Please, Forget Me /ДУУССАН/

4. Бөгж

:Сэхи~

Би: Лулу!

:Чамайгаа хараагүй хичнээн удчихсан юм бэ!

Тэр холоос гүйн ирэн намайг тэврээд өндөрт өргөн эргүүллээ. Түүний нүд үргэлж гялтганадаг ч одоо бол гэрэлтэж байна.

Ам нь урагдах нь уу гэлтэй томоор инээмсэглэж намайг чангаар тэврэнэ.

Лухан: энэ хөөрхөн охиныг ээ~

Үсийг минь үнэрлэн чихэнд минь шивнэхдээ түүний гар хэлхгэр цамцан доогуур минь гүйн гэдсийг минь эрвэгнүүлнэ.

Би: боль Лухан!

Лухан: уучлаарай даа. Гэхдээ чи таргалчихаа юу даа?

Би: Лухан!

Лухан: энгийн хэмжээндээ орсонд баярлалаа. Бүр цонхийчихоод байсан юм.

Би: Лухан боль лдоо.

Лухан: за тэгэхээр намайг энд ирсэн гэдгийг хэн ч мэдэхгүй байгаа. Захирал хүртэл. Тиймээс болзоцгоох уу??

Гарнаас минь зөөлөн атган нүүрэндээ ойртуулаад гарыг минь үнэрлэн уруулаараа илбэхэд хачин гэмээр мэдрэмж биеийг минь бүрхэн нүүр минь улайж эхэлнэ.

Би: Лулу~

Лухан: чи ичихээрээ хичнээн хөөрхөн гээч.

Би: уучлаарай. Би чадахгүй нь. Эмнэлэг явах ёстой.

Лулу доош харан: харамсалтай байна.

Тэр бүгдийг мэднэ. Миний өвчнийг ч тэр худал хуурмагийг ч тэр. Жиёон гэмтэж бидний гунигтай дурсамжийг мартсанийг ч тэр бүгдийг мэднэ.

Тэр миний хувьд тийм л чухал хүн. Бүх нууцыг минь мэднэ. Бүгдийг илэн далангуй хэлж бүх нууцаа хуваалцдаг дотны минь хүн.

Би: чамайг цуг яваач гэж хэлмээргүй байгаа ч очиж мэнд мэдэх үү?

Лухан: үгүй дээ. Хэрэггүй. Аягүй бол би түүний өмнө очоод өвдөг сөгдчих биз.

Би: чи түүний өмнө буруутай гэж бодохоо болих хэрэгтэй.

Лухан: гэхдээ би түүний амьдралын жаргалыг булаачихсан.

Би: чи түүнийг насны зовлонгоос нь ангижруулсан!

Би түүнд явах болохоо хэлэхэд тэр намайг эмнэлэгийн үүд хүртэл хүргэж өгөөд өөрөө гэрлүүгээ буцан явлаа.

Эмнэлэгийн үүдээр ороход л эмийн хурц үнэр зүү тариур өвчиндөө ёолох энгийн ард яаран гүйлдэх эмч сувилагч нар нүдэнд тусан сэтгэл үймрээнэ.