Random Love

CHAPTER 22

"Still Remember your kiss"
Ξεκίνησαν κανονικά ξανά τα σχολεία.Με τον Τζέισον ούτε που μιλούσαμε. Μετά τον χορό το μόνο που έκανε είναι να σαλιαρίζει με οποία βρίςκεται μπροστά του . Ειδικά τώρα που απελευθερώθηκε από την ψεύτικη δέσμευση του με την Ελένα και όλοι σχολιάζουν την σκηνή από τον χορό.
Βασικά προσπαθούσε να μου μιλήσει,μου έστελνε μηνύματα να βρεθούμε αλλά συνεχώς τον απέφευγα.
Έτσι και σήμερα μόλις που χτύπησε το κουδούνι έτρεξα κατευθείαν στην τάξη.
Δεν άργησε να μπει και αυτός στην τάξη.

"Γιατί τον αποφεύγεις;"

"Λούσι πάλι τα ίδια θα λέμε;"

"Καλά καλά πάντως αυτός δεν σταμάτησε να καρφώνει κάθε φορά που σε βλέπει."
Να πω την αλήθεια χάρηκα όταν το άκουσα αυτό. Ναι σιγά που χάρηκα μόνο. Μου ήρθε να πάω να τον πλακώσω στις σφαλιάρες και μετά να τον αγκαλιάσω και να τον φιλήσω έτσι όπως αυτός συνήθιζε να κάνει.
Γέλασα με την ίδια μου την σκέψη!
Πρώτου μπει ο καθηγητής μέσα στην αίθουσα μας επισκέφτηκε η Κα. Τριβίλιαν ή όπως συνηθίζουμε να την αποκαλούμε η γεροντοκόρη Διευθύντρια του σχολείου.
"Λοιπόν παιδιά είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω πως απο αύριο αρχίζουν οι οντισιόν για τον διαγωνισμό που διοργανώνεται κάθε χρόνο όπως ξέρετε ήδη και πέρσι βγήκαμε 3ή. Φέτος το μόνο που θα δεκτώ είναι η πρωτιά κάτι που αρμόζει για ένα σχολείο σαν και εμάς.
Λοιπόν όσοι λάβουν μέρος στο τέλος της ώρας να έρθουν να δηλώσουν συμμετοχή.
Και φυσικά Τζέισον σε θέλω από τους πρώτους. Είπε κοιτάζοντας τον πολύ παράξενα. Σκύλα!
Μόλις έφυγε από την τάξη μας όλοι ξεκίνησαν να μιλάνε και να λένε για το διαγωνισμό.
<<Θα πας!>>
<<Φυσικά και όχι >>
<<πλάκα μου κανείς; Είχες πει ότι θα πας φέτος. Και τα τραγούδια που γράφεις τόσο καιρό τζάμπα;>>
<<Εσύ πως ξέρεις πως γράφω τραγούδια;>>
<<Ας πούμε μένουμε στο ίδιο δωμάτιο και ας πούμε κουβαλάς πάντα μαζί σου εκεινό το τετράδιο που γράφεις τις βλακείες σου>>
<<κορίτσια μπορώ να μάθω και εγώ τι ακριβώς λέτε;>> μας διέκοψε ο καθηγητής εμφανώς θυμωμένος.
Όλοι η τάξη πλέον μας κοιτούσε εκτώς από τον Τζέισον. Το μόνο που έκανε είναι να γράφει κάτι στο κινητό του.
Γύρισα στεναχωρημένη ζητώντας συγνώμη και συνεχίσαμε το μάθημα.
Μόλις χτύπησε το κουδούνια τράβηξε η Λούσι κατευθυνόμενη στην αίθουσα που θα δίναμε συμμετοχή για τον διαγωνισμό.
Αφού γίναμε ρεζίλι σε όλο το σχολείο ,ακόμα και στον Τζέισον αφού τον πέτυχα να χαμογελάει με τις βλακείες που έκανα όταν με τραβούσε η Λούσι,κατάφερε να με πείσει με τον διαγωνισμό αν έπαιρνε και η ίδια συμμετοχή.
Η Λούσι κάνει φωνητικά από μικρή και γενικά ασχολήται με την μουσική παρόλο που δεν παραδέχεται πως έχει καταπληκτική φωνή.
<<εντάξει;>> και μου δίνει το μικρό της δακτυλάκι
<<σύμφωνοι>> ένωσα το μικρό μου δάκτυλο ως συμφωνία μαζί της.
Είμασταν από τις πρώτες που δώσαμε συμμετοχή και αμέσως μετά ήθελαν να μας ακούσουν.
Και εγώ και η Λούσι περάσαμε και καθίσαμε για να ακούσουμε και τους άλλους.
Ήταν κάπως σαν αμφιθέατρο και έτσι μπορούσαμε να καθίσουμε όπου θέλαμε με θέα την σκηνή.
Και ξαφνικά εκεί που όλα ήταν μια χαρά μπαίνει στην αίθουσα ο Τζέισον. Φυσικά! Ήταν αυτονόητο ότι θα ερχόταν.
Πάντα όταν βρίσκομαι κοντά του ταράζομαι.
Αφού πλέον είχαν μαζευτεί πολλά άτομα και πέρασαν απο ακρόαση θα μας χώριζαν σε 5 ομάδες οι οποίες θα έπρεπε να γράψουν ενα τραγούδι και οποίο θα ήταν το πιο ωραίο θα εκπροσωπούσε το σχολείο μας. Η φοβερή αυτή ιδέα ήταν της θεάς διευθύντριας.
Και φυσικά μαντέψτε! Εγώ και ο Τζέισον είμαστε στην ίδια ομάδα.
Και εκτός από εμάς τους δυο στην ομάδα ήταν και η Λούσι, η ξυνή Λάουρα και ο Στέφαν.
Είμασταν σαν αποτυχημένη τραγωδία!
Αφού μας έδωσαν οδηγίες για το πως θα μπορούσαμε να συνθέσουμε το τραγούδι μας άφησαν τις επόμενες ώρες να οργανωθούμε και γενικά να συζητήσουμε.
Όλοι λέγαν από κατι εκτός από εμένα.
Βασικά παρακολουθούσα τον Τζέισον.Δεν μου έδινε καθόλου σημασία. Λες και δεν ήμουν εκεί.
Τις σκέψεις μου διακόπτει ο Στέφαν.
<<Ει,τι έχεις; Δεν έχεις μιλήσει καθόλου από τότε που ήρθαμε.>> μου είπε γλυκά και σχεδόν ψιθυριστά.
<<Τίποτα απλώς το κεφάλι μου πονάει>>
<<Πάμε να πάρεις κάτι τότε από το γραφείο;>>
<<Καλά>>
Σηκώνεται πάνω προσφέροντας μου το χέρι του γύρω απο την μέση μου σαν να ήμουν μια γριούλα με αρθριτικά.
<<Λοίπον εμείς πάμε λίγο στο γραφείο να πάρει κάτι γιατί δεν νιώθει καλά και ερχόμαστε.>>
<<Να έρθω και εγώ; Σίγουρα μπορείς;>> πρότεινε η Λούσι τσιριχτά.
<<Ναι Λούσι θα έρθουμε σε λίγο>>
Σε όλο αυτό το διάστημα ο Τζέισον δεν γύρισε ούτε και μαλάκα μας κοιτάξει. Πλήρης αδιάφορος!
Αφού βγήκαμε από την αίθουσα ξεκινήσαμε την συζήτηση με τον Στέφαν.
<<Έλα να καθίσουμε εδώ ξέρω πως δεν σου πονάει αλήθεια το κεφάλι.>>
Ένιωσα κάπως αμήχανα εκείνη την στιγμή.
<<Φαίνεται πολύ,ε;>>
<<Σου αρέσει και φαίνεται>>
<<Τι; Όχι>>
<<Τον κοιτάς συνέχεια και όποτε είμαστε κοντά του δεν μιλάς καθόλου.>>
<<Καλά. Ίσως λίγο. Αλλά πλέον δεν μου δίνει και πολύ σημασία. Σαν να μην υπάρχω μου φέρεται.>>
<<Κοιτά ίσως να θέλει να κρύψει κάτι με αυτόν τον τρόπο.>>
<<Όπως τι;>>
<<Οτι του αρέσεις ας πούμε;>>
<<Με το με φιλάει και να κάνει το ίδιο και με άλλες;>>
<<Εμ..πρέπει να σου πω κάτι σχετικά με αυτό>>
<<ωχ>>
<<Να..κοροϊδευα τον Τζέισον ότι του αρέσεις και δεν το παραδεχόταν. Και μου πρότεινε να βάλουμε ένα στοίχημα.>>
<<Τι είδους στοίχημα>>
<<Ότι μπορεί να σε φιλήσει άνετα και έτσι θα σου έκανε ρομαντική αφιέρωση και θα κολλούσες μαζί του. Ξέρεις εκείνη την ημέρα στο πάρτυ>>
<< Και εσύ φυσικά συμφώνησες να με δουλεύει με αυτόν τον τρόπο,έτσι;>>
<<Όχι βέβαια αλλά ήθελε να μου αποδείξει ότι δεν τον νοιάζεις καθόλου. Και νομίζω πως για αυτό σε αποφεύγει κιόλας. Αλλιώς ποιος ο λόγος να το κάνει;>>
Για 2 λεπτά δεν μιλούσα καθόλου. Το μόνο που έκανα ήταν να σκέφτομαι όλη αυτήν την κοροϊδία.
Και εγώ χαιρόμουν!
Νευρίασα τόσο πολύ αλλά φυσικά δεν είμαι τόσο χαζή να έδειχνα κάτι μπροστά σε κανέναν.
<<Λοιπόν πάμε μέσα;>>
<<Είσαι σίγουρη ότι θες;>>
Χωρίς να απαντήσω τον τράβηξα από το χέρι κατευθυνόμενη προς την τάξη.
Μπήκαμε στην τάξη και αφού καθίσαμε στις θέσεις μας άρπαξα τον Στέφαν και τον φίλησα. Η Λάουρα με κοιτούσε κατάπληκτη με ενα ειρωνικό χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη της και η Λούσι με ενα βλέμμα σαν να ήθελε να μου πει "Θα δώσεις εξηγήσεις για αυτό."
Δεν ξέρω πραγματικά γιατι το έκανα.
Ήμουν τόσο νευριασμένη που ήθελα να δείξω στον Τζέισον ότι και εγώ μπορώ να κάνω ότι θέλω.
Πλέον ο Στέφαν με κοιτούσε παράξενα και όλη είχαν γυρίσει να με κοιτάζουν. Ακόμα και ο Τζέισον αυτήν την φορά!
Χωρίς να πω κάτι άλλο πήρα την τσάντα μου και σηκώθηκα να φύγω.
<<συγγνώμη Στέφαν>>
Είπα τρέχοντας προς την έξοδο.
Κατευθύνθηκα προς το προαύλιο και αργότερα προς την έξοδο του σχολείου όταν άκουσα κάποιον να με ακολουθεί. Όσο πήγαινε επιταχυνόταν ο ήχος,δηλαδή ότι με πλησίαζε.
Μου τράβηξε το χέρι λέγοντας μου <<Τι ακριβώς ήταν αυτό που έκανες;>>