Beklenen Yaz

5. Sınıfı bitirdiğimde annemlerden istediğim tek bir şey vardı. O da unutulmayacak bir yaz tatiliydi. Hani bilirsiniz. Istakoz olmuşcasına yanmak, kumdan kale yapmak en güzeli de arkadaşlarınla fotoğraf çekilmek.... Tabi bu hiçbir zaman olmadı. Annem ve babam bir trafik kazasında ölmüştü. Doktorlar onları kurtaramamıştı. Bir tek ben kurtulmuştum. Ama neden ben? Hep bunu düşünmüşümdür. O kazadan hatırladığım bir şey varsa o da teyzemin sözleridir:" Sen çok güçlü birisin Yağmur. Annen ve baban bunu biliyordu. Seni korumak için bulutlara çıktılar." Bu neydi böyle? Düşününce gülüyorum. Tabi ki ailemi özlüyorum ama artık önüme bakmam lazım. Şu an 10. Sınıf bir kızım. Okulda bilinmeme rağmen çok popüler değilim. Hiç bir zaman da olmadım. Kendimi anlatmam gerekirse, Saçlarım kahverengi ve Gözlerim kahverengi bazen ela.

Okulun son günü Taktir Belgemi almak için sahneye çıktığımda yere düştüm ve bütün okula rezil oldum. Aslında büyütülecek bişey değil diyorsunuz ama , üstünde gülen yüzler olan bir don bütün lise tarafından görülürse eminim siz de utanırdınız. Özellikle de ergenseniz bu ,durumu iki kat utanç verici yapar.

Hemen koşarak Sahneden çıktıktan sonra okulun arkasına gittim. En iyi arkadaşım Yaren de peşimden gelmişti. Her durumda yanıma gelirdi. Zaten onun görevi bu değil miydi??

Ben oturuken o da yanıma oturdu. Sarı saçları parlarken gözleri bana gülerek bakıyordu.

- Gülme!

Dememe rağmen kendini tutamıyordu.

- O donu ben almıştım. Keşke biraz kısa alsaydım.

Hala gülüyordu. O yetmezmiş gibi donuma da hakaret etmişti, yani sanırım.... Belki de bana hakaret etmişti....Biraz daha güldükten sonra konuşmaya devam etti:

- Ben Çeşme'ye gidiyorum. Bütün yaz yokum, sen n'apıcaksın?

İçimden, 'Tabi ki hiçbir şey' derken şöyle diyebildim:

- Şey ben.. teyzemleyim işte..

Benim konuşamayacağımı anladığında sözümü bölerek konuştu:

- Annem seni Çeşme'ye davet ediyor. Tabi benim katkım büyük ama.....

O kadar heyecanlanmıştım ki ne yapıcağımı bilememiştim. bir anda ona sarıldım. En iyi arkadaşım olduğu nasıl belli oluyordu ama?? Hemen telefonu elime alıp ezberlediğim numarayı girdim; teyzemin numarası...

Açtığında, kapatmak üzereydim çünkü çok bekletmişti.

- Efendim, tatlım.

- Şey.. Teyze bir şey sorucağım

- Sor bitanem, önemli mi?

- Aslında benim için önemli ama seni bilmiyorum. Çeşme'ye gidebilir miyim? Yaren davet ediyor . Hem de annesi falan da var, bana bir şey olmaz...

- Bu nerde çıktı şimdi?

- Teyze bir düşün lütfen.... Bu benim hayatta en istediğim şeylerden biri... biliyorsun.

- Şey... Canım, biraz konuşsak.

- Teyze lütfen, konuşmak istemiyorum. lütfen izin ver. Lütfen, lütfen lütfennn...

Birkaç dakika ses gelmedikten sonra teyzemin ince sesi duyuldu:

- Tamam Yağmur sus. Tamam git ama beni her gün arayacaksın..

- Tamam teyze. Teşekkür ederim, çok çok çok teşekkürler. Seni çok seviyorum.

- Bende seni.

Dedikten sonra bir öpücük duyuldu ve telefon kapandı. Çığlık atıyordum. Sevinçten ne yapıcağımı bilememiştim. Sadece gülüp şarkı söylüyordum. Yaren ise dans ediyordu. O anda kendime bir söz verdim. En güzel Yaz'ım bu olucaktı.