Çilli

7.Bölüm

-CEREN-
Annem. Ona çok üzülüyorum. Babam ile bunca kavgasına rağmen hiçbir şey yapmıyor. Neden mi? Benim için. Ayrılırlarsa kızım üzülür diye bir şey demiyor. Bunu bildiğim için anneme gülümseyerek sarıldım.
"Önemli değil anne altı üstü bir yıl boşver"dedim. Bir şey demedi ve ayrılıp odadan çıktı.
Uff altı üstü kötü çocuk ile bir yıl geçireceğim. Bunda ne olabilir ki.
- — -
Sabah sabah yine gürültüyle uyandım. Aşağıda ki  kahkaha sesleri benim odamdan duyulacak kadar sesliydi.

Banyoya gidip işlerimi bitirdikten sonra pijamalarımla odamdan çıktım.
Mutfağa girdiğimde şaşırdım. Çünkü aynı dünkü manzara, Yiğit ve babası annem ve babam ile yemek yiyiyordu.
                                -YİĞİT-
Ev haliyle çok tatlı görünüyor olsada bi o kadar da komikti. Pijamanın üstündeki ayıcık ve altında ki şort ile gerçekten komik. Sanırım artık bir yıl için kendimi buna hazırlamalıyım.
Evet biliyorum. Babam bu sabah her şeyi anlattı. Ben mi? Tabiki kabul etmedim. Tâ ki o ana kadar. Babam beni ikna etmeye çalışmaktan bıkmış ve bana bir teklif sundu. Eğer bir yılı sorunsuz geçirirsem yıllardır hayalini kurduğum fakat babam alabileceğini bilmesine rağmen reddettiği araba.
Evet bir araba. Hem de istediğim. Tabiki de kabul ettim. Altı üstü bir yıl. En fazla ne olabilir ki?

Diye düşünürken çilli odasına gidip üstünü değiştirip masaya oturmuştu.
Babası söze girdi, "Biz akşam yola çıkıyoruz. Biraz aceleye geldi. Biz yokken burada kalıcaksınız. Salim amca bugün annesinin yanına şehir dışıma gitti. Sizin yanınıza başka bir koruma gelecek. Evde de ikinizinde yemek yapmayı beceremediğinizi bildiğim için eskiden burada çalışan Neslihan gelecek."diyerek arkasına yaslandı.
Çilli şaşkın bakışlarıyla babasına baktı,"E siz gerçekten ciddisiniz yani. Yiğit kendi evinde kalsın burada niye kalıyor?"dedi. Ben de onunla aynı evde kaldığım için çok mutluyum zaten. Her gün dırdırını dinlerim şimdi.
Babası verecek bir cevabı olmadığı için sustu. Aslında vardı fakat bu dile getirilmez.

Aynı evde kalmamızın nedeni belki birbirimize aşık oluruz. Sonra da evleniriz falan onlarında ortaklıkları gelişecekti. Her şey para için. Ama boşuna ben o kıza mı aşık olacağım?
                                     - — -
Kahvaltı bitti ve hepimiz koltuklara yayıldık. Yani aslında ben yayıldım. Yani bir yıl burada kalıcaksam benimsemem lazım.
Babam lazer ateşleyen gözlerle bana bakınca oturuşumu düzelttim.
İçeri bavullarımı taşıyorlardı. Hatta odamı diyebilirim. Yani altı üstü sadece lavaboyu ve dolabımı getirmemiştim. Yani altı üstü. Çillinin odasının karşısında ki misafir odasına yerleştim. Çillide babam gibi lazer gözleri ile babasını eritiyordu.
Uzun bir süreç sonrasında yerleşme tamamlandı. Güzelim cumartesi günüm böyle geçiyordu.
Akşam olmuştu. Bir iki saatimide çillinin annesiyle vedalaşmasını izlemekle geçirdim. Görende bir yıl görmeyecek sanar. Ha pardon zaten bir yıl görmeyecek. Babam bir sürü uyarılarda bulunurken hiç birini dinlememiştim. Annem de benimle konuştuktan sonra arabaya bindiler.

Çilli uzun bir uğraştan sonra ikimizide havaalanına kadar getirtti. Ve onları oradan uğurladık. Uçak kalktıktan sonra çilli gözleri dolmuştu. Çocuk gibi gidip büyüyünce geçer diyemeyeceğim için konuşmadım. Yoldada hiç konuşmadık. Eve gelince kendimi koltuğa bıraktı.
Fazlasıyla aç olduğum için,"Yemek yapmayı gerçekten bilmiyor musun?"dedim.
"Sence? Anca yumurta çay yapabilirim."dedi.
"O zaman lahmacun söyleyelim yanındada ayran oh miss."dediğimde gözleri parıltıyla bana döndü.

Sipariş geldikten sonra hepsini beş dakikada bitirdik. Ayı gibi yemesine rağmen bir şey demedim. Sonra da ikimizde odalarımız dağıldık.
                                   - — -
Sabah saat 10:00. Kapımı biri yumrukluyor.
Ve Yiğit diye sesleniyor. Bu tabiki çilli. Bir pazar sabahı insana bu yapılır mı?

"He ne var ne?"
"Bir aç kapıyı!"dedi.
Kapıya gidip kilidi çevirdiğim an üstüme düştü.
Üstümde çıplaktı. Ne yani olamaz mı?
Hemen kalkıp üstünü düzeltti ve domatese dönmüş yüzüyle konuşmaya başladı, "Lütfen üstünü giyer misin?"dedi. Sırıtıp yatağımın üstünden kazağımı geçirdim.

"Neyse annen veya baban aradı mı?"dedi telaşla.
"Hayır"
"Bir arar mısın?"
Telefonumu alıp annemi aradım ulaşılamıyor.
Babamı aradım ulaşılamıyor.
"Ulaşılamıyor"dedim.
"Nasıl ya uçaktan çoktan inmeleri gerekmiyor muydu?"
"Evet"dedim.
"E bir şey mi oldu acaba."
"Yok ya şarjı bitmiştir."
"Annemin çantasına kendim powerbank koydum."
"Çantasını unutmuştur."dedim.
"Peki ikimizinde anne babamızın şarjı bitme ihtimali ne?"
Haklıydı. Bende endişelendim.
"Hmm peki sakin ol gel ilk önce yemek yiyelim sonra tekrar ararız."dedim. Yani bu durumda ne denilir ki?
"Cidden bu durumda yemek yiyeceğimi düşünüyorsan ayrı bir salak olman gerek."
Ahah tabi haklıydı.
"Üff peki gel havaalanına gidelim belki uçakları ertelenmiştir."dedim
"Peki bir dakika geliyorum."
Bende üstümü giyip kapıya çıktım.
Yanıma gelince,"Taksi çağırdım."dedi.
                                      - — - 
Havaalanına geldikten sonra hızla içeri girdik.
Çilli hemen söze girdi, "Pardon dün akşam Amerika'ya giden uçak ertelendi mi?"diye sordu.
Kadın,"Bir dakika hemen geliyorum."deyip gitti. Yaklaşık beş dakika sonra telaşla gelip,"Yolcuların isimlerini alabilir miyim."dedi.
Söze girip,"Hakan Arslan, Göksü Arslan, Zeynep Aksoy ve Furkan Aksoy"dedim.
Kadın tekrar gidip beş dakika sonra geldi.
"Dün akşam kalkan uçak bilinmeyen bir nedenle düştü."dedi.
İkimi birlikte birbirimize baktık.
Çillinin gözleri dolmaya başlayınca kadına,"Peki yolcuların durumu ney?"diye sordum. Kadın,"Bilmiyorum fakat yolcular İstanbul Saraca hastahanesine götürüldü."dedikten sonra ikimizde çıkışa doğru koştuk.

Şansımıza kapıda taksi vardı. Hemen binip adresi verdik.
Çillinin elini tutuyordum. Ne zaman tuttuğumu bilmesem de sıkıca tuttuğu için elini bırakmadım.

Geldikten sonra hızla içeri girip danışmaya adları söyledik.
Kadın birkaç doktor çağırıp yanımıza geldi.
Neler oluyor?
Doktor,"Öncelikle lütfen oturun."dedi.
Çilli bana bakıp oturduktan sonra doktoru dinledik.
"Zeynep Aksoy, Furkan Aksoy, Hakan Arslan ve Göksu Arslan'ıtüm müdahalelere rağmen maalesef kaybettik."