Sıkıldım.
"Su'yun geleceği yok.Onun için yaptıklarımızıda hiçe sayıp gitti.Yüzsüzlüğün alemi yok." dedi Aylin.İzliyordum onları.Gidemedim.
Ne yalan söyleyeyim,gidemedim.
Aniden karnıma giren cismin, girdiği ve çıktığı bir oldu.Karnıma elimi koydum.Elime baktığımda bir avuç kan vardı.Onları izlediğim ağacın arkasından çıkıp onlara doğru yürümeye başladım.Beni görüp koşmaya başladılar. Onlar bana yetişmeden, ben yere düşüp bayıldım.Gözlerimi hafiften açtım.Bulanıktı.
-Su!
-Ö-özür di...
Gözlerimi kapandıktan sonra ismim kulağımda çınladı.Aytaç ve Melek bağırıyorlardı.Diğerleri ise ağlıyordu.
Melek'ten...
Herkes hastanedeydi.Su'dan haber bekliyorduk."Nerde kaldı bu doktor?!"
Doktor geldi.
-Bıçak karın boşluğuna girmiş.Dikiş attık.Endişe edecek birşey yok.Ama dinlenmesi gerek.Birde ağır kaldırmasın.
-Tabiki.Görebilir miyiz?
-Tabi buyrun.
~
Bıçaklandım.Allah kahretsin tam zamanını buldu.Hastanede kalmaktan nefret ediyorum.kapı çaldı.
-Girin!
Bizimkilerdi.Sevindim.Yok yok!Çok sevindim.
Bana bakıyorlardı.
-Sizi özledim.
-Bizde seni!
Gülüştükten sonra hepsi etrafıma toplandı."Bundan sonra bizsiz bir işe kalkışırsan kötü olur.Bunu bil!"dedi Aytaç.Güldüm."peki."
Hastaneden ayrılma günü geldi.Aylin bana yardım ederken,diğerleride taksi parasını denkleştirmeye çalışıyordu.
"Taksiye binmeye gerek yok.Ben iyiyim yürüyelim." dedim."Burası ne kadar uzak senin haberin var mı?Ha bir sokak aşağıda bile olsa o taksiye binilecek!"dedi Aytaç."Bu kadar yeter herhalde."dedi Mert.Semih taksi durdurmaya çalışırken,diğerleride ben üşümeyim diye uğraşıyordu.
