KORKAK // TEXTİNG

-36-

-Flashback-

"Nasıl böyle bir şeye cüret edersin, hala aklım almıyor; Aleyna!" 

"Daha kaç yaşında olduğunun farkında değil misin sen?"

"Bir bokluklar karıştırdığını bilmeme rağmen göz yuman ben de kabahat!" 

Duyduklarımın her birini kulak ardı etmeye çalışırken, yapmak istediğim tek şey buradan gitmekti. Hızlıda soluklanıp, yumruk haline getirdiğim ellerimi açıp; kanın dolaşmasına izin verdim.

Tek kelime etmeme izin vermeden konuşup duran ailemin karşısında bir toz zerresi kadar değersizdim. 

Nasıl olur da kendime 'sevgili yapardım' ? 

Akıllarında dönüp duran soruların bunula sınırlı kalmadığını biliyordum. Muhtemelen Ekin'in evinde ne işimin olduğunu sorguluyorlardı. 

Aslına bakarsanız onu ben de sormuştum kendime.

'Ekin'in evinde ne işim var?'

Cevabın yanı sıra promosyon olarak verilen abim, kurtuluş planlarımı suya düşürmüştü.

Annemden gelen çığlıkla karışık yakarış sesleri kulaklarımı kopartıp atmak istememi sağladı. 

Yaptığımın hata olduğundan bahsedip duruyorlardı.

Birbirinden hoşlanan iki liselinin masum bir ilişki yaşamasından bahsederken, kötü tanımlar kullanmaları saçmaydı.

Yine de onlara karşı çıkacak tek kelime etmedim.

Saatler boyunca bağırınmalarına devam edip, türlü tehditler savurdular. Bu da yetmezmiş gibi, Ekin'i bulacaklarından söz ettiler. 

Söz konusu kişi yalnızca ben olsaydım, tamam. Ama olayın içine Ekin'de eklendiğinde, kalbimin atışı hızlanıyordu.

 Benimle geçirdiği üç yılının çöp olduğunu kendime hatırlattıkça aklımı kaçıracak gibi oluyordum.

"Bitti mi?" Diye sordum hava iyice kararmaya başladığında. Açık camdan gelen rüzgar, nemli yanaklarımı yakıyor; saçlarımın uçuşmasını sağlıyordu.

Sorduğum soru, tepkilerini iyice akıl almaz hale getirdi.

Sanırım onları dinleyeceğimi düşünüyorlardı.

Nefesimi hızlıca üfleyip, yerimden kalktım. Cebimden çıkarttığım telefonumu masanın üzerine bırakıp, "Yasak olduğunu biliyorum." Dedim.

Ardından dizüstü bilgisayarımın şifresini söyledim.

"İstediğiniz zaman kontrol edebilirsiniz." Kısık çıkan sesim, dikkatlerini çekmişti. Karşımda dikilen abimin yanından geçip, anneme şöyle bir bakış attım.

Gözlerindeki tek duygu, hiç kuşkusuz sinirdi.

Kendimi daha fazla rezil etmemek adına hızlıca odaya girecekken, küçük abimin sert sesini işittim.

"Yarın okula gitmiyorsun. Kaydın başka bir liseye aktarılacak. Muhtemelen anneannemin yanında kalacaksın bundan sonra." Dudaklarımın şaşkınlıkla aralanmasını umursamadım. Kalbim, durmak istercesine ritmini hızlandırırken kapı koluna tutundum.

İşte şimdi her şey bitmişti.

-BÖLÜM SONU-

Ne habersiniz?

Düzenlemeyi bitirip, güzelce dinlendikten sonra size kısa da olsa bir bölüm hazırladım. 

Umarım hoşunuza gider.

Ha, unutmadan...

Yeniden diyetteyim :(