Only One Gender [Dutch 2/3]

-9-

Pov Dylan
Ik wordt weer wakker met een vreemd gevoel in mijn maag... en honger. Ik open mijn ogen, maar zie niks. Alles is zwart. Ineens schrik in rechtop en begin als een gek te knipperen. Ben ik blind geworden? Als een wilde kijk ik om me heen, maar alles ziet er hetzelfde uit. Zwart. "Nee! Nee! Dit kan niet!" roep ik. Onder me hoor ik gerommel. Mats is er nog. "Wat is er?" zegt hij met een slaperige stem. "Ik ben blind geworden! Alles blijft zwart! Ik zie niks!" antwoord ik paniekerig. "Het is nog nacht dude. Het is donker. Ga weer slapen." Zijn stem klinkt vermoeid. Hij is vast nog moe, van mij wordt je niet vermoeid.

Als slim persoon dat ik ben ga ik weer slapen, want het is natuurlijk gewoon nog nacht. Oke, dit hoef ik niet te liegen, want jullie hebben net alles meegekregen. Ik verspil mijn tijd hier. Slaap lekker.

BAM! Ik schik wakker. Ik zie Mats naast het bed staan. Ik kan dus nog zien... "dat je vannacht wakker werd is geen reden nu door te slapen. Opstaan!" Hij klinkt nog steeds vermoeid. Vast slecht geslapen.

Rustig kom ik omhoog. Het vreemde gevoel zit nog steeds in mijn maag. Grotendeels overgenomen door honger, omdat ontbijt het enige fatsoenlijke eten hier is. En ja, dat blijf ik herhalen omdat... geen reden. Doet er ook niet toe.

Zodra ik klaar ben met mijn ochtendroutine, die eruitziet als: uit bed, omkleden, haar doen, tanden poetsen en tas pakken, ga ik naar het ontbijt. Ik zit weer bij Jesse, Mats en Niels. Het leven is hier nog saaier dan op een gewone school. Elke dag is hier totaal hetzelfde. Dezelfde mensen, dezelfde plekken waar je komt, dezelfde dingen die je kan doen. Samengevat in één woord verschrikkelijk saai. Dat zijn er twee, maar die 'verschrikkelijk' maakte het net wat dramatischer. Staat gewoon leuk. Ik ben ook leuk, maar ik zit. Ik zit dus leuk.

Als hier zou eens iets viel te beleven, maar nee. Ik woon op een school. Meer uitleg vast niet nodig. Ik vond het nogal uitgekauwd dat ik alles voorkauw. Ik moet stoppen met die grap. Het is niet eens grappig namelijk. Ik ben net grappig. Ach, ik was al leuk. Je kunt niet te veel tegelijk zijn.

De bank schud iets. Er is weer iemand opgestaan of komen zitten. Blijkbaar is het naast me, want iedereen kijkt. Ik niet, maar ik heet ook geen iedereen. "Hoi. Dylan." Gelijk herken ik de stem. Mijn hart herkent hem ook, want die doet een slag extra. Wacht, mijn hart? Foute boel. "Hoi Morris." zeg ik. Ik probeer het niet sarcastisch te laten klinken, maar ik zeg je dat is mislukt. Sarcastisch ben ik ook ja, geen wonder dat ik niet grappig ben, ik zou het wel erg druk krijgen.

"Bijna zondag. Zin om dan wat te doen?" Mijn hart merkt zijn vraag weer op, maar de slag die hij net te veel deed, slaat hij nu over. Loopt het weer mooi op schema. "Is goed." zeg ik. "Na het ontbijt mijn kamer." zegt hij nog gauw voor ik mijn goede vriend weer hoor. Aka de bel.

De lessen vliegen voorbij. Mag ook wel een keer, meestal duren ze uren. Lesuren. Snap je het. Ik hoop het voor je, anders pas je perfect op deze school.

Er gaat maar één ding rond in mijn hoofd namelijk de afspraak met Morris. Best handig dat mijn hoofd dus rond is eigenlijk. Ik heb zin in de afspraak, maar ook weer niet. Vraag me niet waarom. Deed ik zelf al. Het antwoord was net zo vaag.

Het is gewoon al zaterdag en ik zit in de kamer mijn huiswerk te maken zodat ik dat morgen niet hoef te doen. Ik kom niet veel verder, omdat Morris nog steeds rond loopt door mijn hoofd. Of rent, daar lijkt het meer op. Ik wordt er gek van omdat ik mijn huiswerk wel af moet krijgen, maar het lukt niet. Het enige wat me lukt is wazig naar mijn boeken te staren en dan zie ik nog niet eens wat er in staat. "Waar zit jij met je gedachten?" Met een hele langzame beweging kijk ik op. Mats zit tegenover me en staart me aan. Ik weet niet hoe lang hij al kijkt, maar hij heeft door dat ik niks doe. "Ver weg. Ver weg van mijn werk in ieder geval." "Dat zie ik. Stop dan gewoon." Dit is het beste advies dat ik ooit heb gekregen.

Ik stop mijn boeken weg en trek de kast open. En sportbroekje en een sportshirt trek ik er uit en gooi ik op mijn bed. Rustig begin ik wat uit te trekken en mijn sportkleding aan te trekken. "Ik ga hardlopen." zeg ik tegen Mats. "Waar was je dat voor plan te doen?" vraagt hij. Dat lijkt me logisch. Achter het buitenterrein ligt een bos met een pad. Dat lijkt me toch de beste plek. Laat maar ik snap het al. Ik moet nu zelfs Mats alles gaan voorkauwen. "In het bos." zeg ik alsof dat logisch is. Wat het ook is, maar dat ter zijde. Voor dat hij gaat tegenwerken omdat dat buiten de regels is - en ik zeg je dat wil hij vast - pak ik snel mijn mobiel en oortjes en loop dan de kamer uit.

Met mijn muziek op loop ik naar buiten. Het hele plein over waar mensen wat rondhangen. Ik ga het bos in via een gemaakte opening. Die door velen wordt gebruikt, dus waarom niet. Niet dat dat zo veel uitmaakt. Werd hij niet gebruikt, deed ik het alsnog. Oké badass ben ik he? Nou nee. Tegenvaller. Laten we doen alsof dit nooit is gebeurd. Waarom schrijf ik het dan op? Ik stop wel want ik verspil hier al mijn tijd. Ik ga wel hardlopen.

Ik ren en ren. Één lang pad gaat door het bos. Er is niemand. Ho stop. Verbetering: er is Dylan. Ik het nog steeds geen niemand.

Mijn hoofd begint rustig te worden. Ik ben er blij mee, want hij ontplofte zowat, maar aan de andere kant moet ik dan huiswerk gaan maken.

Ik kom er nu achter dat ik perfect op deze school pas. Ik moet het hele eind dat ik heb gelopen ook terug lopen. Kom ik ook weer lekker laat achter. Dan ben ik niet op tijd voor eten. Behalve als ik mijn laatste beetje huiswerk skip. Béétje veel, maar laten we het daar maar niet over hebben. Geen idee waarom ik het dan alsnog zeg.

Ik ben er gewoon niet helemaal bij vandaag. Laat ik het omschrijven op die manier. Nu wordt het iets te net taalgebruik, dus ga ik terug. Anders mis ik alsnog net eten.

Niet dat we hier 'eten' krijgen. Noem het beter plumpuddingprakje.

Oké nee, doe dat toch maar niet. We houden het op prut. Dat lijkt me beter. Ik ben nog beter, maar dat wisten jullie al. Dat merk je gewoon duidelijk.

"We moeten zo naar het eten hè?" is het eerste wat Mats zegt zodra ik binnen kom. "Ja. Kleed me even om." "Oke mooi." Hij kan ineens van stemming veranderen in één seconde. Ik niet. Vaak heb ik namelijk geen stemming... of droog moet meetellen. Jullie beslissen maar. Ik gun. Waarom wordt MIJ nooit gegund? Welkom terug in mijn leven. Voor als je weg was.

Ik ben de hele avond aan het chillen op bed. Ik kijk saai wat films op Netflix. Tot ik ga slapen. Dan is het gewoon bijna zondag. Waarschijnlijk de eerste dag hier dat er echt wat gaat gebeuren. Want zeg nou zelf, dit is het meest saaie leven wat je je kan voorstellen. Wonen op een school met ik weet niet hoeveel rare jongens en wat oude knarren als leraren.

Klinkt als een aantrekkelijk leven. En dat klinkt sarcastisch.

Welterusten dan maar hè.