"Είσαι σίγουρος γι'αυτό Λουσιφερ?"τον κοιτάω.
"Έλα ρε δεν θα μας πουν τίποτα αν δεν μας καταλάβουν!Γι'αυτό κανόνισε να κάνεις ησυχία!"μου λέει και σηκώνει τα φρύδια του.
"Μα.....Λουσιφερ...Δεν ξέρω αν μπορώ..Δεν το κάνω και κάθε μέρα!"κοιτάω το πάτωμα.
"Μα ρε Κόρα αν δεν μας δουν δεν θα το μάθει κανεις!Το κάνεις και ακούγεται λες και θα σκοτωσουμε κάποιον!"
"Δεν θέλω Λουσιφερ"κανω μια λυπημένη φάτσα και κοιτάω το πάτωμα.
"Μα έλα...σε παρακαλω"σηκώνει το κεφάλι μου έτσι ώστε να μπορεί να με δει.
Έχω ακόμα την ίδια έκφραση και κοιτάω μέσα στα κατάμαυρα μάτια του.
Ξεφυσαω νικημενη.
"Αν μας δουν θα πω ότι φταις εσύ!"χαμογελάω διαβολικα.
"Μην είσαι γρουσουζα τωραα!Και δεν θα πεις σε κανένα τίποτα γιατί αυτό που θα κάνουμε τώρα..."κοιτάει γύρω του"είναι...παράνομο!"χαμογελάει αγνά και προχωράει προς την πύλη που οδηγεί από τον παράδεισο προς τον κόσμο των ανθρώπων.
"Το ξέρω ηλίθιε!"του λέω καθώς τρέχω δίπλα του"Λες να νομίζω εγώ ότι να κατοικησεις σε ένα ανθρώπινο σώμα είναι σωστό?"
"Δεν θα το καταλάβει κανείς!Σύμφωνα με την ανθρώπινη ώρα σε δύο ώρες θα είμαστε πίσω!"μου λέει και χαμογελάει
"Ναι κάνεις δεν θα καταλάβει ότι λείπουμε δύο ώρες!Ακούς τι λες?"του λέω αγανακτισμένη.
"Είναι σχεδόν μεσάνυχτα όλοι είναι στα σπίτια τους και προφανώς κοιμούνται εκτός αν κάνουν κάτι αλλο"με κοιτάει και ανεβοκατεβάζει τα φρύδια του.
"Πότε θα γίνεις επιτέλους ένα ώριμο 18χρόνο βλαμμενε?"τον ρωτάω και χτυπάω το χέρι μου στο μπράτσο του.
"Ποτε"μου χαμογελάει και ανοίγει με γρήγορες κινήσεις την πόρτα ενώ κοιτάει μήπως είναι κανείς κάπου τριγύρω"έλα γρήγορα!"
Ακούω ότι μου λέει και τρέχω γρήγορα πίσω του.
Κλείνει την πόρτα πίσω μας ενώ εγώ βλέπω τον τεράστιο γκρεμό μπροστά μου.
"Λ-λουσιφερ.."λέω με κομμένη ανάσα.
"Εμπιστευσου με!Το έχω ξανά κάνει!Απλά κρατά το χέρι μου για να είμαστε μαζί και όχι ο ένας χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τον άλλο!"μου δίνει το χέρι του.
Πιανω το χέρι του και το κρατάω σφιχτά.Σφίγγει και αυτός το δικό μου.
"Με το 3"μου λέει"1.........2...........3"
