HATIRA KALMASI AÇISINDAN YAYINDA. ACEMİLİKLER VE MANTIK HATASI İÇEREBİLİR.
jenmin
Aynı kalpte aşk iki kere yaşanır mıydı?
Acıların savurduğu bedenlerin ayağa kalkması için tek yol bu ise, kim durdurabilirdi ki gelecek baharı?
"İşte bu, beklediği gü...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🔻🔺
"Sen ne dediğinin farkında mısın Jimin? Saçmalıyor falan olmalısın."
Taehyung'un alay içeren sesini aldırmadan başımı kapıya yasladım. Kalbim öyle hızlı atıyorduki bir an yerinden çıkacak gibi hissetmiştim.
Yalan değil çocuklar, doğru söylüyorum..
Neden beni ciddiye almıyorlardı?
"Ben ciddiyim! Biraz olsun kaileye alın beni artık!" hepsinin yüzünde tekrardan bir şaşkınlık göstergesi oluşurken titreyen ellerimi saçıma geçirdim ve sinirimi çıkarmak istercesine saçlarımı çekiştirdim. Yanlarından geçip salona girdiğimde üstümdeki bu hissi atmam gerektiğinin farkındaydım.
"Ama nasıl? Tanrı aşkına, bu kız hamile falan değil ki.. Hayır, çocuğu olsa onu bırakıp gidecek kadar vicdansız birine de benzemiyor." Jungkook haklıydı. Öyle bir insana benzemiyordu lâkin bu olan da neydi böyle?
İnsanın aklı almıyordu.
Anlamlandırabileceğim hiç bir gerekçe yoktu. O.. Nasıl? Ah, Tanrım!
"Biz sana demiştik Jimin, kızı tanımıyorsun. Ne halt ettiği belirsiz birini evine almak ne kadar doğru söyler misin?" içten içe karşımda ki yerini almış, oturan Namjoon hyunga hak vermeye başlamıştım. Bize ufak tefek şeyler anlatmıştı, onun dışında az önce gördüğüm olayla ilgili bir şeyler olduğunu biliyordum fakat bunu bize söylememişti. Hem.. Nereye kadar tutacaktım onu böyle? Eninde sonunda gidecekti..
İç çekip saçlarımı dağıttım ve konuştum. "Ne yapacağımı inan bilmiyorum hyung." yine gözlerim doluyordu lanet olsun. "Bir yandan bu durum çok garip geldi ama o yabancıya kızamıyorum. Sanki.. İçimden bir ses ona ihtiyacım olduğunu söylüyor." yumruk halini alan ellerimi özgürlüğüne kavuşturup üyelerden yüzümü gizlediğimde hafifçe yüzümü sıvazlayıp başımı yere eğdim. Dolan gözlerimi görmesinler istiyordum, güçsüzlüğümü daha fazla görmesinler...
"Hae Ra, sadece bir ay boyunca annesinin sütünü içebilmişti. Şimdi öyle görünce bir an.. Ben.." yine kendimi tutamamış ve hıçkırığımın sözümü bölmesiyle susmuştum ne yazıkki. Etraf gergin bir sessizliğe bürünüp ağlayışıma yer verirken, "Kahretsin." diye fısıldadım. İçimde biriken her şeyi birkaç dakika içine sığdırıp dışa vururken, sessizce beklediler beni. Onlar, benim hayatımda ki en özel insanlardı.
Ayak seslerini hissetmemle başımı kaldırdığımda sağ ve sol tarafıma oturan hyunglarımın ve yere çöken Tae ile Jungkook'un içime güneş gibi doğan tebessümleriyle karşılaşınca kendimi biraz daha iyi hissetmiş ve kollarımı açarak grup sarılmasına yer vermiştim. Hepsi üstüme atılıp beni kahkahalara boğarken onlara sahip olduğum için ne kadar şanslı olduğumu bir kez daha anlıyordum.
