DAMAGE

At the restaurant

Πλευρά Marina

Αποκοιμήθηκα με τα ρουχα έπειτα το ενοχλητικό γράμμα του Jaxon και προς έκπληξη μου καταλαβα πως η ώρα κόντευε 1 το μεσημέρι.

Θα περνούσε από στιγμη σε στιγμη ο Spencer να με πάρει για φαγητό.

Σηκωθηκα και άρχισα να ψάχνω στην ντουλάπα μου τι να φορέσω και ταυτόχρονα έβγαζα το πουκάμισο του Spencer που δανείστηκα το πρωί.

Έβγαλα ένα λαχανί φούτερ και ένα blue jean και τα πέταξα πάνω στο κρεβάτι και μπήκα για ένα γρήγορο ντουζ.

-

Τυλιγμένη με την πετσέτα πήγα στο δωματιο και έβαλα ένα ζευγάρι εσώρουχα αφήνοντας την πετσέτα να πέσει το πάτωμα.
Νιώθοντας ακομα λίγο την υγρασία στο σώμα μου, έλυσα τον κότσο που είχα πιάσει τα μαλλια μου προηγουμένως και άρχισα να τα χτενίζω.

Έπειτα έβγαλα ένα ζευγάρι κάλτσες και φόρεσα τα ρουχα που είχα αφησει πάνω στο κρεβάτι.

Τότε είναι που χτύπησε το κινητό μου, ήταν ο Spencer..

"Έλα Spencer" ειπα

"Πως εισαι Marina"

"Καλα, βασικα, όχι και τόσο θα σου πω από κοντά δεν είναι κάτι τρομερό παντως" ειπα αναφερόμενη στο γράμμα του Jaxon.

"Όπως θες, σε λίγο θα ξεκινήσω από το γραφείο να ξέρεις"

"Έγινε εγώ ειμαι έτοιμη" ειπα και κλείσαμε το τηλέφωνο.

Προφανώς δεν ήμουν τελειως έτοιμη αφού ήθελα να βαφτω κι ολας.

-

Το κουδούνι χτύπησε και παίρνοντας την τσάντα και το μπουφάν μου στο χέρι κατέβηκα βιάστηκα τις σκάλες της πολυκατοικίας, ευτυχως ειμαι στον πρώτο όροφο.

Έφτασα στην είσοδο και βγηκα εξω αντικρίζοντας τον Spencer.
Αυθόρμητα τον αγκάλιασα και φάνηκε να μην το περίμενε παρόλα αυτα χαμογέλασε και προχωρισαμε προς το αυτοκίνητο του που ήταν στην απέναντι πλευρά του δρόμου.

-

Μόλις φτασαμε σε ένα μικρό εστιατόριο/cafe και καθήσαμε σε ένα τραπέζι για δυο στο βάθος. Είχε απαλή μουσική δεκαετίας και η επίπλωση ήταν με βάση τις αποχρώσεις του μπλε.

"Τι έχεις σκοπό να φας;" με ρώτησε αφού κοιτούσαμε και οι δυο τα μενού.

"Χμμ, μάλλον θα παρω μια μακαρονάδα με γαρίδες" ειπα και με την αντίδραση του φάνηκε πως του άρεσε.

"Τελεια" είπε και τότε ήρθε ο σερβιτόρος, καλοντυμένος μεν αλλά όχι κυριλέ.

"Έχετε αποφασίσει;" μας ρώτησε ευγενικά και ο Spencer του είπε

"Θα μας φέρεις δυο μακαρονάδες με γαρίδες και εγω θα πιω μια cola, εσυ Marina;"

"Ναι και γω"

"Ευχαριστω" είπε ο σερβιτόρος αφού σημείωσε την παραγγελία μας και έφυγε.

"Θες να μου πεις το συνεβει τωρα;" με ρώτησε ευγενικά ο Spencer.. Σχεδόν το είχα ξεχάσει. Όλα τα ξεχνάω όταν είναι εκείνος μαζί μου και μάλλον αυτο είναι το κάτι που με τράβηξε σε κεινον.

"Μόλις με άφησες το πρωί στο σπιτι βρηκα μια γειτόνισα, που μένει δίπλα από τον Jaxon, είχε έναν φάκελο με το όνομα μου και όταν τον ανοιξα είδα πως είχε βαλει μεσα λεφτα και ελεγε πως με πλήρωνε για ότι εκανα μαζί του.. Καταλαβες"

Φάνηκε να νευριάζει.. Πρώτη φορά τον είδα να έχει τετοια έκφραση.

"Marina το ξες ότι αυτο μπορεί να καταλήξει ασχημα..Θέλεις να κανεις κάτι;" είπε αναφερόμενος σε κάποια μέτρα μάλλον ώστε να μην του επιτρέπεται να επικοινωνεί μαζί μου ή να με πλησιάσει.

"Δεν ξερω Spencer, δεν καταλαβαίνει τίποτα αυτός ο άνθρωπος δεν προκειτε να τον εμποδίσουν τα μέτρα. Απλά θελω να στειλω τα χρήματα πισω και να μην ξανα ασχοληθεί μαζί μου." Ειπα αναστενάζοντας.

"Marina να ξες ότι όσο ειμαι εγώ εδώ δεν θα σου κάνει τίποτα ούτε αυτός ούτε κανένας.." είπε χαμηλόφωνα, ήρεμα και με το χέρι του ακούμπησε απαλά το δικό μου κοιτώντας με.

Δεν άντεξα να μην χαμογελάσω.. Ήταν ότι πιο όμορφο μου έχουν πει εδώ και πολυ καιρο..

Χαμογέλασε και κεινος.

"Σ'ευχαριστω Spencer, ειλικρινά δεν ξερω τι θα εκανα αν δεν σε είχα γνωρίσει" παραδέχτηκα.

Αν δεν τον είχα γνωρίσει θα σαπιζα ακομα με τον Jaxon κλειδωμένη σπιτι του δίχως ηρεμια.

Δεν θελω να ξανα δω αυτό το ρεμάλι, το μόνο που θελω είναι να εχω αυτόν τον άνθρωπο που βρηκα δίπλα μου να νιωθω καλα, ήρεμα και όμορφα με την ζωή μου και φυσικά με τον εαυτό μου.