Random Love

CHAPTER 4

<<Δύσκολη Ζωή για δύο>>

... Αυτό ήταν. Ο Τζέισον είχε βγεί ήδη από το δωμάτιο και ένιωσα ένα αίσθημα αιδίας να κατακλήζει το σώμα μου. Ποτέ πιο πρίν δεν είχα πει κάτι τόσο κακό σε κάποιον. Δεν το σκέφτηκα καν.

Έιμουν αυθόρμητη όπως ακριβώς και τις φορές που μιλούσα για αυτόν.

<< Μίπως έχεις κάτι να μου πείς;>> αναφώνησε η Λούσι.

Έτσι και εγώ ξεκίνησα να τις λέω τα πάντα.

Το πως πήγα στο μπαρ ,τον είδα,το περιστατικό με το ποτό και το φόρεμα και μεγάλος μου θυμός.

Βασικά τώρα που το ξανασκέφτηκα θύμωσα περισσότερο επιδή μου χάλασε ένα μέρος ενός πάρτυ που περίμενα εδώ και καιρό και όχι η αδεξιότητα του να ρίξει σχεδόν επίτηδες το ποτό πάνω μου.

Άφου τις είπα τα πάντα με λεπτομέρειες -έτσι ακριβώς όπως μου άρεζε να εξηγώ τα πάντα στους άλλους- η Λούσι έμεινε με το στώμα ανοιχτό.

<<Μα και καλά έγιναν όλα αυτά , γιατί δεν ήρθες να μου πείσει τίποτα>>,συνοφριώθηκε.

<<Πίστεψε με προσπάθησα, αλλά ήταν απίστευτα δύσκολο να αντισταθώ στην γοητεία της σχέσης σας με τον Ράιαν. Προτίμησα να σας βλέπω και να γελάω >>.

Είπα και ξεσπάσαμε και οι δύο στα γέλια.

Ήρθε η στιγμή που δεν ήθελα.

Όλα τα παιδιά θα έφευγαν για τις διακοπές και εγώ όπως πάντα θα έμενα μόνη στο δωμάτιο μας μέχρι που να γυρίσουν ξανά όλοι.

Βέβαια,η Λούσι κάθε χρόνο μου λέει να πάω μαζί της στους δικούς της αλλά δεν θέλω να τους γίνομαι βάρος.Ειδικά τώρα που μάλλον οι γονείς της πρόκειτε να χωρίσουν ,έχουν τα ζόρια τους θα έχουν και εμένα;

Αφού τελείωσα τον συλογισμό μου αποχαιρέτησα τους περισσότερους από τους συμφοιτητές μου,-και φυσικά την Λούσι-

και κατέβηκα κάτω στο εστιατόριο -ήταν τόσο μεγάλο που έτσι συνηθίζαμε να το λέμε -

ένιωσα ένα μικρό ρίγος ,κάτι σαν ανατρίχιασμα.

Πάντα έτσι γινόταν όταν ένιωθα άσχημα για κάτι ή όταν ήμουν μόνη.

Άνοιξα την γυάλινη τζαμαρία του εστιατορίου και μπήκα μέσα για να ψάξω κάτι για να φάω.

Ήταν μόνο κάποιες κυρίες που δεν έχουν οικογένεια και κάθε χρόνο έμεναν στο εστιατόριο για αυτούς που συνίθηζαν να μένουν-όπως εγώ δηλαδή-.

Πλησίασα το μεγάλο εκείνο μηχάνημα που έχει μικρά σνακ ίσα ίσα για να ξεγελάσεις την πείνα σου.

Αφού έβαλα το νόμισμα,και προσπάθησα με το να το ψιλοχτυπάω να γίνει κάτι, αλλά τίποτα .

Πλέον αφού είχα βαρεθεί πήγα να καθίσω στα τραπεζάκια που υπήρχαν όταν είδα τον Τζέισον να βρίσκετε μπροστά μου.

Χωρίς να πει κουβέντα ,έβαλε κάτι στο μηχάνημα και αφού το χτύπησε βγήκε αυτό που είχα διαλέξει προλίγο για να φάω.

<<Υποθέτω πως ήταν δικό σου>>.

Είπε δίνοντας μου το σακουλάκι.

<<Ευχαριστώ >>

Ειπα σχεδόν αδιαφορώντας .

Πριν πάω να ανοίξω την πόρτα άκουσα την φωνή του και σταμάτησα.

<<Πως και έτσι δεν έφυγες εσύ πεισματάρα;>>

<<Δεν νομίζω να σε αφορά>>

<<Τουλάχιστον μην φεύγεις μόνο εμείς και κανά δυό πρωτοετής είναι εδώ,και επιπλέον θέλω να έχω κάποιον να κοροϊδεύω so θα μίνεις για παρέα πεισματάρα;>>

<<Όχι>> είπα και άνοιξα την πόρτα για να φύγω.

-Δεν με αναγνωρίζω πλέον. Δεν ξέρω τι θέλω!

Πήγα μέχρι το δωμάτιο και όταν μπήκα μέσα είδα το απόλυτο χάος.

Πάντα όταν η Λούσι έβγαζε ρούχα και γενικά ετοιμαζόταν ,το δωμάτιο γινόταν άνω κάτω.

Όχι ότι εγώ διέφερα απλώς δεν είμουν και τόσο τσαπατσούλα.

Αφού δεν είχα κάτι άλλο καλύτερο να κάνω ξεκίνησα να συγυρίζω όλο το δωμάτιο.

Αλλά για εκατοστή φορά από τότε που ήρθε ο Τζέισον χτύπησε η πόρτα και φυσικά ήταν αυτός.

<<Πεισματάρα αφού και εσύ βαριέσε άσε με να μπώ>>

<<Δεν πρόκειτε το ξέρεις ,έτσι;>>

<<Αα δεν σου είπα, πήγενα καράτε και έτσι όπως είναι η πόρτα την σπάω άνετα,πεισματάρα >>

Γούρλωσα τα μάτια μου με αυτό που είπε.

Ανοίγω μισή την πόρτα και Μπένω μπρόστα της.

<<Αυτό τώρα τι είναι; Παρατσούκλι ;>>

<<Πες το και έτσι>> μου απάντησε και αγνοώντας με μπήκε στο δωμάτιο.

<<Οο,τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν ήθελες να μπώ με τέτοιο χάλι που περιτριγυρίζετε το δωμάτιο σου ,φυσίκο είναι>>

<<Καμώματα της Λούσι >>

<<Δεν χρειάζεται να δικαιολόγησε ,ξέρω ότι λες ψέματα>>

<<Τρομερό θράσος για καθιστεριμένος>>

<<Εγώ καθιστεριμένος;Με στεναχώρεις τώρα>>

<<Δεν με νοιάζει>>, όσο να προσπαθούσα να το παίξω χαλαρή δεν τα πολύ κατάφερνα.

Συνεχίζοντας το "καθάρισμα" ο Τζέισον μου πρότεινε να ....