Άτιτλα

Άτιτλο 109

Έστεκε ακόμα λαβωμένος...
Ξαπλωμένος στο χώμα...
Η στολή είχε ποτιστει στο ίδιο του το αίμα.
1 Μαρτίου στην πρώτη γραμμή...
Τα μάτια του που είχαν γεμίσει δάκρυα...
Κοιτούσαν το κενό...
Μέσα στο θόρυβο...
Απραγματοποίητα όνειρα για ένα μέλλον που δεν θα έρθει...
Εστεκαν στοιβαγμένα στην παλιά σπιτική αποθήκη μαζί με τα οικογενειακά κειμήλια...
Σκεπάστηκαν με την σκόνη του χθες που θα έμενε χαραγμένο ίσως για πάντα στη μνήμη του...
Κατόπιν άκαρπης προσπάθειας λησμόνησης του...
Λίγο πριν ή τελευταία πνοή αφεθεί ελεύθερη...
Ένα πορφυρό αυλάκι σχηματίστηκε.
Λερωνοντας το χώμα...
Τρεις πυροβολισμοί
Ο ένας μετά από τον άλλο...
Ο στρατιώτης κοίταξε για λίγο το δολοφόνο του...
Χωρίς να πει μια τελευταία λέξη...
Χωρίς να αμυνθεί...
Τραβώντας την σκανδάλη...
Τρεις σφαίρες καρφωμένες στην καρδιά του...
Κι αυτός εκεί να αργοπεθαίνει.
Πέτρωσε.
Χλωμιασε...
Ο δολοφόνος άφησε λίγα δάκρυα να κυλήσουν...
Κρατώντας ακόμα το τουφέκι του σε στάση σκόπευσης...
Άλλοι τρεις διαδοχικοί πυροβολισμοί...
Και έστεκαν και οι δύο ξαπλωμένοι στο χώμα...
Ο ένας δίπλα στον άλλο...