Şekiller İçinde İncinir Ruhlar(Ş İ İ R)

Ağlamak yatıştırmaz gönlünü

Sonsuz yıldız arasında,
güneşe düştü dünyanın gönlü
Vazgeçmedi aşkından bir gün olsun
Kim ona vefasız diyebilirdi ki!
Güneşten daha parlak,
daha efsunlu
nice yıldızlar gördü de
Düşmedi hercai sevdaların ardına
Kapılmadı ateşine hiç birinin
Bu yüzden yeşerdi hayat onun bağrında
Bu yüzden alı al moru mordu bu denli...

Oysa insan,
insan öyle mi?
Ağacı başka, kuşu başka selamlar,
Çiçekleri öpüp tacından,
koklayıp doya sıya
Koparır toprağından
Sonbaharda terkettiği ovanın
ilk baharda el çekmez yemişlerinden
Görünenin ötesine kör,
Yalnız gördüğüne tutuklu,
Kabuktan başka hiçbirşeyi görmeyen gözüne
esirdir ölümüne
Ve sen,
ey sözünde güvenilmez,
vefasında sadakatsiz,
Yalnız görünüşü tılsımlı güzel,
Dünya sence vefasız öyle mi?
Islatma yanaklarını,
Ağlama boşuna,
Tevazuyla tezyin etmediğin gönlünü
Ağlayarak teskin edemezsin...