Only One Gender [Dutch 2/3]

-22-

Pov Morris
Ik loop door en door. Ik versnel mijn pas zowat bij elke stap die ik zet. Ik flip steeds erger. Weg? Weg? Weg? Het galmt me door mijn hoofd. Hoe kan hij ineens weg zijn? Niemand is naar hem aan het zoeken? Dat kan toch niet waar zijn? Nee.

Ik ben door het hek en loop door het bos. Ik kijk overal waar ik maar kan kijken. Ik zie hem nergens. Ik hoor hem nergens. Ik hoor sowieso niks. Het is helemaal stil hier. Verlaten. Toch is er iets in me dat zegt dat ik hier moet zoeken. Dat ik op de goede weg ben. Want wie weet hoe ver dit bos niet doorloopt?

Er lijkt geen einde aan te komen. Overal lijkt er hetzelfde. Alleen maar bomen met 1 paadje er doorheen. Geen rechte, dus ik kan niet zien hoe ver het nog gaat of hoe ver ik al ben gelopen. Ik heb geen benul van hoe lang ik al gelopen heb.

Het ziet er niet naar uit dat hij in dit bos is, maar toch loop ik door en bekijk ik elk zichtbaar stukje bos vanaf het paadje. Ik luister links en rechts, maar het blijft doodstil. Het enige wat er nu veranderd is dat het lichter wordt. Lichter? Recht voor me zie ik het einde van het bos. Het paadje gaat gewoon over op een stoep. Het licht gewoon aan een straat. Ik heb geen idee waar ik beland ben, maar ik loop maar door. Hij is weg, dan kan hij werkelijk overal zijn. Hij zou zelfs hier kunnen zijn. Ook al schat ik de kans klein. Met Dylan weet je het maar nooit. Het is Dylan.

Pov Dylan
Ik bel aan bij het huis van Floris. Tenminste, dit is het adres wat ik gekregen heb. Dan kan ik er niet van uit gaan dat die zijn huis is. Toch ga ik er van uit. Wat een nutteloze informatie weer dit. Toch veel plezier ermee, ik ga naar binnen. Floris heeft de deur namelijk voor me open gedaan. "Hai." zeg ik tegen hem zodra ik over de drempel stap. "Hee. Leuk dat je er bent. De rest is er ook." zegt 'ie. Welke rest? Waar heeft hij het over? Het is toch geen deelsom met rest? Ik zie het zo wel. Ik neem namelijk aan dat het zichtbaar is. Ik neem veel aan zeg. Floris neemt ook wat aan, maar dat is mijn jas. Dat is een andere definitie van aannemen. Definitie nog wel. Maak kennis met de Dylan van Dale. Het nieuwste woordenboek voor slimme, leuke, droge en sarcastische opmerkingen. Nu in de boekhandel van jou dorp. Misschien moet ik die echt gaan maken. Een plan A op mijn lijst toekomstplannen.

Nu weer back to life. Ik loop mee de kamer in en er zit een handje vol jongens in de kamer. Vijf dus. In het geval dat je geen geamputeerde vingers hebt is een handje vol vijf. Ter info voor jullie, er zijn drie knappe en twee lelijke. Ik noem geen namen. Dat is alleen omdat ik die nog niet weet. Dat had ik niet moeten zeggen, maar geluk voor jullie deze keer. En Floris is er natuurlijk ook. Die mag er ook wel wezen. Toch zijn zijn drie vrienden knapper. Het grappige is dat twee van de knappe een eeneiige tweeling zijn. Oke dat is net zo grappig als ik ben. Niet dus.

"Jongens. Dit is Dylan. Hij is nieuw hier en ik mocht hem wel." Goede introductie Floris. Bedankt. We gaan er bij zitten op de tweepersoonsbank die nog vrij is. "Jo. Ik stel me even voor, ik ben Joris." Zegt één van de tweeling. "Ik ben zijn tweelingbroer Joep. Hoi." zegt de andere. Dan hebben we nu al:
- Floris
- Joep
- Joris
"Ik ben Dylan zoals Floris is al zei. Ik soort van woon hier nieuw. Ik heb geen huis. Ik zit in een bed en breakfast. Zit wel goed. Ik zit hier ook wel goed eigenlijk." zeg ik. De jongens beginnen er een klein beetje om te lachen. Ik ben dus geen 0% grappig meer. "Je bent echt droog man. Dat mag ik wel. Dit zijn nog Max, Sven en Willem. Ik dacht ik zeg het maar even. Ik had niet het idee dat ze veel zin hadden zich voor te stellen." zegt Joep weer.
Dan is nu het lijstje compleet:
- Floris (wel oke)
- Joep (knap en tweeling)
- Joris (de knappe tweelingbroer)
- Max (lelijk)
- Sven (die mag er zeker wezen *wink*)
- Willem (lelijk, een echte Willem)

Zo chillen we even. Ik kan het op recht ontzettend goed vinden met Joep en Joris. Max en Floris zijn ook super aardig, maar van Sven en Willem weet ik niet wat ik daar van moet denken.

Toch kunnen deze mensen niet tippen aan mijn oude vrienden. Mats, Niels, Jesse en boven alles natuurlijk Morris. Zou ik Morris nog zien? Dat zou ik willen maar ook weer niet. Waarom is alles zo dubbel. Het is net zo dubbel als de tweeling die tegenover me zit. Zo frustrerend dit.

Na een lekkere chilldag loop ik terug naar de bed en breakfast. We zien wel weer hoe het nu weer gaat lopen. Hoe ik loop weet ik wel, met mijn benen. Voor de rest? Geen idee.