My changing life •Dutch• {voltooid} (herschreven)

*Hoofdstuk 19*

P.O.V. Caitlyn
Het is weer maandag en ik zit op de fiets naar school. De banden van mijn fiets zijn weer gemaakt. Claire is vandaag ziek en kon me dus niet ophalen.

Ik kom aan op school en zet mijn fiets in het fietsenrek waar maar weinig fietsen in staan. Ik loop rustig naar binnen en loop direct door naar mijn kluisje. Ik verwissel mijn boeken en doe de goede boeken voor deze ochtend in mijn tas.

Ik draai me om en schrik door het lelijke gezicht van Sabrina die voor me staat, de barbiepop van de school. Achter haar staan haar twee kontlikkers waarvan ik de namen niet eens weet. "Jezus, ik schrik door je lelijke gezicht" zeg ik dan ook. Ze kijkt me beledigend aan en zet dan een grijns op. "Wat wil je?" Zeg ik zuchtend. "Ik wil dat je uit de buurt blijft van Sander" zegt ze met haar piepende stem. Ik begin te lachen.

"En waarom zou ik dat doen?" "Omdat hij van mij is!" "Oh, ik dacht dat je al achter mijn broer aanzat" "Hij was saai. Hij negeerde me" "Vind je het gek" zeg ik lachend.

In mijn ooghoek zie ik Sander, Tyler en Dylan aankomen lopen. Ik zwaai vrolijk naar ze, waardoor Sabrina en haar kontlikkers ook omkijken. Sabrina begint gelijk met haar haar te spelen, terwijl ze hem kwijlend aankijkt. "Heb je een teiltje nodig?" Vraag ik grinnikend. Ze kijkt me boos aan en kijkt dan weer met puppy-ogen naar Sander, die naar ons toe komt lopen.

Hij slaat een arm om me heen en kijkt Sabrina aan. "Wat wilt ze van je?" Vraagt hij in mijn oor. "Dat ik van je afblijf" zeg ik fluisterend terug. "Oh, dat dacht ik niet, je bent veel te mooi" zegt hij. "Slijmbal"

"Wat zijn jullie aan het fluisteren?" Vraagt Sabrina geïrriteerd. "Oh, dat zijn jou zaken niet" zeg ik. Ze kijkt me nu echt woedend aan en ze wil me slaan. Ik houd haar hand tegen. "We gaan toch niet vechten? Dan wordt je mooie kunstwerk op je gezicht geruïneerd" zeg ik met 'medelijden'. Ze trekt haar hand terug en kijkt me weer aan.

"Je blijft gewoon met je tengels van míjn vriend af" zegt ze boos. "Oh, jouw vriend. Dan gaat hij nu vreemd" zeg ik, voordat ik Sanders gezicht naar me toe trek en hem kus. Hij gaat er meteen in mee. Ik hoor Sabrina op de grond stampen en weglopen, waardoor ik tegen de lippen van Sander grijns.

Ik trek terug en kijk hem aan. "Ik haat haar" zeg ik, waardoor Sander moet lachen. "Ik ook. Ze beweert al 2 jaar dat ik haar vriend ben" Ik begin weer te lachen. "Ze is echt wanhopig" "I know"

De bel gaat en ik loop samen met Sander, Tyler en Dylan naar het goede lokaal toe. Tyler en Dylan waren net snel naar hun kluisjes toegegaan. "Duss, zijn jullie nu officieel bij elkaar?" Vraagt Dylan. "Nóg niet" zegt Sander grijnzend. "Oh" zeg ik, terwijl ik mijn wenkbrauwen ophaal. "Ja, verrassing" zegt hij met een knipoog, omdat hij weet dat ik verrassingen haat. Ik zucht diep.

————

Het is pauze en ik zit met Colin en Jonathan in de aula. We kletsen vrolijk over van alles en nog wat. "Ik hoorde trouwens dat Sabrina je bijna sloeg" zegt Jonathan grinnikend. Ik rol met mijn ogen. "Ik wil dat je uit de buurt blijft van Sander" zeg ik Sabrina na met een irritant stemmetje. "Ik kan haar echt niet hebben" Jonathan en Colin beginnen hard te lachen. "Wat?" "Dat stemmetje was gewoon geniaal" zegt Colin, terwijl hij een arm om me heen slaat.

Een paar minuutjes later komen Sander, Tyler en Dylan binnen, waardoor de aula stil valt. Ik rol met mijn ogen. Die macht gaan ze dus niet meer verliezen...

"Hey" zeggen ze alle drie als ze bij ons komen zitten. "Hey" zeg ik glimlachend. Ik schuif een beetje op, zodat Sander naast me kan zitten. Tyler en Dylan gaan naast Jonathan zitten. "Willen jullie niet bij jullie lieftallige vriendinnetjes zitten?" Vraag ik grijnzend. Sander maakt een kotsgebaar. "Nee, dankjewel. Ik snap niet wat ik ooit in die barbiepop zag" zegt Sander. Ik moet lachen. "Je neemt mijn mooie bijnaam over" "Ik vind het wel bij ze passen" "Ja he" stem ik met hem in.

"Ik geef vrijdag trouwens een feest. Komen jullie?" Vraagt Tyler. "Ja, lijkt me leuk!" Zeg ik enthousiast. "Echt wel" zegt Jonathan en Colin knikt ook instemmend. "Gezellig"

Al snel gaat de bel weer en staan we alle zes op. "Op naar de laatste drie lessen" zeg ik. "Jeej" juicht Dylan sarcastisch, waardoor ik moet grinniken.

Tijdens de wandeltocht naar het lokaal, wordt ik gebeld. Ik kijk op het schermpje en zie dat Caleb mij belt. "Ik moet deze even nemen" zeg ik, voordat ik naar de wc's loop.

Ik: "Wat is er?" Vraag ik meteen straight to the point.
Caleb: "Ik heb je nodig hier" hoor ik hem fluisteren.
Ik: "Okee, stuur je locatie door"
Caleb: "Ik heb hier trouwens een masker voor je, zodat mensen je niet herkennen"
Ik: "Oh top! Ik kom er zo snel mogelijk aan"
Caleb: "Je bent m'n held, tot zo"

Ik hang op en ren naar buiten. Ik pak mijn fiets en spring erop, voordat ik naar de locatie fiets die Caleb heeft doorgestuurd.

Al snel kom ik aan in het parkje. Ik frons mijn wenkbrauwen en gooi mijn fiets neer. Ik loop rond, maar ben op m'n hoede. Al snel wordt ik een struik ingetrokken en wil gillen van de schrik, maar ik houd me aan. Ik kijk Caleb geschrokken aan en zucht opgelucht. "Kon dat niet anders. Ik schrok me de tyfus" sis ik naar hem. "Sorry" zegt hij grinnikend. Hij geeft me een masker en die zet ik op. Hij doet er ook één op. "Dus, wat is er aan de hand?" "The Spikes hebben hier zo een ontmoeting en we moeten ze uitschakelen" Ik knik begrijpend. "Oké, weet je met hoeveel ze komen?" Caleb schudt zijn hoofd. "Het is hopen dat ze niet met zoveel zijn" "Heb je back-up geregeld?" Nu knikt Caleb wel. "Als ik op het knopje van het apparaatje druk komen ze hierheen, maar ik wil er het liefst niet zoveel van ons nu al in betrekken" Weer knik ik begrijpend.