Sing For You [EDITING]

Sing for you III

SIYA

Nanami's POV

"Alam kong may suot din akong salamin na tatalunin pa ang magnifying glass sa linaw but can you please talk? And oh! Can I seat beside you? Silent means yes. Okay!"

Wala pa man ako sagot sa lahat ng sinabi niya, she already sat beside me. I'm wondering, is she really like me? Well, physically, she looks nerd— wearing an eyeglasses. Okay naman ang pananamit niya-jeans, white shirt, and rubber shoes. But the way she talks, I don't think so. Oh, crap! Kailan pa ako naging judgemental? Pero, I admit, Lory's different. Baka gusto lang talaga niyang makipag-kaibigan. She keeps on talking and talking not until our professor came.

Sa buong klase ng Statistics, magkatabi kami.

After our first class, nagpaalam na kami ni Lory sa isa't isa. I started walking to attend my next class, Literature. Nang marating ko ang Literature class, I sat on my usual place and waited for our professor. Nakatingin lang ako sa may pinto ng classroom. Pinapanood yung mga blockmates ko na papasok ng room. Until one a guy entered the room. Mapa-babae man o lalaki, he caught their attentions. Pati na ako. Hindi naman kasi katanggi-tanggi yung dating niya. Lalo na yung kulay pastel pink niyang buhok.

"Baekhyun! May assignment ka na ba sa Lit?" Lumapit sa kanya yung isa kong ka-blockmate na babae.

Umiling na lang ako at inalis sa kanila ang attention ko.

At the Bistro...

I'm wearing a white dress na hanggang ilalim ng tuhod ang haba ng laylayan, pairing with flat shoes. Nilugay ko lang yung buhok ko. Yes. Eto ako kapag gabi. I'm not Nanami who wears a thick eyeglasses, hindi ako yung nerd sa umaga na papasok sa school na hindi girly manamit. I'm Jin. Ako si Jin na kumakanta ngayon sa harap ng maraming tao. Si Jin na babaeng manamit.

"If we meet again, I want to tell you

Fly to you, stay by my side..."

After my last performance, they gave me a round of applause. Nginitian ko muna silang lahat and bowed bago ako bumaba ng stage. Nasa may gilid pa lang ako ng stage when Mr. Tan-the manager-approached me.

"Ano po 'yon, Mr. Tan?" I politely asked.

"Please, go back to stage again." he told me and made a gesture using the piece of paper he's holding.

"B-Bakit po?" I asked again.

Inabot niya sakin yung papel na hawak niya at tinanggap ko naman iyon. "May nagrequest sa kantang 'yan. At ikaw ang gusto niyang kumanta para diyan."

Nagpalipat-lipat ang tingin ko sa papel na hawak ko at kay Mr. Tan. May part sakin na gustong tumanggi pero inisip ko yung trabaho ko. The Only Exception. Ito yung kanta na l-last request ni Papa sakin bago siya—

"Sige na, Jin." I was taken back when I heard my manager's voice kaya napabalik ako sa stage ng wala sa oras. Huminga ako ng lihim before I flash a fake smile to my audience. Inayos ko muna yung mic.

"When I was younger

I saw my daddy cried

And cursed at the wind

He broke his heart as I watched,

As he tried to reassemble it." I manage my voice not to crack.

Habang kinakanta ko yung chorus, nakatingin lang ako sa mga sa costumers na nakikinig. Ayokong mag-isip na related sa past, baka mag-breakdown na lang ako rito. Until my eyes stuck on a guy with an ash gray hair. Nakatayo lang siya na nakapamulsa ang isang kamay habang nakasandal sa pader na malapit sa pinto ng bistro. He's staring at me habang kumakanta ako.

Ashgray... H-Hindi kaya siya yung nakatabi ko sa bus? Wait, alam niya?

Lorraine's POV

"Really? He's already here?"

"Oo nga! Kani-kanina lang!"
"Gwapo ba siya?"

"Oo naman yes. I already saw him at the registration office......"

Napakunot-noo ako sa mga naririnig ko mula sa mga students. Ang ingay. Sobra. Especially, girls. I don't have any idea kung sino yung siya at him na pinaguusapan nila. Kahit na tinatahak ko na yung corridor for my first class, the siya and him word keeps following me! Nakakairita not until I saw Nanami. I called her at lumingon naman siya sakin.

"Hi, Nanami!" I greeted at sumabay ako sa paglakad.

"Hello, Lory." She greeted back.

"Whoa! Buti naman nakapagsalita ka na. Your social skill is improving!"

She just smiled. "What's your first class?"

"Whoa talaga! Did you just ask me? The last time we talk, oh well, not really talk, nahihiya ka. Nag-i-improve na talaga yang social skill mo." Okay, medyo OA na. "History eh."

She nodded. "Statistic pa rin yung akin."

We walk in silence pero binasag ko pa rin yun when I suddenly remembered something. "Nanami, do you have any idea kung sino yung pinaguusapan ng mga students?"

Napalingon siya sakin pero agad din tumingin sa daan. "Ah! Yung siya na kanina pa pinaguusap. Actually, hindi lang kanina, last week pa issue yan eh.Well, si Transferee yun. Dumating na raw eh."

Natango na lang ako sa sinabi niya. Kaya pala ganon na lang kahaharot kung magsalita at magkwentuhan ang mga babae kanina. Nanami and I parted our way. Dumeretso na ako sa first class ko, as I sat on my usual place, our professor came. He's checking the attendance when someone open the door. Natuon lahat ang attention sa kanya. I don't know kung anong meron sa kanya na naging cause nang pagtili ng mga babae kong blockmates. Ang angas. Ang angas ng aura niya.

"Class! Quite!" pagse-settle down ni prof sa mga tumitili. He look at that guy. "Yes? May I help you, Mister...?"

Without professor's signal, tuluyang pumasok yung guy at pumunta sa gitna ng room.

He smile na ikinatili ulit ng mga babae. "Good morning! Jeon Jungkook, everyone. I am the transferee." he introduced.

"Okay, Mr. Jeon. You can sit wherever you want."

Naging malikot yung mata nung Jeon, maybe finding a seat. Nailing na lang ako at in-scan yung notes ko. Wala sa sarili na napatingin ako sa may left side ko. Bakante. T-teka, don't tell me, he's---

"Hello!" Doomsday.