My changing life •Dutch• {voltooid} (herschreven)

*Hoofdstuk 28*

P.O.V. Caitlyn
Het is donderdag en ik ben echt heel erg zenuwachtig. Ik ben alleen maar aan het ijsberen door het huis heen en zelfs Caleb kan me niet kalmeren. Dit is zo'n belangrijke dag. Als we ze nu niet uitschakelen en stoppen, lopen we allemaal weer gevaar en dat wil ik echt niet!

Als het bijna zover is om te vertrekken, voel ik ineens twee handen op mijn schouders en kijk ik recht in het gezicht van Caleb. "Je moet nu rustig worden, want anders laat ik je hier." Meteen sta ik stil, want mijn been was nog steeds aan het 'stampen' op de grond.

"Okee" zeg ik zacht, terwijl ik een paar keer diep in en uit adem. "Goed, want we moeten gaan" Ik knik en probeer niet meteen weer in de zenuwen te schieten.

We gaan in de auto van Caleb zitten en hij rijdt naar de locatie waar we de meeting hebben georganiseerd. Ook hebben we back-up geregeld, voor als er iets mis gaat.

————

Als we aankomen op de plek, staan er al een heleboel auto's. Caleb en ik stappen uit en vermommen ons, zodat ze ons hierbuiten niet opmerken, want dan kunnen we het plan wel vergeten.

We lopen naar de geheime ingang en lopen voorzichtig en stil naar binnen. Ik hoor overal geroezemoes over wie de nieuwe leider zal zijn en de meeste stemmen klinken bang.

"Oké, even checken. Je hebt je pistool?" Ik knik. "Je hebt je messen?" Weer knik ik. "Kogelvrij-vest?" Ik knik. "Oké, dan hebben we nu alleen nog moed nodig om de zaal in te stappen" Ik knik en geef Caleb een stevige knuffel. "Het komt goed" fluistert hij in m'n oor. "Dat hoop ik"

"We gaan naar binnen." zegt Caleb in zijn microfoontje die we thuis hebben geïnstalleerd. Ik adem nog een keer diep in en uit en dan lopen we achter de muur vandaan naar binnen. We gaan op de verhoging staan en meteen zijn er honderden ogen op ons gericht.

Meteen zie ik een paar pistolen de lucht in gaan en Caleb en ik houden onze handen omhoog. "We kunnen het op de makkelijke manier of op de moeilijke. Zoals jullie weten is Adam neergeschoten en dat betekent dat jullie niet meer bestaan. We weten ook dat de meeste van jullie gedwongen zijn. Alsjeblieft, de mensen die gedwongen zijn, ga op de grond zitten" Roept Caleb door de zaal heen.

Heel veel mannen gaan op de grond zitten en er blijven er een stuk of 20 over, waarvan ongeveer 10 man met een pistool.

"Wij willen wraak voor wat jullie met Adam hebben gedaan!" Roept een man vanuit de zaal. "Ja, jullie zullen boeten!" Roept nu een andere man. De 20 mannen komen op ons af en daarna gaat alles heel snel. Ik zet mijn gedachten uit en ga op pure adrenaline tekeer. Het enige wat ik nog besef is dat er een paar van onze mensen binnen zijn gekomen en ons versterken.

Na het gevoel van een half uur, merk ik dat alle Spikes die ons aanvielen, neer zijn. Ik zoek als een gek naar Caleb, maar ik kan hem niet vinden. "Caleb!" Roep ik. "Cait..." hoor ik een zachte stem zeggen. Ik draai me om naar het geluid en zie daar Caleb liggen, met zijn hand, helemaal bebloed, op zijn schouder. "Nee, nee, nee" roep ik overstuur.

Ik ren naar hem toe en houdt mijn handen op zijn wond. "Caleb, blijf bij me, oké. Ik ga je helpen" fluister ik.

Ik draai me om naar een man die ik wel eens heb gezien en vraag aan hem of hij hier alles wil afhandelen. Meteen knikt hij en loopt hij naar de andere mannen toe.

Ik scheur mijn mouw af en bindt dat strak om de wond heen.

Ik neem Caleb in mijn armen die pijnlijk kreunt. "Het komt goed, oké. Ik kan je nu niet verliezen"

Ik draag hem naar zijn auto en maak die open met de sleutel die hij me nog net kon geven. Ik leg Caleb op de achterbank en stap in.

Nu denk je vast: wat ben je in hemelsnaam aan het doen? Caleb heeft me leren autorijden, voor dit soort noodgevallen.

"Caleb, blijf tegen me praten. Het maakt niet uit wat je zeg, maar blijf gewoon praten oké. Je mag nu niet wegvallen" zeg ik, terwijl ik de auto start en als een speer wegrijdt.

Tijdens de autorit is Caleb weggevallen en daar was ik dus precies bang voor. Ik ben nog sneller gaan rijden en rijd nu als een maniak over de wegen heen, maar hij moet het redden.

Als ik bij het ziekenhuis aankom, parkeer ik de auto niet eens, maar zet ik hem voor de ingang neer. Ik stap uit en mensen kijken me heel raar aan, wat ik kan begrijpen. Je ziet niet dagelijks een minderjarig meisje, met een pak aan met een afgescheurde mouw en bloed erop. Ik open de achterdeur en til Caleb eruit. Ik voel zijn hartslag en hallelujah, die is er nog, maar heel zwak.

Ik ren naar binnen en roep voor hulp. Al snel zie ik een dokter met een leeg bed aankomen en leg ik hem erop. Hij roept allemaal dingen, die ik niet versta, en al snel is Caleb meegenomen een kamer in en word in tegengehouden. "Je kan in de wachtkamer wachten. Hij heeft veel bloed verloren en er is een kleine kans dat hij het overleefd, het spijt me, maar we gaan er alles aan doen"

Dat is het moment waarop ik breek. Ik zak neer op de grond en begin hard te huilen. Het kan me niks schelen dat mensen me zien en horen. Hij mag gewoon niet doodgaan. Niet door een stomme kogel.

Ik voel een hand op mijn schouder en kijk op. Er staat een vrouwelijke dokter, met een meelevende glimlach op haar gezicht. "Kom, dan gaan we even wat water halen" zegt ze met een lieve stem. Ik knik en sta op, terwijl ik achter de vrouw aanloop.