Battery of Life

Chapter 2

Chapter 2

Depression

"Mom I got a present for you!" An excited tone of voice escaped from a girl. She ran towards the door of their house to enter. Balak niyang ipakita sa kaniyang ina ang kaniyang surpresa. She got a note saying that she's one of the highest honors. 'My mom would be so proud of me!' she mentally said to herself.

"Mom! Where are you?" ngiting ngiti ang bata habang hinahanap ang kaniyang mommy. She can't wait to hear her mother's words telling how proud she is to her.

Umakyat siya sa hagdan at kumatok sa kwarto ng kaniyang ina. She knows that her dad won't be there. She just know. tatlong beses siyang kumakatok pero walang sumasagot.

"Mom?" Another knock but she got no response so she decided to open the door slowly and saw an empty room. Wala si mommy pero naririnig niya ang bukas na faucet from her mother's bathroom. Siguro ay naliligo lang. so she have waited for 20 minutes or more pero hindi pa din lumalabas ang kaniyang ina. Bakit parang ang tagal?

"Mom aren't you done yet?" She knocked two times but she can only hear the water coming out from the faucet. Unti unting umusbong ang kaba sa kaniyang dibdib. Parang may mali.

"MOM! OPEN THE DOOR!" pilit niyang binubuksan ang nakalock na pinto. Halos hindi na katok ang ginagawa niya.. hinahampas na ang kanyang kamay sa pituan ng banyo.

"MOM! OPEN THIS GODDAMN DOOR!" nanginginig ang kamay niyang habang hinahanap ang spare key ng banyo sa mga drawers ng kaniyang ina.

"Where is it.. where is it?! Please!" Nang makita niya ang susi ay agad siyang tumakbo papunta sa pintuan ng banyo. Hindi niya maipasok ang susi dahil sa panginginig ng kamay at bumagsak pa ito sa sahig.

"Mom-" Hindi siya makagalaw sa kaniyang kinatatayuan. Nanginginig ang buong katawan niya. Pakiramdam niya ay naubusan siya ng dugo sa kaniyang nakita.. Her mom.. She saw her mom hanging..

"MOM!" Napadilat ako ng mata. Hinawakan ko ang aking muka at naramdamang may basa dito. Luha? Isang masamang panaginip.. saan nanggaling 'yon? Parang totoong totoo. Parang ako 'yung nandoon.

I can feel my body aching. Halos hindi ako makakilos sa sakit at parang ilang bato ang nakadagan sa buong katawan ko. Nilibot ko ang paningin ko, I am in a white room, a table on my left side with a telephone above it and a glass of water. I have a dextrose on my left hand. I am in a hospital. When was the last time na napunta ako dito? I can't remember. Siguro ay kahapon pero hindi bilang isang pasyente.

"Sheza, anak gising kana pala" Bungad sakin ni auntie Mariel. May bitbit siyang mga prutas at mga supot na may mga lamang pagkain.

"A-auntie" mangiyak ngiyak na tawag ko kay auntie. Dali dali siyang naglakad at pinatong niya ang mga bitbit sa table.

"Sheza.. everything's gonna be fine." Alo sakin ni auntie. Umupo siya sa gilid ko at niyakap ako. Doon na ako humagulgol. A warm hug. I fucking need this. Kapit na kapit ako sa braso ni auntie habang umiiyak.

"A-auntie, why is my life like this?"

"Shhh..let's just pray Sheza everything will be alright.." lumuluha na din na sabi ni auntie. I pray. I pray really hard. Wala atang araw na hindi ako nagdasal. Sa kanya nalang ako kumakapit pero bakit parang masyado na niya akong sinusubukan.

I am still thankful I have my auntie Mariel. Kapatid siya ng magaling kong ama. They are very opposite.. Well, ngayon. Hindi naman ganyan ang ama ko noon. Si auntie ang kumupkop sa akin nung mga panahong naging gago na ng tuluyan ang ama ko. Tumira ako kay auntie pero nung makagraduate ng college ay umalis din ako sa bahay nila. May sariling pamilya si Auntie Mariel at ayokong dumagdag sa kanila, feeling ko isa akong pabigat sa buhay nila. Hindi nagkulang si auntie sa akin, minahal niya ako ng parang tunay na anak pero iba pa rin sa pakiramdam.. It's just that.. I don't know.