Ανοίγω ξανά τα μάτια μου βαριεστημένα.
Δεν θα ξεκουραστώ σημερα:(
Σκέφτομαι ενώ το φως χτυπάει τα μάτια μου.Αλλά μια αντρική φιγούρα μπαίνει μπροστά και το κόβει.
Ανοίγω κανονικά τα μάτια μου τώρα αφού δεν με ενοχλεί το φως και μπορώ πλέον να αναγνωρίσω ποιος είναι εκεί.
"Λούσιφερ...τι έπαθες πριν?"τον ρωτάω την πρώτη απορία που μου έρχεται στο μυαλό.
"Δεν είναι κάτι δεν χρειάζεται να ανησυχείς"προσπαθεί να με καθησυχάσει.
"Ω αλήθεια τώρα?Θα κρυφτείς από μένα?"σηκώνω το φρύδι μου και τον κοιτάω.
Με κοιτάει λίγο και μετά ξεφυσαει.
"Είμαι ο Διάολος...Είσαι ένας άγγελος...τα ταξίδια είναι ήδη αρκετά κουραστικά συν ότι έπρεπε να σου θυμίσω και ποιος είμαι.."
"Και τι σχέση είχε αυτό με τη μύτη σου?"ρωτάω μηχανικά.
"Παραξενευτηκα κάπως..γιατί..."αφήνει ενα κενό αλλά σηκώνει το κεφάλι του τελικα"ούτε οι άγγελοι ούτε οι δαίμονες ματώνουν έτσι δεν είναι?"αλλάζει τελικά αυτό που ήθελε να πει.
Κουνάω μπερδεμένα το κεφάλι μου προσπαθώντας να καταλάβω τι είπε.
"Όχι...Δεν είμαστε άνθρωποι..Είμαστε θεϊκά όντα δεν πρέπει να ματωνουμε"του λέω.
Βαριασαινει λίγο και κανει βόλτες στο δωμάτιο κοιτώντας κάτω.
"Λουσιφερ τι έγινε?"του λέω αγχωμένη ενώ σηκώνομαι από το κρεβάτι.
"Δεν είναι προφανές?"σταματάει μπροστά μου και με κοιτάει στα μάτια αγχωμενος"ματωσα"λέει και ίσα ίσα που ακούγεται.
"Και..."προσπαθω να το συνειδητοποιήσω"και φταίω εγώ γι'αυτό έτσι?"λέω μιλώντας για το φιλί με τις αναμνήσεις.
"Δεν νομίζω να φταίει αυτό..ετσι κιαλλιως η κολαση με κουραζει λίγ-"αγχώνομαι πιο πολύ και εκείνος το παρατηρει"να γι'αυτό δεν ήθελα να στο πω...Τώρα ανησυχείς και εσύ για τις μαλακιες που κανω"παίρνει ένα στεναχωρημενο βλέμμα.
"Όχι γι'αυτό φταίω καθαρά εγω..Δεν χρειαζόταν να μου θυμισεις ποιος είσαι...έπρεπε να με αφήσεις μόνη μου"του λέω θυμωμένη με τον εαυτό μου.
"Δεν μπορούσα να σε βλέπω να με φοβάσαι...Ούτε να περιμένω μπορούσα...έπρεπε να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου.."με διακόπτει.
Μένουμε να κοιτάμε ο ένας τον άλλο αγχωμένοι.
Γιατί έπρεπε να ξεχάσω εσένα?Δεν μπορούσα να ξεχάσω κάποιον άλλο?
Εγώ λείπω από την ζωή σου τα τελευταία χρόνια...Δεν χρειάζεται να στεναχωριέσαι!
