Love Or Poison

Hoofdstuk 13

P.O.V Freya

Na de douch ging ik naar mijn kamer en lig op het bed. Ik staarde naar het plafond en sluit die. Ik zal maar eens gaan slapen. Het is beter dan wakker te zijn en denken over mijn kut leven. Kom op Freya je kan het. Denk over iets anders.

'Schat, je weet dat we van je houden toch?'

"Wat?"

Vraag ik zacht en sta op van mijn bed. Ik kijk rond in mijn kamer maar zie niemand.  Was dat niet mijn moeder?

"Mam?"

Vraag ik en krijg geen antwoord terug.

'We gaan nu terug naar huis en gaan samen een lekker ijsje eten want je deed het heel goed na de operatie. Je hebt niet geschreeuwd en geen chaos veroorzaakt.'

Zegt mijn moeder lachend van achter de stoel. Mijn vader lacht ook over wat ze zegt en ik zie haar mooie haar vanachter de stoelleuning. Ik wil naar haar toe gaan maar word tegen gehouden door een riem. Ik zit vast en kom niet dichter. Paniek loeit in me op en ik probeer vrij te komen. Ik kijk uit het raam en zie een zwarte grote auto.

"Papa kijk uit!"

Schreeuw ik en voel dat de auto opeens naar rechts rijdt. Ik sluit mijn ogen en wanneer ik ze open doe, zit de voorkant van de auto in brand en mijn moeders hoofd bloedt. De airbags waren open gekomen en waren nu plat.

'Princes is alles goed met je?'

Vraagt hij en hij kijkt naar achter.

"Ja."

Zeg ik half wenend. Er komt iemand naast het raam staan en kijkt naar binnen.

'Alsjeblieft doe mijn dochter niks aan. Laat haar leven.'

De man uit het raam lacht en schiet.

"Papi!"

Schreeuw ik mijn longen uit. Tranen komen uit en ik voel me verdoofd. De man komt naar mijn raam en lacht in mijn gezicht.

'Je bent van mij! HAhahah! Je bent van mij! Je ziet ze nooit meer terug en dit is allemaal jou schuld!'

Zegt hij en ik schreeuw zo hard ik kan. Ik probeer uit de riem te geraken maar het lukt me niet.

"Freya! Adem! Rustig! Adem."

Zegt iemand en ik probeer het te doen. Ik vecht tegen mezelf om te ademen en open mijn ogen. Ik zit in mijn kamer in Kaydens armen. Mijn gezicht is nat van het wenen en zweten. Mijn lichaam trilt helemaal en mijn deken en kussen liggen op de grond.

Nee, nee, nee, nee. Mijn nachtmerries zijn terug. Ik maak me los van Kayden en sta op van het bed. Ik grijp mijn hoofd vast van frustratie en ween meer. Ik zak door mijn benen en schreeuw het uit. Alle pijn die ik in drie jaar heb verborgen komt in een klap terug. 

"Laat het stoppen. Laat het stoppen."

Smeek ik. Geen idee tegen wie of wat ik het zeg, maar ik wil dat het stopt. Kayden komt naar me toe en gaat op de grond zitten en trekt me op zijn schoot. Zijn hand glijdt door mijn haar en mijn adem wordt rustiger. 

"Rustig, ik ben bij je. Niemand zal je pijn doen."

Zegt hij zacht. Ik schok en tranen stromen meer naar beneden wanneer ik denk over de dode lichamen van mijn ouders in de auto. Kayden raapt me op een bruidsstijl op en stapt de kamer uit. Ik word rustiger en mijn adem wordt weer regelmatig. Kayden neemt me naar een andere kamer toe en legt me op een bed. Ik geloof dat het zijn bed is. Hij komt naast me liggen en trekt me tegen zijn blote borst aan. Ik voel zijn lichaams-warmte en kalmeer mezelf. Sluit mijn ogen en schok voor het laatste keer.

"Dankje."

Zeg ik zacht en draai me om. Mijn handen raken zijn harde borstkas aan en ik verstijf. Het is zo hard maar toch zacht en warm. Ik nestel mezelf tegen hem aan en ik voel zijn armen om me heen wikkelen. Hij houdt me zo hard maar toch genoeg zacht vast alsof hij niet wilt dat er iets met me zal gebeuren. Mijn gedachten worden waziger en ik dommel weg.

Iemand ademen naast me en ik open mijn ogen. Kaydens gezicht staat centimeters verwijderd van de mijne en ik staar hem aan. Wat is er gisteren gebeurt? Ow, ja, een nachtmerrie. Kayden ademt rustig in en uit dus dat betekent dat hij nog slaapt. Ik kijk naar beneden en zie dat hij niet bedekt is met zijn deken. Hij heeft alleen een boxer aan. Ik staar naar zijn boven lichaam die bedekt is met tatoeage. Die zat vol spiralen en strepen. Mijn blik glijdt nog meer naar beneden. Op zijn knieën waren er twee symbolen. Symbolen die ik nooit van mijn leven zag. Wat betekenen die? Ik zitten recht op het bed en doe de deken van me af. Sta op en loop naar een stoel waar ik Kaydens overhemd zie. Die trek ik aan en knoop die dicht. De kamer is niet al te groot. Je kan wel zien dat het de zijne is. Naast de badkamer deur is er een nachtkastje en daarop een brief. Zal ik in die kijken? Ja, waarom niet? Mijn hand glijdt naar het briefje toe en mijn hart klopt tekeer. Ik zie letters in de dicht gevouwen brief die ik herken. Dit is mijn handschrift. Met grote ogen neem ik de brief vast in mijn hand en mijn hand wordt vast gepakt door een grote hand. Mijn blik flitst naar de persoon en ik zie in een fractie van een seconde een tekening. Kayden kijkt me boos aan en zegt:

"Het is niet beleefd om in ander man zijn spullen te snuffelen."

Zegt hij en neemt de brief van me af.

"Ben je zeker? Want ik geloof dat dit mijn brief is."

Vraag ik en maak mijn hand los van zijn grip.
Hij kijkt me zwijgend aan en geeft het aan me aan.

"Ik had het op je bureau gevonden in je huis. Ik had het je vergeten te vragen."

Ik open de brief en zie mijn tekening die ik van hem tekende.

"Waarom had je me getekend?"

Vraagt hij en grijnst breed. Ik word rood en rol met mijn ogen. Ik hoor een luide boze grom.
Ik kijk hem boos aan en haal een wenkbrauw op.

"Je hebt me ook getekend."

Zeg ik grijnzend en hij kijkt me verward aan.

"Ga naar je kamer en kleed je aan. Binnen 15 minuten wil ik je beneden zien met alle andere."

Zegt hij en verdwijnt door zijn badkamer deur. Mijn lip hoek krult omhoog en ik kijk nog het laatste keer naar de tekening die op zijn bureau ligt. Een tekening van mij. Het staat onder een hoop schriften. Ik stap uit zijn kamer naar de mijne om me aan te kleden.

------------------------------------------------------------------------

Hey hoe was dit hoofdstuk? ik hoop interessant en romantisch. Wat is Kayden toch een schat.