Znowu jakaś dziwna siła wyrwała mnie z łóżka. Byłam otępiała i ślepo kroczyłam jej śladem. Wyszłam z pokoju. Zeszłam schodami na dół do kuchni. Wiedziałam co chce zrobić, do czego chce mnie namówić. Zawsze chodziło jej o to samo.
Stanęłam przed szafką z lekami i przez moment tylko się na nią patrzyłam. Następnie szybko wyjęłam wszystkie możliwe leki przeciwbólowe i tylko patrzyłam ze łzami w oczach.
Nagle zerwałam się jak poparzona i zaczęłam z desperacją szukać alkoholu. Nie znalazłam...
Wyrwałam sie z osłupienia i osunęłam na ziemie. Skuliłam i po prostu płakałam.
Płakałam bo znowu mnie to coś nawiedziło.
Płakałam bo wiedziałam, że nikt mnie nie zrozumie.
Płakałam bo byłam niezrozumiana.
Płakałam z niemocy.
Płakałam z samotności.
Płakałam bo żyłam...
