Co się stanie, kiedy skoczkowie dostaną hotel, w którym obecnie przesiaduje wycieczka szkolna z liceum? Co zmieni w życiu Andreasa poznany 17-letni chłopak z heterochromią? Co się stanie, kiedy wycieczka się skończy?
Yaoi - nie lubisz, nie czytaj!
Gdy wróciłem do pokoju, Karl siedział na krawędzi wanny w łazience i nucił jakąś piosenkę.
- Znowu hymn Niemiec? - spytałem rozbawiony i poszedłem do pomieszczenia, w którym przebywał mój kolega. Gdy zobaczyłem w jakim jest stanie, natychmiast do niego poszedłem - Co się stało?
Chłopak przykładał lód do swojego nosa i papierem starał się zatamować krwotok. Niby wyglądał tragicznie, ale z drugiej strony miałem ochotę wyjąć telefon i zrobić mu zdjęcie. Taki widok nie zdarza się często. Chłopak spojrzał na mnie i wybuchł śmiechem.
- Nie... Nic się nie stało. Wracałem z treningu i nie zauważyłem, że te szklane drzwi frontowe są zamknięte i tak jakby... w nie wpadłem.
- Ale... Jak?! Byłem cały czas na holu... Niczego nie zauważyłem?
- Widziałem cię, kiedy wchodziłeś do pokoju któregoś z Polaków. Był przy tobie ten chłopak, prawda? Podoba ci się...?Andi? - spytał, poruszając brwiami. Nie zdążyłem odpowiedzieć, bo ktoś zapukał do drzwi. Podszedłem otworzyć. W progu stał Viktor, wyraźnie zmieszany.
- Hej - uśmiechnąłem się - Jak oko? - spytałem, uważnie oglądając jego twarz. Był taki piękny. Opuchlizna zeszła już całkiem i mogłem dostrzec jego jakże wyjątkowe tęczówki. Gdy zauważył, że znowu się mu przyglądam, spuścił wzrok. Wyglądał tak uroczo.
- Może wejdziesz? Co się dzieje?
- Ah, tak. Dziękuję - powiedział i minął mnie, wchodząc do pokoju. Zamknąłem drzwi i spojrzałem na Stephana, który stanął w progu łazienki i gwizdnął z uznaniem.
- No, proszę! Witaj - zwrócił się do bruneta - Czuj się jak u siebie. Zaraz... - spojrzał na niego podejrzliwie - Co masz z oczami?
Viktor najwidoczniej się przeraził tym pytaniem, odwrócił się i wtulił w mój tors. Natychmiast go objąłem. Kocham jego nieśmiałość!
- Karl! - krzyknąłem.
- Nie... - odezwał się licealista - Jest dobrze.
Odsunął się ode mnie i usiadł na moim łóżku.
- Jestem chory - spojrzeliśmy na niego zaskoczeni - Mam heterochromię. To wszystko. Nie jest to nic groźnego, ale jak widać - wskazał na swoje wcześniej podbite oko, a potem na mój polar nadal wiszący na grzejniku - można na tym ucierpieć. Przepraszam, Andreas, że cię w to wplątałem...
- Hej... - podszedłem do niego i go objąłem - Jest dobrze, cieszę się, że cię wczoraj spotkałem. Obiecuję, że przy mnie nikt ci krzywdy nie zrobi.
Chłopak uśmiechnął się i wtulił głowę w zagłębie mojej szyi, na co usłyszeliśmy głośne "awww" od Geigera. Siedzieliśmy tak dobre pięć minut, gdy nagle coś sobie przypomniałem. Odsunąłem go lekko od siebie.
- Dlaczego mnie pytałeś o autobus?
Licealista tylko wzruszył ramionami.
- Moja klasa pojechała na wycieczkę po mieście. Też bym pojechał, gdybym nie był mile widziany w ich towarzystwie. Już miałem się zbierać, gdy koledzy "wybili" mi ten pomysł głowy - zrobił cudzysłów w powietrzu.
Z wrażenia, które wywarły na mnie jego słowa aż podniosłem wyżej głowę.
- A nauczyciele? Nic nie zauważyli? Scheiße, przecież musieli zobaczyć, że cię nie ma! - warknął rudzielec. Viktor spojrzał na swoje buty. Nie chciał nic mówić. Nie mogłem na to patrzeć i nic nie zrobić. Wstałem gwałtownie, wziąłem portfel i klucze i ruszyłem w kierunku drzwi.
- Na co czekacie? - spytałem, patrząc na ich zszokowane twarze - Idziemy na wycieczkę.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
