Love Or Poison

Hoofdstuk 11

Hallo iedereen.! Omdat ik super blij ben dat Israël gisteren won met de eurovisiesongfestival publiceer ik nu nog een hoofdstuk. Dus enjoy. (ja ze is een beetje raar in de video maar ik hou van haar zelfvertrouwen)

P.o.v Freya

Kayden staat geschokt op en legt zijn handen op mijn armen.

"Freya wat is er?"

Vraagt hij en ik duw hem van me weg. Ik kijk Alexander vijandig aan.

"Jij. Jij hebt mijn ouders vermoord."

Zeg ik zacht en Kayden kijkt me aan alsof ik iets had ontdekt dat ik niet mocht. Ik kijk hem woedend aan.

"Wist je er van!? Dat is waarom je me ontvoerde. Om me naar je vader te brengen. Voor wat? Zijn zaak klaar te maken en mij te vermoorden zodat er geen volgelingen zullen zijn voor de familie Vincenzo?"

Vraag ik boos en kijk heen en weer. Ik word gek. Ik wil hier weg. Ik stap naar de deur toe, waar Kayden me vast houdt bij mijn arm en me terug trekt.

"Laat me los!"

Schreeuw ik uit en begin te wenen. Kayden knijpt in mijn armen.

"Zitten. Nu. Ik ga het niet nog een keer zeggen. Vergeet niet wat ik je had gezegd."

Zijn laatste zin zegt hij zacht zodat zijn vader hem niet hoort. Ik wil dit niet, maar ik heb geen keuze.  Ik knik snikkend en ruk mijn armen los van zijn handen en stap naar de sofa heen. Ik kom hier niet weg dus helpt het niet om tegen te stribbelen. Ik ga zitten en kijk Alexander aan. Ik veeg mijn tranen weg en kijk hem hatelijk aan.

"Wat wil je van me?"

Vraag ik neutraal en kijk hem emotieloos aan. Hij lacht en leunt naar voren met zijn ellebogen op zijn benen.

"De sleutel."

Ik kijk hem vragend aan en lach zacht.

"Welke sleutel moet ik je nu geven? De sleutel naar mijn hart?"

Lach ik en hoor Kayden grinniken. Alexander lacht en schudt zijn hoofd.

"Nee popje. Een sleutel van een deur. Een heel belangrijke deur die me in een kamer lijdt. Een kamer die vol zit met geheimen van je ouders. Ik wil dat je die open maakt voor me."

Ik lach zacht en schud mijn hoofd.

"Zelf als ik wist over welke sleutel je het over hebt had ik het voor geen miljoen gegeven."

Zeg ik minachtend. Ik weet heel goed waar hij het over heeft. Hij wil de sleutel die onder mijn huid zit. Ik moet het verborgen houden. Hij mag niet weten dat ik het weet.

"Zelfs voor geen twee miljoen?"

Vraagt hij en ik draai met mijn ogen.

"Luister ouwe. Ik heb geen idee welke deur je bedoelt. Ik heb mijn huis al meer dan 10 jaar niet gezien. Ik herinner me nauwelijks iets."

Hij kijkt naar mijn ogen en probeert iets te zoeken dat zal me verraden dat ik lieg. Maar ik weet beter. Mijn stiefvader, mijn leraar had me geleerd hoe ik goed moet liegen om niet gepakt te worden op een leugen. Alexander leunt naar achter en zucht.

"Jammer. Misschien zal ik je dan moeten vermoorden of gewoon een antwoord uit je zien te krijgen."

Ik slik een brok weg en schud mijn hoofd.

"Je kan niks uit me halen als ik niks weet."

Zeg ik zacht en staar hem aan.

*14 jaar geleden*

"Papi!"

Roep ik van de gang die ik in stond voor een grote metalen deur. Papa komt de hoek om en ziet me staan. Hij glimlacht en kijkt me vragend aan.

"Wat is er tijgertje?"

Vraagt mijn papa en ik ren naar hem toe. Ik spring in zijn armen en hij heft me op. Zo hoog dat ik vlieg en ik glimlach. Hij houdt me vast en ik kijk hem aan.

"Wat is die deur?"

Vraag ik en kijk vragend er naar. Papi kijkt ernstig naar de deur en dan naar mij.

"Het is tijd dat we naar het ziekenhuis gaan tijger."

Zegt hij en glimlacht.

"Waarom?"

Vraag ik verward.

"Omdat je gaat een operatie doen, maar wees niet bang het doet niet pijn."

Zegt hij en ik glimlach.

"Wat gaan ze doen?"

Vraag ik en papi begint met weg te stappen. Ik werp een laatste blik op de deur en het verdwijnt uit mijn blik veld.

"Freya?"

Hoor ik iemand zeggen en knipper met mijn ogen. Ik kijk op en zie Kayden naar me kijken. Een snelle glimp van bezorgdheid glijdt over zijn gezicht, maar het gaat al snel weg. Mijn blik glijdt terug naar Alexander die naar voor leunt.

"Wat herinner je je zich?"

Vraagt hij en ik kijk weg.

"Niet veel. Kan ik nu weg gaan?"

Vraag ik zacht en hou mijn tranen in. Ik kijk hem weer aan en hij knikt. Zonder twee keer na te denken sta ik op zonder toestemming te vragen en stap naar de deur.

"Ik zie je binnenkort weer terug Freya."

Zegt Alexander en ik stop naast de deur. Ik leg mijn hand op de kling en kijk naar achter.

"Ik hoop wanneer je sterft het laatste gezicht die je zien zal de mijne zijn."

Zeg ik dodelijk en er valt een traan naar beneden. Ik open snel de deur en stap eruit. Ik begin al te snikken en wenen. Gebroken loop ik door de menigte heen en krijg een snelle bezorgde blik van Ethan die met een vrouw aan het praten was. Ik stap verder door de menigte naar buiten. Ze kijken le raar aan, maar doen niks. Ik loop de trappen af en naar het bos toe achter de weg. Ik hoor voetstappen achter me maar ik stop niet. In het bos zak ik door de grond en schreeuw mijn longen uit. Waarom?

Waarom moet die man nou Kaydens vader zijn? Waarom kan ik niets doen om wraak te nemen? Waarom had hij me niet vermoordt op de dag dat hij mijn ouders vermoorde? Waarom komt alles terug? Na dat ik alles probeerde te vergeten. Ik greep mijn hoofd vast. Die deed te veel pijn om nog na te denken. Al dit geschreeuw. Mijn geschreeuw is te veel voor me.

Ik word opeens tegen iemands borst gedrukt en kijk op. Ethan kijkt me triestig aan en knuffelt me. Ik draai me om en stort op hem neer. Zijn hand glijdt door mijn haar en ik ween alles uit.

"Alles komt goed. Rustig maar."

Zegt hij zacht en fluistert in mijn oor lieve kleine woorden.