Storm of Pirates [NL] ✓

25. Pure pijn.

Song: Not A Damn Thing Changed by Lukas Graham.

"Then it hits you so much harder than you ever thought it would."

De pijnlijk schreeuw die uit Lee kwam was zo hartverscheurend dat bijna elke piraat stopte met vechten om te kijken wat er aan de hand was.

George keek naar het punt dat door zijn borstkas stak en daarna terug naar Lee. Met een zwakke glimlach veel hij neer op het houten dek dat ondertussen al gevlekt was met bloed.

"Waarom?!", riep Lee naar Alexander die ondertussen zijn zwaard uit George zijn levenloze lichaam had getrokken.

In plaats van hem te antwoorden keek Alexander naar Kai, "Hij ging je vermoorden."

Kai staarde hem lang aan en knikte daarna naar hem. Hij keek terug naar Lee die met tranende ogen van pijn naar George zijn levenloze lichaam zat te kijken.

Langzaam boog Kai zich naar zijn broer toe tot zijn mond ter hoogte van zijn oor was en fluisterde: "Ik zal jouw leven sparen, omdat ik weet dat dit nog pijnlijker is dan de dood."

Kai rechtte zich terug en keek naar Aiden en Alexander. "Laat hem naar zijn vriend kruipen."

Hij had het nog maar net gezegd of Lee kroop inderdaad met zijn gewonde been naar George. Hij draaide hem op zijn rug en keek recht in glazige, naar het niets kijkende ogen. Tranen begonnen vluchtiger over zijn wangen te rollen. Hij sloot zijn ogen en legde zijn voorhoofd tegen dat van zijn meest trouwe vriend.

Alle geluiden sloot hij buiten. Hij was in zijn eigen universum beland. Een universum waarin George nu nog leefde en hem irriteerde met zijn altijd goede humeur en zijn grapjes die altijd op het foute moment kwamen. Zijn gelach en zijn onoverwinnelijke gaven om hem toch altijd te laten lachen op de meest stressvolle momenten.

Hij ging zo op in deze perfecte wereld dat hij de commotie in de echte wereld niet doorhad.

Lis P.O.V.

Ik weet niet wat pijnlijker was. De verslagen kreet van Lee of het gevoel dat mijn eigen hart brak.

Ik had hen willen waarschuwing toen ik Alexander hun kant zag uitgaan. Ik had het willen doen, maar tegen de tijd dat ik uit mijn schuilplaats kwam was het al te laat geweest.

Het was alsof ik terecht was gekomen in een verschrikkelijke nachtmerrie waaruit ik maar niet wou ontwaken.

Ik had dit aangericht.

Ik heb de Dark Waters naar hier geleid.

Dit is mijn fout.

George viel neer op de grond en het leek wel of deze hele storm nog erger werd. Het schip zwierde krachtig heen en weer, de regendruppels waren nog talrijker dan daarvoor en het gedonder was oorverdovend.

Dit is mijn fout.

Ik voelde een hand op mijn schouder. Ik draaide me met een ruk om en zag Haley naar me kijken met indringende ogen. Hoe langer ik keek, hoe beter ik zag dat er ook pijn in verborgen lag samen met tranen die ze weigerde los te laten.

Schuldgevoel at me van binnenuit op. Haley zou meer rouwen om George zijn dood, zou meer en langer pijn en verdriet voelen dan ik. Ik zou rouwen, natuurlijk zou ik dat doen, maar uiteindelijk zou ik mijn oude leven weer oppikken van zodra ik terug thuis was. In mijn tijd, met mijn familie en vrienden om me heen.

"Lis, het is tijd.", zei ze met een stem die amper een fluistering was. Ze wou haar emoties niet de baas laten, wist ik. Dat was gewoon niet hoe Haley in elkaar zat.

Ik keek haar aan en knikte en voor ik mezelf kon tegenhouden, vloog ik haar om de hals en knuffelde haar uit al mijn macht.

Sorry, ik had dit nooit gewild.

Sorry voor George, voor het verdriet dat ik zal achterlaten.

Sorry, dat ik weg ga.

Sorry. Sorry. Sorry.

Het was te snel voorbij en met een wrang gevoel liet ik haar los. Deze keer waren er wel tranen op haar gezicht te bespeuren. Alweer gaf ze me een kneepje in mijn arm.

"Hou je goed."

Het spijt me zo.

Ik keek een laatste keer naar haar. Naar haar donkere haar dat nu doorweekt tegen haar gezicht plakte en naar haar bruinere huid en de warmte die ze uitstraalde. Ik dacht terug aan de eerste keer dat ik haar had gezien, aangespoeld op het schip met sarcasme en al. Onoverwinnelijk en bang voor niets of niemand.

"Mijn naam is Haley Springsteen, professionele rover én, als je me genoeg betaald, huurmoordenaar."

"Je geeft dus letterlijk toe dat je een dief en moordenaar bent?"

Ze was veel meer dan dat, ze was de vriendin die ik broodnodig had. Een vertrouwenspersoon zelfs wanneer ik steeds weer twijfelde aan haar loyaliteit en betrouwbaarheid. Iemand die me zou beschermen als het nodig was. Ik zou nooit meer een vriendin vinden zoals zij.

Iets zorgde ervoor dat het schip woester heen en weer wiebelde. Zowel Haley als ik keken over de rand van het schip en zagen een enorme draaikolk.

De tijd begon nu echt te dringen.

Weer keek ik naar Haley en zag haar kort naar me knikken.

Somber draaide ik me om en liep bij haar vandaan recht op de draaikolk af.

Al spurtend liep ik over het veel te gladde dek naar de kant van het schip waar ik het makkelijkste de draaikolk in kon springen. Ik probeerde zoveel mogelijk piraten te vermijden, wat makkelijk genoeg was aangezien ze oftewel aan het vechten waren oftewel nog steeds zich dood aan het staren waren op Lee die een levenloze George in zijn armen had. Sommigen hadden zich zelfs al teruggetrokken op hun eigen schip, klaarblijkelijk was het gevecht zo goed als ten einde.

Eenmaal aangekomen aan de rand van het schip keek ik naar beneden en zag het donkere gat dat de draaikolk had gemaakt. Ik slikte en mijn handen begonnen te beven.

De eerste keer was ik door een ongeluk in het water gevallen, nu zou ik uit eigen kracht het water moeten inspringen. De gedachte alleen al was beangstigend.

'Komaan Lis, je wilt toch naar huis, of niet soms?', moedigde ik mezelf in gedachten aan.

Langzaam hees ik 1 been over de balustrade en daarna het andere. Met mijn handen klampte ik het reling vast.

Net als ik wou gaan springen voelde ik ogen in mijn rug branden. Ik draaide mijn hoofd en keek recht in de grijze ogen van kapitein Kai.

Hij keek naar mij met een blik van puur ongeloof. Ik voelde mijn maag verkrampen onder de intensiviteit waarop hij naar mij keek.

Daarna veranderde zijn ogen naar die kille, minachtende blik die ik gewoon was van hem.

"Je durft het tóch niet.", leek hij te willen zeggen.

Ik keerde hem de rug toe. Me nog steeds bewust van zijn brandende blik, sloot ik mijn ogen. Ik voelde de wind door mijn natte haar gaan en de regendruppels spatten op mijn gezicht. Ik hief mijn hoofd op naar de hemel. Het leek wel of ik het gezang kon horen dat de storm had veroorzaakt.

Ik blies mijn ingehouden adem verzucht uit en sprong.