My changing life •Dutch• {voltooid} (herschreven)

*Hoofdstuk 33*

P.O.V. Caitlyn
Marjolein en Caleb komen binnen. Ik sta op om ze een knuffel te geven als begroeting. "Hebben jullie ontbijt mee? Ik heb echt honger" zeg ik meteen. "Natuurlijk!" Zegt Marjolein enthousiast.

Marjolein pakt twee stoelen voor Caleb en haarzelf en gaan dan zitten. Marjolein pakt de tas die ze heeft meegenomen en vist daar 4 bordjes uit. Ze legt ze op de tafel en pakt dan een zak, waar een heerlijke geur van croissantjes vandaan komt. "Marjolein en ik zijn even langs de bakker gereden" zegt Caleb glimlachend. "Heerlijk!" Zeg ik blij.

Marjolein legt de verse croissantjes op de vier borden en geeft ze vervolgens aan ons allemaal. "Eet smakelijk" zegt Caleb.

Als het heerlijke ontbijt op is, pak ik 4 bekertjes om water in te doen. Ik geef ze aan iedereen en drink de mijne in een keer op.

"Cait, kan ik je op de gang even spreken?" Vraagt Caleb. Ik knik en loop met hem naar de gang toe. "Wat is er?" Vraag ik. "Ik heb nagedacht over je voorstel" zegt hij. "En?" Vraag ik twijfelend. "Ik weet niet of ik hem definitief wil adopteren, maar we kunnen hem de eerste week wel onderdak geven en kijken of het überhaupt tussen ons klikt, want jij gaat natuurlijk weer naar Amerika" "Echt?" Zeg ik verbaasd. Hij knikt en ik vlieg Caleb om de hals. "Dat vind ik al geweldig" zeg ik glimlachend.

We lopen weer de kamer in en ik zie Max vrolijk kletsen met Marjolein. Caleb en ik gaan weer op de stoelen zitten.

————

Caleb en Marjolein zijn weer naar huis, want Marjolein moet werken en Caleb moet nog steeds zijn rust pakken. Ik ben met Max een spelletje aan het spelen, die ik hier op de kamer gevonden heb.

De deur gaat open en ik zie de vaste dokter binnenkomen. "Goedemiddag" zeg ik, terwijl ik opsta en zijn hand schudt. "Goedemiddag. Ik kom even kijken hoe het gaat hier." Ik knik en dan doet hij een paar testjes met Max. Hij doet het op een speelse manier, waardoor Max moet lachen.

"Ik had niet verwacht dat het al zo goed zou gaan. Ik weet niet of je al iets geregeld had, maar hij mag weg uit het ziekenhuis" "Dat is geweldig nieuws! Ik had inderdaad al iemand gesproken" "Nou, dan wens ik jullie nog een fijne dag." "Hetzelfde" zeg ik glimlachend.

De dokter loopt weg en ik kijk Max blij aan. "Waar ga ik nu heen?" Vraagt Max sip. "Je mag met mij mee, naar Caleb." Zeg ik. "Echt?" Vraagt hij met twinkelende ogen. "Ja, zullen we hem bellen om te vragen of hij ons op wil halen?" Max knikt hevig met zijn hoofd.

Ik pak mijn telefoon en bel Caleb op. Ik zet mijn telefoon op luidspreker.

Caleb: "Hey Cait, wat is er?"
Ik: "De dokter kwam net langs en vertelde dat het al zo goed gaat met Max, dat hij weg mag" zeg ik.
Caleb: "Oh, dat is geweldig. Je weet dat ik nog niet kan rijden"
Ik: "Oh ja, chips. Dat was ik even vergeten" mompel ik.
Caleb: "Je kan James vragen. Hij is nu natuurlijk ook in Nederland, omdat hij onze back-up was"
Ik: "Oh ja, dan doe ik dat wel. Dan zien we je zo"
Caleb: "Oké, tot zo"

Max en ik zeggen hem gedag.

"Caleb kan ons natuurlijk niet ophalen omdat zijn arm nog in het verband zit, dus ik ga even een andere vriend bellen, oké?" Max knikt en ik bel James op.

Ik: "Hey. Ik heb even een vraagje" zeg ik, als hij opneemt.
James: "Vertel"
Ik: "Adam had nog een zoontje en die heb ik gered en hij mag nu weg uit het ziekenhuis. Maar Caleb mag nog niet rijden en zijn vriendin, Marjolein, moest werken, dus Caleb zei dat jij ons misschien wel wilde ophalen en naar het huis van Caleb brengen"
James: "Oh, natuurlijk. Hoe oud is hij?"
Ik: "Vier. Hij is al die tijd alleen geweest en ik heb hem buiten bewustzijn aangetroffen, maar alles gaat nu heel goed, vandaar dat hij nu al weg mag"
James: "Oh dat is nog heel jong. Nou, ik kom eraan"
Ik: "Je bent een topper. Als je buiten bij de ingang staat, dan moeten we je wel vinden"
James: "Doe ik. Tot zo"
Ik: "Tot zo"

Ik hang op en Max kijkt mij vragend aan. James is natuurlijk Amerikaans, dus we spraken Engels en daar verstaat Max natuurlijk niks van. "We gaan onze spullen pakken en lekker naar huis" zeg ik glimlachend.

Max klapt vrolijk in zijn handjes. Ik help Max van het bed af en dan beginnen we met het inpakken van de tassen, waar het meeste al in zat. We hoeven alleen onze spulletjes uit de badkamer in de tassen te doen. Als laatste pak ik de knuffelhond van het bed af en geef die aan Max. "Heb je hem al een naam gegeven?" Vraag ik. "Ja!" Zegt hij trots. "Oh, en hoe heet ie dan?" "Spekkie, want ik vind spekjes heeeeel lekker" zegt hij. "Dat is een hele leuke naam. Misschien hebben ze beneden wel spekjes" Hij kijkt me met grote ogen aan. "Wil je die dan kopen?" Vraagt hij dan lief. "Ja, natuurlijk" Hij omhelst mijn been en ik wrijf even over zijn ruggetje heen.

Ik kijk voor de laatste keer nog even de kamer rond en dan kom ik tot de conclusie dat we echt alles hebben. "Kom, dan gaan we" zeg ik, terwijl ik mijn hand uitsteek. Hij pakt mijn hand vast en met zijn andere arm houdt hij Spekkie stevig vast. Ik loop met alle drie de tassen en Max de kamer uit en zeg nog even de zusters gedag die ik op de gang zie lopen.

Beneden heb je een klein winkeltje met eten en samen met Max loop ik naar binnen. Ik pak een zak met spekjes en reken die dan af. "Je mag ze in de auto, oké? Want we hebben nu allebei onze handen vol" Hij knikt goedkeurend.