Bobita Queen

Chapter 10: Fantasy And Reality

Chapter 10: Fantasy And Reality

 

=*=SUMMER'S POV=*=

Days had passed. It's my lucky day dahil weekend. Walang pasok. Super duper stress kasi ang beauty ko this past few days. Ang hirap ng mga lessons halos wala akong maintindihan.

 

After fixing my bed agad na akong pumasok sa banyo doing my morning rituals. Kahit sobrang ganda ko. I need to take care the super duper beauty that I have.

Matapos kong gawin ang morning ritwal ko. Binuksan ko na muna ang bintana para kahit papano may papasok na fresh air sa kwarto ko. Nang mabuksan ko ito, bumungad sa akin ang super duper gwapong mukha ni Rain.

As usual nanlaki naman ang napaka inonsenti kong mga mata. Naka topless na naman kasi. Tanaw na tanaw ko ang kanyang super duper cute dazzling abs. How I wish to touch it. Yuck! Ang landi naman  ng iniisip ko. Erase! Erase!

Sinubukan kong magmukhang normal as if I am not distracted of what I've seen. "Good morning!" Napakaganda kong bati sa kanya the usual thing na ginagawa ko. Pero instead na bumati ito pabalik pinasadahan niya lang ako ng blankong tingin at tuluyang tinalikuran ang beauty ko.

Grabe napakasama talaga ng ugali niya. Sobrang bastos.

Masyado akong papansin para sa kanya. Palagi kasing ako ang maunang bumati o mag-approach sa kanya. Masyadong nakaka cheap sa reputasyon ko bilang babae. Super duper pretty/beautiful naman ako pero pagdating sa kanya deadma ang nag-uumapaw kong kagandahan. Kailangan ako pa ang unang gumawa ng hakbang at paraan, mapansin lang niya.

Inamin nga niya na may gusto siya sa akin pero never kong nararamdam. Pakiramdam ko lahat ng ginagawa at pinapakita niya sa akin ay isang napakalaking JOKE! Not that umaasa ako pero I  just can't deny na parang ganun na nga ang nararamdaman ko.

Hay ewan! Napakaaga para mag emote ng mga bagay bagay.

Aalis na sana ako para tulungan si Mama sa baba.

"Hey! Where do you think you're going?!" Masungit niyang sinabi.

"Wala ka ng pakialam!" Sarcastic kong sinabi nang hindi lumilingon sa kanya. Matapos niya akong hindi kausapin at talikuran siya pa ang may ganang magsungit. Kumusta na man yun?

"Wag ka munang umalis. Ang daya mo naman." Badtrip niyang sinabi. Really ako madaya? Siya kaya 'tong madaya.

Tinaasan ko siya ng kilay, "tsk! Matapos mo akong deadmahin. Ikaw pa ang may lakas ng loob na magsabi sa akin na madaya." Naiinis kong sinabi. Ang gulo niya. Sarap niyang isabit sa bintana.

"Sorry na. Nahihiya lang akong humarap sayo kanina na ganun ang hitsura ko." Paliwanag niya. Mukhang totoo naman dahil may suot na itong shirt at bagong hilamos pa. Lalo tuloy siyang pumogi.

"Kailangan talaga deadmahin mo 'ko? Pwede namang nagpaalam ka muna. Maiintindihan ko naman 'yun." Kunyari galit pa rin ako.

"Sorry na nga diba. Kasalanan ko ba na masyado kang maganda. Kaya ako nahihiyang humarap sayo na ganun ang hitsura ko." Frustrated niyang sinabi uminit tuloy ang pisngi ko.