Good boys go to heaven. //TaeKook

Rozdział 1

Powoli otworzył okropnie ciężkie powieki, ale zaraz je szybko zamknął, gdy do jego oczu dotarło jasne światło. Zdążył zauważyć jedynie biały sufit i jedną żarówkę wiszącą na długim kablu. Czuł się... zmęczony, jak na mocnym kacu, ale nie pamiętał, żeby ostatnio pił. Właśnie... nie pamiętał, A jeśli tak było, to musiał dużo wypić.

-No już. Wstajemy. Nie ociągamy się. -usłyszał męski głos, jakby z zaświatów i zaraz poczuł, jak para rąk podnosi go do siadu. -No błagam, nie mam całego dnia, a blokujesz miejsce.

Nim zdążył otworzyć całkowicie oczy, został wypchnięty za drzwi bez żadnych wytłumaczeń. Zaraz jednak drzwi znów się otworzyły, a w jego twarz uderzył pliczek papierów.
Jungkook nie wiedział kompletnie co się dzieje i gdzie do cholery był. Dlatego starał się przeskanować każdy najmniejszy kawałek korytarza, w którym stał. Był wąski i długi, a po bokach stały ławki. Zajmowali je różni ludzie w dokładnie takich samych ubraniach. Spojrzał w dół i zobaczył, że ma na sobie to, co inni, białą koszulkę i spodnie w tym samym kolorze.
Teraz spojrzał na papiery i zmarszczył brwi. Na pierwszej stronie było napisane tylko "Numer 6438. Czekaj na wyczytanie." Nadal nic nie rozumiał, jednak usiadł w wolnym miejscu i czekał. Zaraz zza kolejnych drzwi usłyszał cichy głos.

- Numer 3529. -i już wiedział, że będzie długo czekał.

***

Nie wiedział ile czasu minęło, ale gdy usłyszał swój numerek, poderwał się jak jakiś nienormalny i pognał do drzwi. Siedział tam okropnie długo i miał dosyć czytania po raz setny swojego życiorysu i karty chorób, bo to znajdowało się w papierach, które dostał wcześniej. Był tam też dziwny wykaz opisany jako złe i dobre uczynki. Pod tym tytułem ciągnęła się wielka lista na kilka stron. Niesamowite i jednocześnie niepokojące było to, że był tam poruszony dokładnie każdy aspekt jego życia.

-Proszę usiąść. -za wielkim, białym biurkiem siedział rudy mężczyzna, a raczej chłopak. Wyglądał jakby był trochę starszy od Jungkooka. -Jeon Jungkook, lat dwadzieścia jeden. Urodzony w Busan, rodzina: rodzice i trzej bracia. -rudowłosy spojrzał na niego wyczekująco.

-Um... tak, wszystko się zgadza. -przytaknął, nie wiedząc,czy ma coś jeszcze dodać.

-Przyczyna śmierci... wypadek. W porządku. Może Pan udać się za te drzwi. -wskazał na jedyne drzwi po lewej.

-Moment, co? Jakiej śmierci? Co się dzieje?

- Nie jestem tutaj od tłumaczenia. -westchnął ciężko, widać było, że był mocno zmęczony i musiał być, biorąc pod uwagę ilość osób, które weszły do tego gabinetu przed nim. -W tamtym pokoju wszystko panu wytłumaczą.

-Ale... -widząc gniewne spojrzenie, podniósł się i bez słowa udał się do wyznaczonego miejsca.

To pomieszczenie także było całe skąpane w bieli, ale stało tu jedynie łóżko i niewielka szafa. Nikogo po za nim tam nie było, więc nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Usiadł na krawędzi łóżka i spojrzał na szafę.

Nagle rozszerzyły mu się oczy do granic możliwości, bo zmaterializował się na niej człowiek. Pojawił się praktycznie znikąd w ułamku sekundy. Uśmiechał się tajemniczo, lustrując Jeona od góry do dołu.

-Nah... Kookie, myślałem, że nie zobaczymy się tak szybko. -był to chłopak o srebrnych włosach, które były idealnie ułożone. O dziwo nie miał na sobie białych ubrań, jak wszyscy i wszystko dookoło, tylko ciemną lejącą się koszulę i czarne spodnie we wzorki.

-Słu-Słucham..? -wyrwało mu się, po dłuższej chwili zawieszenia.

-Jestem Jimin. -zaskoczył z szafy i wysunął dłoń w jego kierunku, zbliżając się do niego. -Jestem twoim aniołem stróżem.

Jeonowi aż się wyrwał śmiech z ust, słysząc takie głupoty. Anioł stróż? Coś takiego nie istnieje. W ogóle dlaczego ten człowiek go znał i co on tu do cholery robił? Tyle pytań mu się nasuwało na myśl, ale żadne nie miało odpowiedzi.

- Nie śmiej się. To poważna sprawa. -zabrał rękę, widząc niechęć u chłopaka i usiadł na krześle, które pojawiło się pod jego pośladkami.

-To jakiś pieprzony sen... -niedoszły grafik starał się rejestrować każdy szczegół.

-Chciałbym. -Jimin założył nogę na nogę i położył na nich bloczek papieru. -Powiedz mi... jakie są twoje ostatnie wspomnienia?

-Kilkugodzinne czekanie w poczekalni?

-A coś co stało się przed pobudką u jakże miłego i kochanego Namjoona w sekcji odbiorów? -mówił jak jakiś urzędnik, albo gorzej! Jak psycholog, próbujący zorientować się w problemie pacjenta. Jungkook nie lubił lekarzy, zawsze mieli dla niego złe wieści.

-Um... -podrapał się z tyłu głowy, próbując sobie coś przypomnieć i wtedy to w niego uderzyło. Zaczął czuć ból w całym ciele, a skroń pulsowała mu niemiłosiernie. Przyłożył do niej dłoń, chcąc sprawdzi czy nie ma tam krwi. -Coś... Coś we mnie uderzyło.

-To jesteśmy w domu. -anioł klasnął dłońmi i uśmiechnął się. -Miałeś wypadek. Jungkook... ty nie żyjesz.

-Co ty pieprzysz? Przecież jestem tu...

-Twoje ciało umarło, a dusza trafiła tutaj. -przetarł zmęczone powieki, starając się zebrać myśli. Dawno nie miał takiej sytuacji. -Posłuchaj. Jesteśmy w miejscu... hmm... takiej jakby przesiadki. Stąd możesz trafić do nieba lub do piekła, ewentualnie możesz tu zostać i czekać, aż ktoś wymodli ci miejsce w niebie. -przeglądał cały czas papiery, żeby nie zapomnieć o wszystkim co ma powiedzieć. -Wy to chyba nazywacie czyśćcem... W każdym razie nie ważne, gdzie jesteśmy. Mam dla ciebie propozycję jako, że jesteś jeszcze młody i niedoświadczony.
Jungkook analizował każde słowo wypowiedziane przez chłopaka siedzącego na przeciw. Bzdury, jakie gadał, wydawały mu się coraz bardziej prawdopodobne i nie wiedział w którym momencie i dlaczego zaczął wierzyć w jego słowa. Skoro ten cały wypadek był prawdą, to tak musiało wyglądać po śmierci. Wszędzie biało i jasno... Nic dziwnego, że mówi się w filmach, żeby nie iść w stronę światła.

-Możesz wrócić na ziemię, albo siedzieć tu i czekać na zbawienie. -kontynuował.

-Chcę wrócić. -młody palnął nie zastanawiając się zbyt długo.

-Daj mi skończyć. -uśmiechnął się szczerze. -Będziesz miał dwa miesiące, żeby znaleźć miłość. Jeśli ci się nie uda, nie wrócisz tu. Od razu trafisz do piekła i nie będzie już stamtąd wyjścia. -przekartkował papiery ostatni raz i odłożył na podłogę. -To jak? Dalej chcesz wrócić?
To była dobra i uczciwa propozycja, ale żeby się zakochać..? Jest to na prawdę trudne zadanie, zwłaszcza, że Jungkook nigdy nie miał do czynienia z takimi uczuciami. Nigdy nie był też w związku, a jego pierwszy pocałunek był po pijaku na jakiejś imprezie. Dlatego nie wiedział, co ma w tej chwili zrobić.

Równie dobrze mógłby tu zostać i czekać aż ktoś tam wyżej zlituje się nad nim i pozwoli mu trafić do raju, ale ile czasu minie? Może będzie czekał w nieskończoność i nigdy nie uda mu się zaznać spokoju. Tego by nie chciał.

Z drugiej strony natomiast było piekło... zawsze słyszał w jakiś opowiadaniach, książkach czy filmach, że to okropne miejsce i czas dłuży się tam niemiłosiernie, więc nie chciał tam za żadne skarby świata trafić. Wizja wiecznego ognia i zagłady nie była zachęcająca, jednak cały czas umysł podpowiadał mu, żeby się zgodził. "Nie ma ryzyka, nie ma zabawy."

-Chcę wrócić na ziemię. -spojrzał głęboko w oczy anioła. Przepełniała go pewność i determinacja, bo jak już sobie coś obieca, to prze do tego z całych sił.

-Yay! Niesamowicie. Tak się cieszę! -Jimin wyściskał go z całych sił. -Tylko nie szukaj miłości na siłę. Ona znajdzie cię sama... ach i do zobaczenia na ziemii!

-Co? -nagle wszystko znów stało się czarne i Jungkook nie zdążył zapytać się Jimina, co ma na myśli.

A/N: Jak obiecałam, tak i jest ^^