Why Me? - The Hobbit

Hoofdstuk 12

Rustig stappen Alena en ik door de bossen, we zijn al een tijdje onderweg. Ik zit in gedachten voor mij uit te staren. Ik krijg het gezicht van Thranduil, toen hij er achter kwam dat Legolas en ik samen waren, maar niet uit mijn hoofd. Ik buig mij naar voren over de manen van Alena en sla mijn armen om haar hals.

'Ow meisje, kon jij maar praten en mij helpen. Je bent tenslotte het oude paard van Thranduil'

Toen ik dat was Legolas had gehoord op het moment dat we een rit wilden maken, had ik de neiging om te zeggen dat ik dan absoluut niet op Alena wilde rijden. Ik was bang dat Thranduil dat niet goed zou vinden. Maar vanaf de eerste paar minuten dat ik op haar rug zat voelde ik mij verbonden met haar. Opeens zag ik de vlinder die Gandalf eerder had gestuurd naast ons vliegen, ik voelde dat ik moest opschieten. Ik pakte de teugels op maat en gaf Alena een klopje.

'Nou meisje, de pauze is voorbij'

Ik spoorde haar aan en we stoven er vandoor...

Eindelijk na een halve dag kwamen we aan bij een gebied waar je het dorpje Lake town zag liggen. Waarom ik hier moest zijn wist ik niet, maar mijn gevoel vertelde mij dat ik goed zat. Ik stapte van Alena af en liet haar staan bij een bebost stukje.

'Hier blijven Alena, ik kom terug ik beloof het'

Ik aaide haar nog even over haar neus en liep toen richting de boten waarmee je naar Lake town kom varen. Ik stapte onhandig in het bootje, ik had nog nooit zelf gevaren, maar het moest. Er zat niks anders op dus ik peddelde door het water. Toen ik bij het dorp was aan gekomen legde ik mijn bootje aan en stapte eruit. Ik keek om mij heen, mensen keken mij raar aan, alsof ik een indringer was. Snel liep ik achter de huisjes langs en over de daken, dat was het veiligste. Ineens hoorde ik een bekende stem, of laten we zeggen een bekende schreeuw. Ik luisterde goed... Kili! Ik wist het 100% zeker en ging naar het huisje toe waar het geluid vandaan kwam. Maar namate ik dichterbij kwam hoorde ik steeds meer geluiden, vieze geluiden. 

'Orc's'

Zei ik op de manier hoe Legolas het altijd uitsprak. Vol met haat. Ik liep naar het huisje toe waar het vandaan kwam. Opeens voelde ik een hand op mijn schouder, ik trok mijn pijl en boog razend snel en richtte hem achter mij.

'Wow! Rustig aan'

Ik stak de pijl zowat in de neus van Legolas.

'Legolas?! Wat doe jij hier?'

'Hetzelfde als jij, Orc's verjagen'

Ik glimlachte even, toen ik een gil hoorde keken Legolas en ik elkaar aan en we sprongen meteen het huis binnen. Ik keek even snel om mij heen, ik zag drie kinderen, Fili, Bofur, Oin en achterin lag Kili. Ik wist meteen dat dat foute boel betekende. Maar eerst moesten de Orc's weg! Legolas en ik pakten allebei onze zwaarden en vochten. Orc na Orc werd door ons gedood, er waren nog een paar over. Legolas rende achter één aan naar buiten. En één wilde mij van achter met een mes steken, maar ik was sneller en ik greep naar zijn arm. Kili haalde een mes te voorschijn en stak de Orc in zijn zij. Maar Kili viel zelf ook op de grond hij greep meteen naar zijn been en schreeuwde het uit van de pijn. Ik schrok, het was dus waar. De pijl, het gif, zijn dood... Het duurde nog even, alle Orc's waren weg, de meesten gedood maar een paar waren gevlucht.

'Kili! We moeten hem helpen! NU!'

Riep Fili naar ons. De dwergen legden hem op de tafel. Kili probeerde zich los te maken, zijn ogen stonden vuur. Ik maakte het kruid, dat Bofur had gehaald, fijn en ging naast Kili staan. Het kruid kneed ik samen en daarna drukte ik het op de wond van Kili. Ik haalde diep adem en sprak de spreuk uit die bij de genezing hoorde. Kili protesteerde nog steeds in het begin, maar na een paar seconden werd hij steeds rustiger. Toen het klaar was pakte ik een doek en bond ik het om zijn been. Kili keek mij aan.