HATIRA KALMASI AÇISINDAN YAYINDA. ACEMİLİKLER VE MANTIK HATASI İÇEREBİLİR.
jenmin
Aynı kalpte aşk iki kere yaşanır mıydı?
Acıların savurduğu bedenlerin ayağa kalkması için tek yol bu ise, kim durdurabilirdi ki gelecek baharı?
"İşte bu, beklediği gü...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🔺🔻
Peşimizde git gide yakınlaşan ayak seslerini duymak beni biraz endişelendirsede yılmayıp kucağımdaki kadını biraz daha sıkı tuttum ve hızımı arttırdım. Rüzgâr, süratli koşuşumla birleşince başımdaki şapkanın yere düşmesine neden olmuş, saçlarım önümü kapatmaya başlamıştı.
"Kahretsin." fısıltımla birlikte endişeli bakışları bana dönen yabancının hiç ummadığım bir anda elleri, gözlerimi örten saçlarımı alnıma çıkartarak orada tutmuş ve bana kolaylık sağlamışken nefesimin hızlandığını hissettim.
"Acele et, lütfen.." gecenin kör karanlığında kulağıma doğru bu cümleyi fısıldarken hangi deli cesaretiyle onu kurtarmıştım bilmiyordum. Lâkin dediğini yapıp otele az kaldığını anladığım an gülümsediğimde, hiç beklemediğim zamanda karşıma çıkan yabancının bana büyük sorunlar yaratacağını şimdiden seziyordum.
Her şeye rağmen onu kurtararak kendi kendimi ateşe attığım gibi.
Ardımızdaki ayak seslerinin kesilişi beş dakikayı bulmuşken, "İzimizi kaybettirdik sanırım." diyen kadının sevinci ister istemez beni de gülümsetti. Sonunda gözümün önündeki devasa otele herkesin şaşkın bakışları eşliğinde giriş yaptığımda, benim gibi bir idolün böylesine bir deliliği nasıl yaptığını sorguladıklarına emindim. Dönen kapıdan içeriye girdiğimiz gibi kucağımdaki yabancıyı ayaklarının üzerine bıraktım. Mahcup bakışları altında ellerini önünde birleştirmiş, gözlerimin üzerinde daha fazla oyalanmasına sebep olmuştu. Çok geçmeden çıplak ayakları gözüme çarptığındaysa onun için yapacağım bir iyilik daha aklımda yer edinmişti.
Resepsiyona yaklaşıp elimle kadını işaret ettim ve konuştum. "Acaba bu hanımefendi için bir oda hazırlatabilir misiniz? Kıyafete ve ayakkabıya da ihtiyacı var. Ha bir de bizim katta bir oda ayarlayın lütfen." diyerek gülümsediğimde görevli, "Tabii ki efendim." diyerek ricamı yerine getirdi ve elindeki kartı yanımdaki yabancıya uzattı. Ben onun kartı görevlinin elinden almasını beklerken, bana şaşkınlıkla bakmasıyla gözlerimi devirdim. Kartı parmaklarım arasına sıkıştırıp ona doğru uzattığımda, "Al hadi." diyerek bekledim. Çok geçmeden elime değen eli kartı kavramış ve, "T-teşekkürler." diyerek gözlerini kaçırmıştı.
Akşam akşam yaşadığım aksiyon bana ağır gelmişcesine omuzlarımı gevşetip derin bir nefes verdiğimde, kolundan tuttuğum yabancıyı peşime takmıştım bile. Buraları bilmediği o kadar belliydi ki.. Sahi, buradan değil miydi? Asansöre bindiğimiz an üyelerle odalarımızın bulunduğu kata bastım ve karşımdaki kadının gözlerine baktım. Koreliydi ve buradan olmadığı tescillenmişti.
"Neden buradasın?" yüzüne karşı sorduğum ani soruyla vücudu gözle görülür derecede kasıldığında ellerinde tuttuğu kartı sıktığını fark ettim. Bunu yapmasını kesmesi için göğsümde bağladığım kollarımı çözmüş ve elimle elini tutup gevşetmiştim. Yerdeki bakışları temasımla birlikte gözlerime çıkarken, ellerinden çok bakışlarının sıcaklığına karşın ürperince geri çekilmek zorunda kalmıştım.
