YILDIZIM SENSİN

Küçükken ailem, akrabalarım, komşularımız benimle çok ilgilenirdi. Diğer çocuklar da kıskanırdı beni, anlayabiliyordum.Onları kıskandırmak hoşuma da gidiyordu yani.İlgi odağı olmak harika bir şeydi.

Zamanla sık sık hastaneye gider olduk. Sürekli... Hastaneye giderdik ve gerisini hiç hatırlamazdım. Sadece sedyeye yatırılırdım.

Herkes bana sürekli nasıl olduğumu sorardı. Bu bunaltıcıydı, ama küçük bana göre bir ayrıcalıktı.

Anneme neden sürekli hastaneye gittiğimizi sorduğumda, herkesin hastaneye gittiğini söylerdi.

Beni kandırmaları 13 yaşıma kadar sürdü.

Artık neyin ne olduğu anlayabiliyordum o yaşımda. Hastalığımı da anlamıştım. Saçım da dökülmeye başlayınca her şey yerine oturdu.

Artık annemgil de bahane üretemiyordu.Çevredekilerin benimle ilgilenmesi beni sıkmaya başlamıştı. Bana iyi olduğumu sormaları beni şaşırtıyordu. Nasıl iyi olabilirdim ki? Oysaki iyi olmadığımı herkes biliyordu.Bunu bana sormaları naziklik değildi. Kanser olduğumu yüzüme vurmaktı.

Annemgil beni okuldan almayı istediler. Onlara göre gözlerinin önlerinde olmalıymışım. Ama ben okula gitmeyi tercih ettim. Aslında okulu pek sevdiğim söylenemezdi ama herkes gibi olmak istiyordum işte. Diğer tüm çocuklar gibi ben de okula gitmek istedim.

Benim bir geleceğim yoktu zaten.Ölecektim.Ve nedense annemle babam öleceğimi bilmelerine rağmen beni sağlıklı yaşamaya zorluyorlardı. Şu an 17 yaşındayım. Yaşıtlarım gibi içki içmek esrar almak istiyordum. Ama zaten berbat bir durumdaydım. Kimyasal zehirleri de aldım mı hemen geberirdim yani. Okulu sırf bu yüzden de bırakabilirdim. Gençliğimi ve yaşayabildiğim şu kısa zamanı yaşayabilmek için. Pek arkadaşım yok zaten. Herkes beni kanser olan kız diye tanıyorlar. Bir tane samimi arkadaşım var ve sadece onun yanında unutuyorum kim olduğumu . O da benim kim olduğumu...O benim kişiliğimi seviyor, kanser olduğum için acımıyor. Ben öyle hissediyorum. Annem ve babam bile acıyorlar bana.

Evet tam bir acınası haldeyim.Sadece diğerleri gibi olmak nasıl bir duygu acısız yaşamak ve bu lanet olası kanser yüzünden ölmeyeceğini bilmeden olmak merak ediyorum işte.

Aslında hayatım çok sıkıcı ve dışarıdan bakılınca sıradan olabilir. Ama beni anlayamazsınız.Ben herkes gibi olmak istiyorum. Sıradan bir genç tipi ama değilim.Her kız gibi saçlarım yok, her genç gibi gezip dolaşamıyorum.

Sadece gerçek anlamda yaşamak istiyorum.Yiyip içip sağlıklı yaşamaktan bahsetmiyorum.

Gezip tozup anı yaşamaktan bahsediyorum.

Ama bu fırsat karşıma çıkmadı ya da hiç çabalamadım.

Çıkacağını da sanmıyorum. Bu benim kaderim heralde. İlik kanseri yüzünden aile baskısıyla yaşamak ve yine ilik kanseri yüzünden yaşayamadan ölmek. İkisi arasındaki farkı görebiliyorum ama anlayamıyorum..

Umarım beğenirsiniz..