Aradan zaman geçmişti zaman hemde ne zaman günler su gibi akıp gidiyordu ömer bir türlü açılamıyordu zeynebine. Artık rutin olarak beraber gidip gelir olmuşlardı okula. Her sabah günydınla başlayan günleri okul dönüşü iyi akşamalarla bitiyordu. Bu durum ömer için çok iyi ve güzeldi tabi zaynep içinde nihayetinde iyi bir dostu yol arkadaşı olmuştu. Birgün okuldan eve geldi ömer. Annesi hatice hanım bir garipliklik hisseti ömerde. Neyin var oğlum? Hiç biraz halsiz hissediyorum kendimi anne. Evet ömer gerçekten de gerçeği bilmiyordu. Hasta olduğu doğruydu ama tek fark bu durumun sandığından ciddi oluşuydu. Odasıa geçti yatağına attı kendini bir anda. Okadar halsizdiki gözlerini zor açıyor hatta hiç açamıyor durumdaydı. Her akşam gün boyunca yadında olmasına rağmen camda zeyneplerin evine bakamadan uykuya dalamayan ömer onu bile unutmuştu. Bitkin yorğun halsiz bir vaziyette gelmişti. Annesinin odasına gelişini babasını işten gelice çaldığı zili bile duymadı aradan saatler geçti bir ara gözlerini araladı anne babasını sesini duyar gibi oldu evet olardı ama sesleri okadar boğuk geliyordiki hiçbirşey anlamıyordu. Kapattı gözlerini ister istemez yine. Elinde olmadan. Recepbey çok telaşlaydı. Keza anneside ve ağlamaklı ömer ömer diye sesleniyordu oğlu ömer bunların hiç birini duyuyor bayğın bir halleydi.
