Only One Gender [Dutch 2/3]

-13-

Pov Morris
Het is nu al een paar dagen geleden dat Dylan en ik hadden afgesproken, maar ik ben nog steeds totaal in de war. Alles leek zo goed te gaan en was gezellig. Op een gegeven moment vond ik het zelfs meer dan gezellig en ik dacht dat Dylan dat ook vond, maar toen ik hem kuste rende hij weg. Hij deed het wel. Het voelde geweldig. Alsof dit altijd zo moest zijn.

Nu ontloopt hij me al dagen. Ik merk het gewoon. Hij kijkt gelijk van me weg, komt niet meer langs mijn kamer lopen en probeert van me weg te blijven. Het vervelendste is nog dat ik wil weten waarom, maar dat dat niet gaat als hij me ontloopt. Nog steeds als ik hem zie voel ik die kriebeltjes in mijn onderbuik. Ook al is die kans heel klein, hoop ik nog steeds dat hij hetzelfde gevoel heeft. Toch steekt de gedachte me dat hij dat gevoel nooit gehad heeft en hij me nooit had willen kussen.

Ik heb mijn werk al een tijdje af en het is nu bijna tijd om te eten. Meestal ben ik als een van de eersten in de kantine, maar nu ga ik later. Misschien is het een slecht plan, maar ik ga naar de plek van Dylan en zijn vrienden lopen zodra ze er al zitten. Dan kan hij me niet ontlopen. Toch?

Zenuwachtig tik ik met mijn voeten op de grond. De bel is nog niet eens gegaan en nu zit ik al mijn tijd uit te wachten. Elke seconde hoor ik de klok tikken. Elke slag van de klok tik ik mee met mijn voeten. De tijd lijkt veel te langzaam te gaan, maar ik heb ook geen zin om ondertussen iets anders te doen. Ik weet niet waarom, maar ik heb het rare gevoel dat als ik iets ga doen ik de perfecte tijd weer mis. Het domme is nog, er is geen perfecte tijd.

De bel gaat. Jammer genoeg luid en duidelijk. Ik snap dat dat ding goed hoorbaar moet zijn, maar dit is echt overdreven hard. Niet dat het voor jullie zo interessant is om dat te weten, want jullie hebben er geen last van. Ik moest het gewoon even kwijt.

"Kom je mee naar het avondeten?" vraagt Finn een beetje verbaasd, omdat ik de gewoonte heb om als eerst bij het eten te willen zijn. "Nee ga maar vast. Ik komt wat later. Ik moet nog ergens op wachten." zeg ik hem. Zijn gezicht op dit moment staat vol ongeloof. Het is haast goud waard.

Ik blijf gewoon staan. Rustig loopt hij naar de deur. Hij kijkt nog een keer achterom of ik het echt meende, maar nu hij ziet dat ik nog geen stap verplaatst ben van waar ik stond loop hij de deur uit richting het avondmaal.

Voor mij is dit heel moeilijk, omdat ik weet dat ik de kantine binnen moet komen als er al veel mensen zijn. Dit klinkt vast raar, maar ik kan niet tegen laat komen. dan weet je dat even.

Ik ijsbeer zenuwachtig door de kamer. per tikje van de klok zet ik twee stappen, één links en één rechts. Dat lijkt me vrij logisch, maar ik vertel het er toch maar bij, want dat dood tijd. Ik kan slecht wachten. Het voelt alsof ik al tien minuten later ben dan normaal, maar eigenlijk zijn er nog maar drie minuten verstreken.

Weer werp ik een blik op de klok. Zes minuten later dan normaal. Ik ga rustig de kamer uit. Ik doe de deur achter me op slot en loop naar de kantine in de hoop Dylan daar tegen te komen. Ik wil hem gewoon weer spreken. Ik heb geen idee wat er mis is gegaan of wat ik verkeerd heb gedaan, maar hij ontloopt me. Ik voel het gewoon. Ik weet niet waarom hij het doet, maar ik ga erachter komen. Ik heb toch net zo goed het recht dat te weten? Wel als je het mij vraagt.

Hoe zelfverzekerd ik net nog overkwam, zo bang ben ik nu. Ik kom de kantine is tussen een aantal laatkomers. Op zijn normale plek, tussen zijn normale vrienden zit hij dan. Dylan. Zonder ook maar langs het eten te lopen, loop ik naar zijn tafel.

Hij ziet me. Zijn mooie glinsterende ogen kijken recht in die van mij. De uitdrukking op zijn gezicht is niet te lezen. Het lijkt alsof hij blij, bang, geschrokken en hoopvol door elkaar is. Hoe hij zich voelt ga ik hopelijk zo achter komen, want ik ga nu naar hem toe. Ik sluit alle zenuwen uit mijn lichaam buiten en kom weer over als de zelfverzekerde Morris waarmee ik, dacht, Dylan verovert te hebben.

-
Sorry, dit is wat korter, maar dit vond ik HET moment om te stoppen en verder te gaan met Pov Dylan, dus doe ik dat in een nieuw hoofdstuk.
Bedankt voor begrip.