W pułapce [LARRY STYLINSON]

Rozdział trzynasty

Jeśli nawet Louis usłyszał stwierdzenie Harry'ego, to nie dał tego po sobie poznać. Jedynie przez dłuższą chwilę patrzył mu prosto w oczy. Zaraz potem odezwał się ojciec i Tomlinson przeniósł spojrzenie w jego kierunku.

– Przyszliśmy po dolewkę – powiedział Robin – A potem pokażę Louisowi ogród.

Napełnili szklanki z baryłki pełnej piwa domowej roboty i wyszli przed dom. Harry zobaczył po chwili, jak ojciec pokazuje swoje ulubione róże. Louis wykazywał stosowne zainteresowanie. Zdziwiło go, że znajdują wspólny język.

Anne nieświadomie ubrała jego myśli w słowa.

– To dobrze, że tak świetnie się ze sobą dogadują.

– Co w tym dobrego? – zareagował ostro Harry – Przecież już się nigdy nie spotkają.

– Ptaszki ćwierkały, że wczoraj byłeś z tym mężczyzną na kolacji.

Chłopak westchnął głośno. Jak widać, ta wiadomość rozeszła się w błyskawicznym tempie.

– Jak się nazywają te ptaszki?

– Mary Lyle.

– Powinienem się był domyślić. Czy jest coś, czego ta kobieta nie wie? A jej kto powiedział?

– Chyba Nora Brown – wyjaśniła matka – Była wczoraj wieczorem w tej samej restauracji, w której i wy byliście. Naturalnie z opisu nie zorientowałam się, o kogo chodzi, ale teraz wiem, że o Louisa. Dobrze ubrany, niesamowicie przystojny mężczyzna, który prowadzi BMW. Pytano mnie, czy wreszcie wychodzisz za mąż.

– Mam nadzieję, że kazałaś jej pilnować własnego nosa – burknął Harry.

– Ludzie będą gadać i muszę przyznać, że mnie to martwi. Kiedy byłam w twoim wieku, miałam już męża i dwoje dzieci.

– Zostało mi jeszcze dużo czasu – brunet przewrócił oczami – Znajdę męża, kiedy uznam, że przyszła pora. Tak się złożyło, że lubię niezależność.

Anne zamilkła.

Lunch przebiegał w ożywionej atmosferze. Robin częstował Louisa opowieściami z dzieciństwa. Rozmowa o łodziach i kanałach przeciągnęła się na całe popołudnie. Około czwartej Harry przypomniał, że muszą wracać.

– Do zobaczenia, Rob – powiedział Louis, ściskając rękę mężczyzny. Harry żywił nadzieję, że Tomlinson nie traktował tego pożegnania dosłownie.

– Bardzo dziękuję, było bardzo miło – Louis pocałował Anne w policzek – Lunch był wyborny.

– Musisz nas jeszcze odwiedzić – odpowiedziała. Było widać, że jest pod jego urokiem.

– A ja się spodziewam, że Haz będzie częściej wpadać do domu – powiedział Robin, ściskając syna na pożegnanie.

– Postaram się – odparł Styles, chociaż wiedział, że źle znosi obecność ojca. Ten lunch wypadł nie najgorzej, bo Louis skupił na sobie jego uwagę, ale zazwyczaj Harry bywał obiektem ojcowskiego malkontenctwa.

– Przepraszam, że ojciec potraktował cię jak wyłączną własność – powiedział do mężczyzny, kiedy ruszyli w drogę powrotną – Kiedy się rozgada, nie zna umiaru.