Only One Gender [Dutch 2/3]

-20-

Pov Dylan
Ik kom de volgende ochtend de kantine in. Het is best laat, maar ik kon weer eens niet uit mijn bed komen. Eigenlijk wel want ik kom hier niet IN bed in de kantine aan, maar moeilijk. Oké je snapt het. Hoop ik dan voor je anders ben je heel dom. Of ik te slim. Die mogelijkheid is zeer goed mogelijk.

Iedereen kijkt me aan. Ik weet dat ik knap, leuk, schattig, mooi, bewonderenswaardig, slim, cool en weet ik veel wat allemaal nog meer ben, maar zo erg hoef je nu ook weer niet te staren. Om jullie even te zeggen, de gezichtsuitdrukkingen zijn niet allemaal even leuk. Dat zou wel moeten want ik ben heel leuk, dus het zou wel iets achter mij zijn. Ik kijk achter me, maar niks. Het is alleen ik die de kantine binnen komt. Als ik terug draai met mijn gezicht naar de mensen is iedereen met elkaar aan het smoezen. Ik wil niet onbeleefd doen, dat doen zij al, maar waar gaat dit over.

Ik ga naar Jesse zitten en vraag: "Wat is er?" Ze kijken elkaar moeilijk aan en daarna mij moeilijk aan. "Is het waar dat je met Morris hebt gezoend?" zegt Mats, aangezien hij altijd letterlijk zegt wat hij denkt. Op dit moment kan ik wel dood neer vallen. Als mijn vaders dit horen ben ik namelijk toch dood. Hoe weet iedereen dit? Ga ik eerlijk zijn? Ik zal wel moeten. Ontkennen is vast zinloos. Dit boek is niet zinloos, want er staan zinnen in. Haha snap je zin loos. Oké niet grappig. Dat was ik al niet vanaf hoofdstuk één dus laat maar zitten. Jesse, Niels en Mats wachten nog steeds op een antwoord. Ik bouw voor hen wel wat spanning op. Oké spanning genoeg want mijn geduld is op. "Ja, het is waar." zeg ik. Nu ik hun gezicht zie ben ik verschrikkelijk dom geweest. Ik had gewoon nee kunnen zeggen. Ik heb een plan B nodig. Nu. Ik denk en denk... Dat is het!

Ik sta op en loop weg. Wat ben ik toch weer origineel.

Waar heen? Het dorpje. Niemand kent het dorpje. Ik kan blijven in het dorpje. Dan ben ik weg van school. Weg van mijn ouders, weg van mijn problemen. Ik kan nu zelfs op zoek naar een leven, want zeg nou zelf wonen op school is echt geen leven.

Zoals verwacht kon ik weer het hele pad doorlopen. Heel het bos was verlaten. Het schattige oude dorpje staat er nog steeds. Wat te verwachten was. Een dorpje staat niet ineens op en loopt weg. Dat doe alleen ik. Ach boeiend, ik ben er gewoon heel goed in.

Er zijn een paar ontbijtplekjes. Overal zit wel iemand. Mijn maag rommeld, dus ik wil ergens naar binnen. Mijn mobiel en portemonnee heb ik standaard in mijn achterzak, dus ik kom hopelijk een paar dagen door hier. Ik heb eigenlijk nog niet bedacht hoe ik dit ga doen. Ik kan altijd als zwerver gaan wonen. Nu eerst ontbijt.

Een ontbijtcafeetje die er wel gezellig uit ziet loop ik binnen. Er klinkt een ouderwets belletje boven de deur. Op de een of andere manier krijg ik er een vakantiegevoel van en wordt wat rustiger. Je had het vast niet in de gaten, maar van binnen was ik nog steeds aan het panikeren. Even als achtergrondinformatie.

Ik kies een tafeltje met twee stoelen, omdat er geen is met één stoel. Een wat oudere maar wel lief uitziende vrouw komt naar me toe. "Weet je al wat of zou ik je de ontbijtkaart geven?" vraagt ze met een kaart in haar handen. "De kaart graag." zeg ik. Ze rijkt me de kaart aan en zegt: "alstublieft. Dan kom ik zo terug om de bestelling op te nemen." Ik heb geen idee wat ze hier allemaal aanbieden, dus ik neem maar rustig de tijd om door de kaart te bladeren. Er staat veel lekkers op. Mijn naam mist allen, anders stond er wel iets super lekkers op.

Ik heb net mijn keuze gemaakt op het moment dat dezelfde serveerster als net aankomt. Wat een toeval dit. Eigenlijk is zowat heel mijn leven toeval, maar dat ter zijde. "Een keuze kunnen maken jongeman?" vraagt ze netjes. "Ja hoor. Ik zou graag de panini hete kip willen met een latte machiato." "Komt goed." Ze noteert het op ene briefje en loopt weg.

Ik wacht even op mijn eten. Ondertussen zit ik te denken. Hoe ga ik dit doen? Ik heb wel een pinpas met een goede hoeveelheid geld, maar niet genoeg om hier een tijd te wonen. Misschien zijn mijn plannen toch niet zo slim als ik van tevoren altijd denk. Misschien hè.

"Wat brengt zo'n jonge jongen als jou hier 's ochtend eigenlijk?" vraagt de serveerster gewoon als ze mijn bestelling neet zet op tafel. En dan schiet het me HET perfecte plan te binnen. "Ik doe mee aan een roadtrip wedstrijd. Zou u weten waar ik gratis kan overnachten voor een tijd. Ik moe zo lang mogelijk gratis wonen op bepaalde afstand buiten mijn woonplaats?" Ik ben echt slim. Ik zei net ook niet voor niets misschien. "Dit is een bed en breakfast, maar mensen komen bijna altijd met meerdere mensen. Je mag hier wel een tijd overnachten in ruil voor werk in de bediening." bied de serveerster aan. Op dit moment ben ik verschrikkelijk blij dat mijn leven uit toeval bestaat. Ik neem het aan en eet mijn ontbijt.

De hele ochtend ben ik alweer vergeten. Ik heb er totaal niet meer aan gedacht hoe de anderen hier op gaan reageren. Ik heb zelfs niet meer aan Morris gedacht. Ik heb nu gewoon een nieuw leven.

-
Het plaatje is het dorpje waar Dylan nu woont.
Is ie niet leuk? Doet me denken aan vakantie.