I WAIT

Page #2

~~~ Нэг жилийн өмнө ~~~

Ахлах сургуулийн урд талбай гэхэд хэтэрхий том талбайн голоор охин эргэн тойрноо сонжин харж тайван гэгч нь алхана.

Яах учраа олохгүй бүлтэгнэн сургуулийн коридороор алхах түүнд авралын од мэт гэнэт гараад ирсэн Залуу...

Тэр залуу үнхээр царайлаг...

~~~Миний талаас~~~
Багш нарын өрөөнөөс дөнгөж гараад алхах гэж байтал хэн нэгэн дугарлаа,

Охин: Уучлаарай, багш нарын өрөө нь хаана байдаг юм бол?

Дуу гарсан зүгрүү харвал нэг жижигхэн охин зогсож байв. Намайг залхсан байдалтай толгойгоороо хажуу тийш дохиход тэр нэлээн гайхсан байрын харж байснаа хажуу тийш харан царай нь нэг л тухгүй болж эхэллээ.

Охин: Аан хэхэ... нөгөө... баярлалаа *савах* Би юу харж явсан юм бол оо? цк цк... баярлалаа *савах*

Тэрний энэ үйлдэл үнэхээр үнэмшилтэй харагдаж байсан ч бусад охидтой л адил гэж бодсоор би юм хэлсэнгүй тэнд нь орхиод алхаж эхэллээ.
Түүнийг би бөхийсөн гэж бодохгүй байна. Тэр яг л урагшаагаа савж байгаа юм шиг харагдсан.
Ангид орж ирээд удаагүй байтал багш нөгөө охиныг дагуулсаар ороод ирлээ,

Охин: Сайн байцгана уу? Намайг На Харим гэдэг. Тусалж дэмжиж байгаарай *савах*

Багшийг "Крис гараа өргө" гэж хэлхэд би гараа өргөлөө. Харин дараа нь тэр охиныг миний хажууд суу гэж хэлсэн юм. Тэрнийг нэг л сонин ёозгүй царай гарган наашаа ирэх нь нэг л зихүүцэл төрүүлэм хамаг бие арзганахдаа би багшруу хорслын харцаар ширтэж байлаа. (Яг үнэндээ зүгээр л инээмсэглээд ирж байсан.)

Харим: Сайн уу? Намайг Харим гэдэг. Түрүүн үнэхээр баярласан шүү. Чамайг...
Би: Түрүүн сонсоогүй юм уу? Крис. Одоо чимээгүй бол.
Харим: О.О за.

***

Тэр үнхээр албаар ингээд байгаа үгүйг нь мэдэхгүй юм. Тэрнийг тийм царай гаргаад ирхэд нь л би анзаарах ёстой байсан юм...

***

Харим: Хөөе (Hey) Крис чи энэ хичээлийг ойлгож байна уу? надад заагаад өг тэгэх үү?
Би: Чимээгүй бай!!

***

Харим: Хөөе Крис их завсарлагаан нь хэдээс болдог юм? хэдэн минут байдаг юм?
Би: 12:30-аас 30 минут.

***

Харим: Хөөе Крис хамт цайны газар орье тэгэх үү? Би танай сургуулийг сайн мэдэхгүй...

Тэрний 5 минут тутамд надаас юм асууж байсанд би залхахын дээдээр залхаж бүр цохиод авмаар санагдаж байсан юм. Уураа арай гэж барин шүдээ зуусаар түүнд арай хийн "ганцаараа яв" гэж хэлчихээд би ангиас гарлаа.

...Тэгсэн ч тэр шантарсангүй!!!...

"Хөөе Крис хүлээж байгаарай" гэж орилсоор араас гүйгээд ирлээ.

...Бурхан минь галзуурах нь!!!...

Би түүнийг тоолгүй урагшаагаа харан алхаж байтал!

Харим: кхмм. Хаачих гэж байгаа юм?
Би: чамд хамаатай юм уу?
Харим: Үгүй л дээ. Гэхдээ хамт...
Би: Хамаагүй! тийм болхоор ганцаараа яв.
Харим: Гэхдээ...
Түүнийг тэнд нь орхиод би цааш явлаа. ГАНЦААРАА.