Pinaglalaruan ko ang kamay ko habang nakaupo sa sofa at siya naman 'ay nanatili na pinagmamasdan ako.
Hindi ko alam kung ilang minuto kami tahimik at patuloy pa din sa pagmamasid sa akin nang maramdaman ko na tumayo siya. He felt my awareness but he already turned his back on me, bago ko nakitang may kinuha ito sa lumang drawer na isang kulay pula na maliit na bag.
Nagkatinginan kami kaya kaagad akong umiwas. Naramdaman ko nalang na malapit na siya saakin bago ko linipat ang mata ko sakanya. Lumuhod siya na mas lalo kong ikinataranta at alam kong ramdam niya lahat ng galaw ko.
Linapag niya ang kanyang hawak sa kahoy na lamesa. I suddenly saw the veins in his arm before looking at me with those dark brooding eyes but maintained his poker face even if he knew that I was avoiding him.
"H'wag kang matakot, hindi kita sasaktan." He whispered while looking deep into my eyes. Bigla humigpit ang hawak ko sa aking damit dahil sa kakaibang naramdaman bago umiwas at... unti unting tumango.
Narinig ko ang pagbukas niya sa bag at napagtantong may kinuha siya doon na betadine at bulak.
Tumingin siya sa'kin. "Kailangan natin gamutin ang sugat mo," sabi nito sa malalim na boses. "Pwede ba kitang hawakan?" Pagpapaalam niya. Hindi ko alam kung bakit tumango lang ako bago ko naramdaman ang mainit niyang palad sa aking paa.
His touch on my skin was warm and soft. Tila puno ng pagiingat.
My eyes softened for some reason... he then started dabbing antiseptic wipes on my wound very gently.
"Sabihin mo sa'kin kapag masakit." Narinig kong sabi niya ng hindi tumitingin saakin at naka focus lang sa pag gagamot sa aking sugat.
"H-hindi naman," I whispered.
I realized that his apartment was just too small. Pero alam ko'ng sapat na yon dahil siya lang naman ang nandito at ako naman 'ay nakisingit lang kung gayo'y ako yung nag layas at humahanap ng matitirhan pansamantala.
"W-What are you going to do to me?" My shaking voice is very evident.
Hindi siya naglita at patuloy pa din sa pag gagamot sa sugat ko. Wala na ako nagawa kaya pinagmasdan ko nalang siya bago tumingin sa sala. The vintage furniture, worn-out couch, and small TV are too old compared to all the things in our house. Makalat din. But as long as I'm not with my family, then it's good. I'm staying here... or not.
Umiling ako bago nakaramdam ng matinding pangamba. Hindi ko alam kung saan ako lulugar pero kapag naiisip ko na matutulog ako sa labas 'ay bigla akong nataranta. Lalo na sa isipin may gustong gumawa ng masama sakin mas lalo lamang nagpalala sa nararamdaman.
Nang matapos, naramdaman ko nalang na maingat niyang binaba ang paa ko bago siya nagsalita.
"Ilan taon ka na?" Tanong niya habang inaayos ang pinaggamitan.
Muntik na akong mapabalikwas ng upo dahil lang sa tinignan niya ako saglit at tumayo. He just sat beside me and yet, I had this fucking feeling inside my chest.
Am I scared?
"Bakit ka napunta sa ganoong lugar and.. you're just a kid." He said slowly in the end.
Parang nawala ang antok ko sa sinabe niya. Is he saying that I am too young, based on my looks? I'm mature and fifteen!!
Alan ko'ng kapag kasama ko sila Helen at Thalia sila ang dahilan kung bakit ako mas lalong nagmumukang dalaga. Pinahaba ko pa ang buhok ko tapos ganito ang sasabihin niya sa akin?
Napakurap ako. How dare this man insult me?
Sa galit ko 'ay inirapan ko siya at bumaling ulit ako ng tingin bago marahas ulit na inirapan. This time eye contact with him. Tumaas ang isang kilay niya na parang isang malaking kabaliwan ang ginawa ko. Ang kaninang malamig at walang emosyon niyang mata, are now placed with humor and pure malice.
