Moja dusza nasiąka mrokiem
Nie jestem w stanie jej unieść
Nie radzę sobie ze swoim widokiem
Chciałabym uciec
Rozpadam się na kawałki
Widzę wyjście, jakieś drzwi
Jednak nie mają klamki
Są na nich ślady krwi
Nikogo tu ze mną nie ma
Siadam przy chłodnej ścianie
Wtedy pode mną rozstępuje się ziemia
Jednak wiem, że i tak nic się nie stanie
Jestem zawieszona w samotności
Nie mam dokąd pójść
Nikt nie zapewnia mi miłości
Powoli przestaję czuć
CZYTASZ
Spowiedź cierpiącego człowieka |Ukończone|
PoesíaZbiór wierszy przepełnionych bólem i realiami dzisiejszego społeczeństwa. Okładka wykonana przez utalentowaną @KUPUAS Polecam składać u niej zamównienia ❤️
