Gecenin en dip kuyularına salıyorum bedenimi;
Öyle kaybettim ki ellerini,
Öyle kaybettim ki yüzünü, gözlerini,
Öyle kaybettim ki kokunu...
Karanlığın ufkuna gömdüm ruhumu:
Denizcinin ufukta beklediği kara misali...
Nefessizim;
Ciğerlerim söndü benim,
Tüm yapraklar soldu bana,
Tüm çıkmaz yollar karşımda...
Öyle sensizim ki:
Tek bir seçeneğim bile yok şu çorak hayatta!
Ey yâr;
Gelmeyenim,
Duymayanım,
Görmeyenim...
Sana gelebilecek tüm yolların tozunu yuttum,
Bana hiç söylenmeyen sözlerini duydum,
Ve bana hiç bakmayan o gül yüzünü her yerde gördüm...
Bilmem vuslat ne zaman.
Sevenler birlikte dirilirmiş,
Mahşerde bile sensizim, desene...
