နားထဲမွာ ေခၚသံလိုလိုတိုးသဲ့သဲ့ စကားသံေၾကာင့္ ႏိုးလာေတာ့ လူတကိုယ္လံုး ကိုင္႐ိုက္ခံထားရသလို နာက်င္ေနကာ
ေခါင္းေတြအေသကိုက္ေနၿပီး မ်က္လံုးေတြကဖန္စပ္ေနကာ
ဖြင့္မရ ၊ ေသခ်ာၿပီ သူဖ်ားေနၿပီ ၊ ညက မိုးမိထားရတဲ့အထဲ
ေခါင္းမေျခာက္ပဲ အိပ္လိုက္မိတာ ။
" ဖန္ဆင္း ထေတာ့ မနက္စာျပင္ေပး "
ဇ အသံက ပံုမွန္အတိုင္း မေန႔ဘာျပသနာမွမျဖစ္ခဲ့သလို ။
အခုမွမဟုတ္ပါဘူး ဘယ္တုန္းကမ်ား ျပသနာျဖစ္ၿပီးတိုင္း
ေျပာင္းလဲသြားတာမွမဟုတ္ပဲ ၊ ဘားမွမျဖစ္သလို ေနေနၾကပဲကို ။
မလႈပ္ခ်င္သည့္ ကိုယ္လက္ေတြကို အားယူလႈပ္႐ွားရင္း
ကုတင္ေပၚေလ်ွာဆင္းရသည္။
" အကိုေလး ေနမေကာင္းဘူးလား
မ်က္ႏွာက ျဖဴေဖ်ာ့ေနတာပဲ "
" ရတယ္ ဘားမွမျဖစ္ဘူး ...အဲ့ဒါ
ထားခဲ့ ဖိုးလံုး .. ဘုရားခန္းထဲကပန္းအိုးေတြ
ေရသြားလဲခ်ည္ ... ငါဆက္လုပ္လိုက္မယ္ "
" ရပါ့မလား အကိုေလးေနမေကာင္းရင္
နားေလ ..က်ေနာ္ပဲ မနက္စာျပင္လိုက္မယ္ "
" ငါနားပူမခံႏိုင္လို႔ပါ ဖိုးလံုးရာ ..သြားစမ္းပါ "
" ဟုတ္ကဲ့ ... အကိုေလးရပါတယ္ေနာ္ "
သူေခါင္းသာညႇိမ့္ျပမိသည္ ၊ စပ္ဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္ေနတဲ့မ်က္လံုးေတြက ေလးလံေနတာကို မနည္းအားယူဖြင့္ေနရသည္။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အိပ္ယာထဲမွာသာ ေခြလွဲေနခ်င္မိသည္။
" ဒီအိမ္ေရာက္မွပဲ ေမလဲ မနက္စာထမင္းစားတာ
အက်င့္ျဖစ္ေတာ့မယ္ထင္တယ္ ... အခ်ိန္ေရာက္လာတာနဲ႔
ဆက္အိပ္မရေတာ့ေအာင္ ဗိုက္ကဆာလာတာ..."
" ထိုင္ေလ ေမ "
" အင္း ... ဒါနဲ႔ ညက လာေခၚေပးတာ
ေက်းဇူးပဲေနာ္ ဇ ... ေမတစ္ေယာက္ထဲသာ
ဆို ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္မွာ "
" ရပါတယ္ ေမရဲ႕ ... သူစိမ္းေတြမွမဟုတ္ပဲ "
ဒါဆိုညက ကိုယ့္ကိုထားခဲ့တာ သူမကိုစီသြားေနလို႔ေပါ့ ။
စိတ္ထဲမွာ မ်က္ခနဲ။
နဂိုက မၾကည္လင္သည့္ေခါင္းက စိတ္႐ႈပ္ေထြးျခင္းနဲ႔
ေပါင္းကာ လူကေခြယိုင္လဲခ်င္လာသည္။
