Dahi serseri

Bekleme..

  10.Bölüm Oyununu bozabilirim..

Shun geçip giden saatlere rağmen gelmeyen arkadaşını merak etmeye başlamıştı. Ne kadar ararsa arasın cevap alamamak onu korkutmaya başlamıştı. Kesinlikle bir terslik vardı. Birşeyler olmuştu. Kazuki'nin telefon konuşmalarında ki sesini beğenmemişti hiç zaten. Telefonu açar açmaz kendisinde kalmak istemesini de garip bulmuştu zaten en başından. Bir sorun vardı. 

  Evin geniş solanunda kendini sakinleştirme turları işe yaramıyordu. Ne kadar yürürse yürüsün attığı voltalar sanki her adımında ona yeni seçenekler yeni senaryolar sunup aklını daha çok karıştırıyordu. Evden çıkarsa ve arkadaşı gelirse dışarda onu beklemek zorunda kalıcaktı kapıda ama ya yolda başına geldiyse seçeneği gözünü karartıp duruyordu. En kötü seçenekse Ryuu'nun Kazukiyi bulmuş kaçırmış olma şıkkıydı. Tuhaf bir biçimde kalbi sıkışmaya devam ediyordu. Kazuki'den hoşlanıyordu bu kesin ama bu hissettiği duyguları karşılayacak kadar çok hoşlandığını da sanmıyordu. Yani en azından şuana kadar farkında değildi.

 Ne olursa olsun kontrol etme kararı alıp çıktı evinden hızlı adımlarla. Kazuki'nin ev anahtarlarını elinde farketmeden sıkıyordu. Düşüp bayılma olasılığı yada en iyi olasılık olarak uyuya kalmış olma ihtimali için içinden dualar ediyordu. Yolculuğu nasıl geçti fark etmedi. Arabasını normalde olsa buraya getirmezdi dikkat çekmeyi göze almaz uzağa park edip yürürdü ama bu acil bir durumda işini zorlaştırır diye Kazuki'nin evinin önüne park etti. Yol onun için işkence gibiydi. Beyni en kötü ve en iyi senaryolar arasında gidip geliyordu sürekli. 

 Aracından inerken derin nefesler aldı. Hiç birşey yoktu Kazuki uyuya kalmıştı ve bu son model araçla buraya gelicek kadar dikkatsiz davrandığı için onu azarlayacak aceleyle eve gidip birşeyler içip plan yapıcaklardı.En azından Shun'un olmasını istedikleri bunlardı. Kazuki den biraz fırça yemek ona birşey olma ihtimalinin yanında devede pire gibiydi. Evet kulak bile olamayacak kadar küçük hatta toz zerresi kadar. 

Emin adımlarla ilerledi Kazuki'nin evine, kspıya geldiğinde derin nefes alıp içine yüzüne sahte bir gülümseme bile kondurdu. Kazuki endişelensin istemedi bastı zile, bekledi bir süre.Açan olmamıştı kapıyı kazuki duşta olabilir evet kulaklıkta takıyor yada uyuyordur belki uykusu çok ağırdır diye teselli etmeye devam etti Shun. Aklına en iyi ihtimalleri getirip olabilecek kötü şeyleri uzaklaştırdı zihninden. Zorlandı kapıyı açarken elleri titremeye başlamıştı. 'Saçmalıyorsun Shun şu haline bak görende öldü sanacak' diye kendini telkin etmeye çalıştıysa da başaramadı. Kapıyı açıp adımını içeri attı. Gözleri kapanmıştı istemeden bekledi bir süre kendisini kapıdan gören ona kızmasını. Umdu içten içe 'lütfen lütfen gel ve beni azarla hadi Kazuki söylenmeye başla' dedi. İçinden geçen düşüncelere inat gelmedi Kazuki. Shun'un duaları kabul olmadı. 

 Gözlerini açıp girdi içeri. Bakındı sessizce etrafa yoktu Kazuki. Eşyaları yada valizi de hazır değildi. Yere düşen dürbünü fart etti birden. Çekmeceyi açtı hemen. Kelepçeler yoktu... Ona bıraktığı şeyler karıştırılmıştı. Aklında dönüp duran düşüncelere hakim olamıyordu artık. Bir şey olduğu kesindi. Keskin bir ağrı girdi göğsüne ve bıraktı kendini yanında ki kanepeye. Düzgün düşünme yetisi terk etmişti Shun'u. Sakileşmek için bekledi bir süre yığıldığı kanepede. Çok rahatsız hissettirdi bu koltuk ona. Kazuki'yle oturduklarında nasılda beğenmişti oysa. 

 Mantıklı davranmalı ve durumu değerlendirmeliydi. Kaçırılmışa benzemiyordu aslında Kazuki. Ortalık çokta dağınık değildi kapı kapatılmıştı ve böyle durumlarda Shun'a sinyal göndermesi için aldıkları cihaz çekmecede yoktu. Demek ki başı dertte değildi. Yada bayıltılmıştı ve henüz kendinde değildi. Belkide o baygınken üzerinden almışlar ve onu çaresiz bırakmışlardı. Shun kafayı yemek üzere olduğunu hissediyordu. Deha ve delilik arasındaki çizgiye her zaman yakındı ama bu kez sanki sınırı aşmıştı. Aklında binlerce kötü senaryo dönüyordu ve o sadece bir iki iyi olasılık bulabiliyordu.