I forget how I found out I was pregnant at the age of sixteen. But I can remember in my mind how hard I cried that night, and I can see my mom's horrified expression when she found out about it, just as I do. I felt pain in my heart at the moment. I was filled with rage and guilt.
"Goodness...." Narinig kong bulong ni mommy habang nanginginig ang kanyang kamay na ngayo'y may hawak hawak na pregnancy test na ginamit ko.
Tatlo ang aking binili para makasigurado. Kinuha ko ang isa na nasa tabi ko, expecting that it was negative but... no.
All of them are positive...
"N-no. This... this isn't true..." Hindi makapaniwalang sambit niya habang nanghihinang napaupo sa study chair ko.
"I'm sorry Mommy... I-I'm so sorry..." Paulit ulit na sabi ko bago siya pilit na hinahawakan sa braso nguni't umailag siya at ang galit sakanyang mata ang unang sumalubong saakin.
"You can't be pregnant for God's sake! Ano nalang ang sasabihin ng daddy mo?! Babalikan niya ang lalaking 'yon at walang alinlangan na papatayin siya!" Mariin na sabi niya.
"No!" I cried out. "T-then I will let Daddy abort this child-"
Natigilan lang ako ng makatanggap ng malakas na sampal na nag mumula sakanya. Napatulala ako.
"Naririnig mo ba ang sinasabe mo?! Tao din yang nasa sinapupunan mo, Siri. Hindi ko gusto na mabuntis ka dahil napaka aga pa... Madami ka pang pwedeng gustong gawin sa buhay mo pero nangyari na. Nandito na yan. Ayokong ipalaglag mo 'yang bata dahil bilang pagiging ina mo, mas masakit sa akin!?"
I didn't say anything. I feel like I'll be yelling in a minute. I'm exhausted from all of this. Both emotionally and psychically. Parang wala na ako sa tamang pag iisip at sa lahat ng lumalabas sa aking bibig. Gusto ko nalang matapos ang lahat ng 'to at mag pakalayo layo.
I'm pregnant. Period. Kyros was the father of my child. Our child. I never expected something like this to happen, but... We didn't use any protections, so it's 100% possible. Kung hindi sa katangahan ko, walang mangyayaring ganto. Desisyon ko lahat ang nangyari sa akin. Pagod na ako sa lahat lahat.
"Siri, the baby will survive. There will be no more abortions. "We're going to keep that child of yours alive, and we're going to tell your father everything," she said in a final tone.
Duon lamang ako napaangat ng tingin sa kanya. Kahit pa sumasakit na ang aking mata dahil sa walang lumpay na luha ang kumawala saakin, nagsalita ako.
"B-but... I'm scared, Mommy. Natatakot ako sa gagawin ni Dad."
Mariin niyang hinawakan ang kamay ko. She stared at me valiantly before speaking for another word that would make my heart melt, "You have me. You will always have me. I'll do anything to stop your father if he intends to kill that baby." Huling sabi niya sa isang mabigat na gabing 'yon.
Everyone wants to be recognized by others, and everyone wants to feel loved by someone. But it hurts when all you have in the end... is yourself. I've never felt so miserable and lost in my entire life.
Hindi ko alam kung ano ba dapat ang maramdaman. Last month, doon ko lamang naramdaman ang paglulumo at pagod. Alam ni Sheena ito. Gusto ko man lang isipin na baka mali ang iniisip ko at masyado lang akong pagod sa school nguni't lahat ng nagawa mo, may kapalit sa huli.
I felt nauseous and vomiting so much when morning came.
"Siri, seryoso ka?" Gulat niyang amba sa akin. Tinalikuran ko siya at mabilis na naglalakad pa akyat. "Sino ang ama kung ganoon?" Sheena asks calmly. Nandito kami sa rooftop para sana kumain. Syaka lamang siya tumigil ng nai-kwento ko ang pag uusap namin ni mommy.
