Kora's pov
Κοιτάω γύρω μου ενώ βγαίνω από το σπίτι.Βλέπω την Λυδία να έρχεται προς το μέρος μου.
"Έλα πάμε."μου λέει ενώ με πιάνει αγκαζέ και προχωράμε παρέα.
"Πες μου για τον Μάρτιν"λέω καθώς σκέφτομαι αυτά που μου είπε ο Λούσιφερ.
"Λοιπόν τον ξέρω τόσο καιρό!-"ξαφνικά το πρόσωπο της ασπριζει.
Τον ξέρω καιρό?Δεν θυμάμαι τίποτα μαζί του!
Σηκώνει το κεφάλι της και με κοιτάει χαμογελαστή λες και δεν έχει συμβεί τίποτα.
"Είναι πολύ καλό παιδί!Τον συμπαθώ τόσο πολύ!Τον έχω σαν αδερφό μου!"λέει ενώ έχει αποτυπωθεί στο πρόσωπο της ένα ψεύτικο χαμόγελο.
Είναι πολύ περίεργο...γιατί δεν θυμάμαι τίποτα?Αφού τον ξέρω τόσο καιρό!
Τι συμβαίνει?Κάτι δεν είναι σωστό εδώ...
"Οκευ τότε!Θα χαρώ πολύ να γνωρίσω τον Μάρτιν που ξέρεις και εσυ"απανταω με ένα εξίσου ψεύτικο χαμόγελο.
Ίσως τελικά πρέπει να κρατήσω την απόσταση μου.
Μετά από λίγη ώρα περπατηματος που λέγαμε για άκυρες στιγμές στη ζωή μας φτάνουμε κοντά στο μέρος που έχουμε κανονίσει να συναντηθούμε.
Εκεί που γελάω με την παιδική ηλικία της Λυδίας εκείνη ξαφνικά σταματάει να περπατάει και το πρόσωπο της έχει σταματήσει στην έκφραση που είχε.
Κοιτάω γύρω μου και όλοι έχουν σταματήσει να κινούνται.
Μόλις ξαναγυρίσω το κεφάλι μου ίσια ο Λούσιφερ είναι μπροστά μου με ένα ανεκφραστο πρόσωπο.
"Μην πας"λέει ψιθυριστά και μετά εξαφανίζεται και ο χρόνος κυλάει κανονικά ξανά.
"Έγινε τίποτα?"ρωτάει η Λυδία δίπλα μου"δείχνεις...τρομαγμένη?"
"Εμ ναι...Όλα καλά μην ανησυχείς"
Τέλεια αυτο με έκανε να ανησυχώ περισσότερο για τον Μάρτιν τωρα..Πρώτα ο Λούσιφερ προσπαθεί να με αποτρέψει από το να πάω με το να μου δημιουργεί τύψεις, μετά η Λυδία δεν ξέρει τίποτα γι'αυτόν και τώρα ο Λουσιφερ παγώνει τον χρόνο για να με ειδοποιήσει άλλη μια φορά.Κάτι σίγουρα δεν είναι σωστό.
"Γεια παιδιά"λεει ενθουσιασμένα η Λυδία μόλις μπούμε μέσα στο μαγαζί.
Τα αγόρια γυρνάνε να μας κοιτάξουν από το τραπέζι τους και ο Μάρτιν μονο που δεν πνίγεται με τον μοβ χυμουλη που πινει.
