Ανοίγω κουρασμένα τα μάτια μου αλλά το πολύ φως από το παράθυρο μου στα δεξιά μου δεν με αφήνει να τα ανοίξω.
.........
Μα αφού δεν έχω παράθυρο..Έχω μπαλκονόπορτα...Και σίγουρα δεν είναι στα δεξιά μου!
Πετάγομαι καθιστή στο κρεβάτι και ανοίγω ορθάνοιχτα τα μάτια μου πανικόβλητη.
Που ειμαι?Γιατί ειμαι μόνη μου?Ποιος με πήρε και-
Οι σκέψεις μου κόβονται μαχαίρι όταν μια αντρική γνωστή φιγούρα εμφανίζεται μπροστά μου.
"Είσαι καλά?"λέει αγχωμένος"Είσαι στο νοσοκομείο γιατί χτυπησες το κεφαλι σου"
Μπρερδεμενη ακόμα από αυτόν τον άντρα που νομίζω ότι κάπου ξέρω κοιτάω γύρω μου.Καταλαβαίνω εκείνη τη στιγμή ότι κάτι σφίγγει το κεφάλι μου.
Είναι γαζα...Αλλά γιατί?
"Ποιος είσαι και γιατί έχω γάζα στο κεφάλι μου?"ρωτάω τον ψηλό άντρα με τα καταμαυρα μάτια και τα καταμαυρα μαλλιά.
"Α ναι είπαν ότι θα έχεις μια προσωρινή αμνησία αλλά θα φυγει.Και αποκλείεται να μην γνωρίζεις εμένα!"χαμογελάει δυναμικά και το χαμόγελο του με κάνει να λιωσω"Είμαι πολύ σημαντικός για να με ξεχάσεις!"δείχνει τον εαυτό του.
Ξαφνικά ένα άλλο αγορι με μαύρα μαλλιά και γαλαζογκρι μάτια μπαίνει μέσα.
"Ζακ...Ποιο είναι αυτό το αγορι...?"ρωτάω το αγόρι που αναγνωρισα.
Ο Ζακ κοιτάει γύρω του και δεν βλέπει κανένα.
"Ποιό αγορι Κόρα?"ρωτάει μπερδεμένος
Γιατί ο Ζακ δεν μπορεί να δει το άλλο αγορι?
Γιατί ίσως είμαι ο Διάολος...?Κόρα..Μην με κοροϊδεύεις!
Στη λέξη 'Διαολος' γουρλωνω τα μάτια μου και φοβαμαι για τη ζωή μου.
Ο Ζακ το βλέπει και βγαίνει έξω να το πει στο γιατρό.
Το άλλο αγορι μένει εκεί..
"Σοβαρά τωρα δεν με θυμάσαι?"λέει αγχωμένος.
Γιατί αγχωσα τον Διάολο?
Σκέφτομαι τρομαγμένη.
"Δεν ήμουν πάντα ο Διάολος..Ήμουν κάτι σαν αδερφός σου..Είμαι γιος του Θεού!"λέει ενώ με πλησιάζει.
Εγώ προχωράω προς τα πίσω στο κρεβάτι μου φοβισμένη.
"Μην ανησυχείς δεν θα σε πληγωσω!"λέει και ο ίδιος τρομαγμένος από την αντίδραση μου"αλλά φοβάμαι ότι ο μόνος τρόπος να σου θυμίσω ποιος είμαι είναι αυτός"
