Battery of Life

Chapter 4

Chapter 4

"Auntie, is it true?!" pasigaw kong tanong kay Auntie. Bumuntong hininga si Auntie at tumango. 

"It's not your fault Shez, okay?" I started crying. She knows I'm gonna blame myself. I know I didn't do it to Aiva but I feel like I am partly to blame. If only I didn't go to work! I'm already late I shouldn't have gone to work! 

Humihikbi na ako at yumakap sa akin si Auntie. 

"Shhh, anak, I'm sorry" pang aalo sa akin ni auntie. 

"It is also my fault auntie, I should haven't go to work that day! Late na din naman ako nung araw na 'yon! It is my fault too!" 

"No! Shez it is not your fault!" madiin na sabi ni auntie saakin. Halos isigaw na niya 'yon. 

I tried going back to the province of my father. I tried visiting Aiva's wake but her family wouldn't let me in. 

"Ikaw ang may kasalanan bakit nawala ang anak ko!" Umiiyak na sigaw ng ina ni Aiva. 

"I'm sorry.." mahinang sabi ko habang umiiyak na din. 

"Lumayas ka dito! kahit kailan hindi kita mapapatawad kayo ng ama mo!" Halos itulak na ako ng mama ni Aiva kung hindi lang siya hawak ng kaniyang asawa. 

"S-sorry po.." 

"Ang taas ng pangarap na anak ko, Shezaleine! Pero dahil sa inyong dalawa ng tatay mo nawala 'to bigla!" Umabot ang malakas na sampal ng nanay ni Aiva sa akin. Nagulat ang kaniyang asawa kaya't niyakap na niya ito. Hindi nagsasalita ang tatay ni Aiva pero alam ko na siya din sinisisi ako sa pagkawala ng anak nila. 

"S-sorry po talaga, hindi ko po ito g-ginusto.." kahit ilang beses ako humingi ng tawad ay tingin ko hindi ako mapapatawad ng magulang ni Aiva. Tama lang naman 'yon diba? 

Kalahating taon sa hospital si Aiva pero nang makitang stable siya ay inuwi ito sa kanila at doon nalang siya binabantayan. May kaya sila Aiva pero hindi sapat iyon sa lahat ng gastusin kaya sinagot ni Auntie lahat ng bills ni Aiva. Sa lakas ng tama sa ulo ni Aiva naging dahilan ito kung bakit siya na comatose. Sinabihan na sila ng doctor na kung makasurvive man si Aiva ay magiging vegetative state ito. I believed that she can pass through this situation pero bakit?

Araw-araw sinisisi ko ang sarili ko sa nangyari sa kaniya. Araw-araw nagdarasal ako para sa kaligtasan niya! Bakit parang ni minsan hindi ako pinakinggan? 

Bumalik ako sa Maynila sa araw din na iyon dahil pinasundo ako ni Auntie sa driver. 

"Shez, nasasaktan pa sila kaya ganon ang reaksyon nila pero hindi mo iyon kasalanan, anak" nandito kami sa sala nakaupo binigyan ako ng mainit na tubig ni auntie pampakalma. 

"I know auntie.." maikling sinabi ko dahil ayoko nang pahabain pa. Pagod na ako. Pagod na pagod na ako.  

Ang naalala ko ay umiiyak lang ako buong gabi hindi ko alam paano ako nakatulog pero nagising ako sa sakit ng ulo ko. Tumingin ako sa orasan at nakitang alas kwatro palang ng umaga. 

Bumangon ako upang kumuha ng tubig sa kitchen nang narinig kong may kausap si auntie sa cellphone habang nakatayo sa may veranda nakatalikod sa akin si aunti kaya hindi niya ako nakikita.

"I know, doc.." buntong hininga ni auntie. dumiretso ako sa kusina at binuksan na ang ref. Rinig ko pa rin si auntie na may kausap. 

"Hindi ba 'to makakaapekto sa progress niya doc?" may pag aalala sa tono ni Auntie. 

"Okay, Salamat doc.." huling banggit ni auntie at binaba na ang cellphone. Bumuntong hininga si auntie at unti unting humarap sa akin. Nagulat siya nang Makita ako sa tapat niya.