De zoen werd ruwer.
Zijn handen gleden over mijn rug. Het voelt zo vertrouwt , zo magisch maar al gauw krijg ik mijn flashback van 3 jaar geleden. Hij kijkt me aan en ik duw hem van mijn af. Hij is op de grond beland.
Normaal zou ik lachen maar nu wil ik bijna huilen. Ik tril gewoon van angst.
Hij heeft PRECIES dezelfde aanraking als mijn verkrachter.
''Wat is er aan de hand?'' Vroeg hij verbaasd.
Hij wilt naar me toe komen naar natuurlijk laat ik dat niet toe.
''1 stap en ik maak je af ga weg van mij'' zei ik vol met angst. Hij zag duidelijk dat ik bang was.
''Nee vertel me wat is er aan de hand?'' Vroeg hij nogmaals.
''Ik kreeg een flashback'' zei ik zacht.
''Oh'' zei hij enkel. Waarom is hij altijd zo kortaf als ik over mijn verkrachting begin.
Ik hoor een beetje steun te krijgen en woorden aan te horen zoals het komt goed , denk er niet aan. Nee deze mongool zegt slechts oh. Stel je voor hij is mijn verkrachter. Dan stort mijn wereld zeker in. Dan weet ik niet wat ik ga doen. Ik ga gek worden. Mezelf waarschijnlijk wat aandoen.
''Isra hoor je me wel'' zei Samad.
''Huh wat zei je?'' Zei ik.
''Wil je naar huis gaan? Je bent lijkbleek'' zei hij rustig.
Ik knikte. Ik ben zomaar emo zonder een reden. Ik vraag me echt af of hij me verkrachter is.
De heletijd door. Die ene stem zegt zoek het uit. Zovan ik moet het gaan onderzoeken. Maar ik wil het niet. Stel je voor het is waar. Dan wat? Ik wil de waarheid gewoon niet horen. Ik ben daar TE zwak voor.
In de auto was het best stil. Ik durfde niet eens naar hem te kijken. Hij legde zijn hand op mijn bovenbeen. ''Het komt goed , beloof ik je. Je hebt nog steeds trauma's van de verkrachting en je vraagt je zoveel dingen af maar het hoeft echt niet. Het is al gebeurd we kunnen het niet veranderen. Als je er steeds over piekert dan verander je nooit. Wees sterker dan je verleden'' zei hij.
Hij had zeker een punt. Ik moet me niet laten slepen door me verleden. Sterk genoeg om naar me toekomst te klimmen. Right?
Ik knikte en keek weer uit het raam.
''We zijn er'' zei Samad.
''Dankjewel''zei ik.
''Krijg ik geen kus ofzo. Wat denk jij mij te verlaten.'' Zei hij. Ik grinikte.
Ik gaf hem een klein kusje op zijn bloed mooie volle lippen. ''Tot ooit'' zei ik.
'Doei schoonheid' zei hij. Ik liep naar huis. Oh ben de sleutels vergeten. Hoop dat Defne er is anders ben ik echt de lul. Ik kloptte aan. Niet eens 0.1 seconden later vloog de deur open.
''Wesh hebben jullie geneukt ofzo. Duurde kapot lang'' zei ze.
''Ook hallo Defne'' zei ik en liep naar binnen.
''Ey mijn man komt zo. Hij moet paar spullen brengen. Ik ga hier namelijk slapen'' zei ze.
''Heb ik je toestemming gegeven?'' Zei ik.
''Ben ik jou nu ook een toestemming verschuldigd. Dacht het niet meid'' zei ze en ging weg. Help this girl pleas.
Iemand belde aan.
Defne deed meteen de deur open en sprong op haar man. Haar leven is amazing.
''Hey Isra'' zei charaf. (Ja dat is zijn naam)
''Hoi'' zei ik droog.
Ze zaten druk in gesprek. Ik luisterde niet eens mee. Ik dacht aan net.
Moet ik uitzoeken of hij echt mijn verkrachter is of moet ik het zo laten?
''Defne?'' Zei ik. Haar man was ondertussen al weggegaan.
''Ja?'' Zei ze.
'Ik moet je wat vertellen' zei ik.
