Sing For You [EDITING]

Sing for you XV

KAI

Baekhyun's POV

"Wala pa si Nanami?" tanong ko kay Jongin.

Kadarating ko lang dito sa Day and Night, isang coffee shop na malapit sa university. I told them na dito kami magkikita-kita bago dumiretso sa amin.

"Nakikita mo ba siya?" masungit na sagot niya. Aba, gago 'to ah? Kailan pa naging sagot ang isang tanong?

Umiling na lang ako at umupo sa katapat ng kanyang upuan. Hindi ko na siya dinaldal dahil alam kong wala akong makukuhang matinong sagot mula sa kanya. Tinatap ko ang palad ko sa table habang naghihintay. Si Jongin, ayun, hindi maipinta ang mukha. Basta ako, patience is a virtue. Amen.

Twenty minutes had passed and she's already arrived. She's wearing a plain black shirt, pairing with peddle and slippers. Of course, hindi mawawala ang eyeglasses niya.

"You're twenty minutes late, alam mo ba yun?" Jongin started.

She startled as she looked at Jongin. "S-Sorry. May ginawa pa kasi ako."

"Hindi mo man lang ba naisip na may naghihintay sayo?" sermon pa nito.

"P're, wag mo na siyang sermunan." awat ko.

He turned his gaze on me. "Don't call me p're. I have my name."

"Edi, Jongin na kung Jongin. Kalalaki mong tao, napaka-arte mo. Babae na nga lang, sesermunan mo pa." I said calmly. "Tabi na lang tayo, Nanami." turo ko sa bakanteng upuan sa tabi ko.

She nodded shyly as she sat right beside me.

"Have some rest before we go." sabi ko kay Nanami. Tumango lang ito. "Sa pag-uupload naman ng video sa youtube, we need to meet here again. Ang hindi pumunta, hindi ko isasali."

"Bakit hindi na lang agad ipost after filming? Ang dami pang arte." Jongin blunted.

"Hindi natin agad maippost dahil kailangan pang i-edit yun, Kai."

Nalipat ang tingin namin ni Jongin kay Nanami. And I swear, we both frowning—dahil ba sa biglang pagsagot niya o sa pangalan na binanggit.

Her eyes widened.

"What... What did you just call me?" Napatango ako sa tanong ni Jongin. Kai? Bakit naging Kai si Jongin?

"I-I..." She's searching for her words. "S-Sorry. I did not mean it."

Napatingin ako kay Jongin. What's with his face? He's not frowning nor expressionless. I just can't read him. Napayuko naman si Nanami. Medyo maingay dito sa loob ng shop but in our table, silence filled us. As in, an awkward silence.

"S-so," I broke and let out a fake chuckled. You know, this is awkward. Iba na kasi yung tingin ni Jongin kay Nanami.  "T-Tara na. Baka gabihin pa si Nanami."

Gabihin? Eh samantalang alas diyes palang ng umaga. Aish.

They both nodded bago kami tuluyang lumabas ng coffee shop.

* * *
"Ano ba, Park?! Focus!" singhal ni Jongin sa kanya.

Nakarating kami sa amin na ako lang ang dada ng dada. Paano ako hindi dadaldal, edi namatay kami sa sobrang awkward? Ano ba kasing meron sa Kai at tila big deal kay Jongin?

Narito kami ngayon sa garden ni Mama. Sa may gazebo. Nanami's currently sitting in front of the black piano. Wag na kayong mag-isip kung paano napunta yan dito sa gazebo. Basta ang alam ko, simula't sapul nariyan na yan. Nasa may tabi naman ako ng piano while Jongin was in front of us, dancing–well, isama pa ang panenermon kay Nanami.