Znoace (uit mijn standpunt)

10

Ik word wakker door een toeter. Ik viel uit bed, met mijn gezicht recht in de modder. "Znoë!" Zeiden de meeste van de jongens in koor. Znoë en Jace lachten zich kapot. Godver!! Ik ben dit echt beu! Waarom moet ik het weer zijn?! En waarom op het einde van de maand?! Ik bracht geen aandacht aan van wat er in de achtergrond allemaal was aan het gebeuren. Ik kon het niet helpen dan gewoon na te denken van waar ik nu ben. Wat is er geworden van mijn leven? Nu ik eindelijk een plaats heb gevonden, krijg ik dit in mijn gezicht gedauwd. En het fijt dat ik geen familie meer heb, maakt het nog erger. Waarom moesten jullie zo snel van me weg? *zucht* Znoë en Jace vertrokken naar de cafetaria, maar ik bleef nog wat om mijn gezicht af te kuisen en mijn kleren aan te doen. Ik ben het hier op deze manier beu. Normaal gezien kan ik er nog best goed tegen, maar sinds het het einde van de maand is heb ik niet echt meer controle van mezelf. Eens ik klaar was vertrok ik naar de cafetaria. In plaats van bij Znoë en zo te zitten, ging ik gewoon buiten de cafetaria zitten. Ik zette me daar neer en ik staarde gewoon naar een plasje water. "Hey waarom kom je niet bij ons zitten?" Hoorde ik plotseling Znoë zeggen. Ik wou er niet echt op antwoorden. Maar mijn andere kant begon te groeien. Ze liep toen naar mij toe en hurkte vlak voor me neer, in de plas. Ik had geen controle meer over mijn emoties. "Godver, waarom kan je niet gewoon eens met rust laten?!" Riep ik uit. "Ik geef je meer pauze dan mijn andere leerlingen dus." "Zal wel, je laat me gewoon dood gaan net als de rest!" Riep ik erop los. Ik probeerde me onder bedwang te houden, maar het lukte me niet. "Wel, ik train je juist omdat je niet dood alleen binnen de muren!" Riep ze erop terug. Ik was het beu. Ik liep weg, en ze volgde. Eens ze me beet had, gooi ik haar keihard tegen een boom. Ze bleef daar gewoon zitten, terwijl ik dieper in het bos liep. Ik voelde een enorme druk in mijn hoofd en niet veel later was het zover. Ik liep wat meer het bos uit, op weg naar een of ander straatje. Ik zette me ergens neer. Ik kon mezelf niet meer bijeen rapen. Ik voelde iets over mijn wang rollen. Ik lette er niet op als ik eerlijk mag zijn. Ik was het vandaag beu. "Waarom moet het mij altijd overkomen?" Fluisterde ik luidop tegen mezelf, voor ik me recht stelde omdat ik een geluid hoorde. "Wie is daar?" Zei ik nog luid genoeg dat iets of iemand het kon horen. "Wie ben jij? En wat doe je hier?" Hoorde ik een stem zeggen. Wat bemoeide die zich daarmee? En sinds wanneer zijn er mensen die plots willen weten wie ik ben? Ik vond dit een beetje ongemakkelijk, aangezien ik er compleet voor schut stond. "Wie ben jij dan?" "Herken je me niet?" Wacht wa? Ik zou deze persoon moeten herkennen? "Nee, niet echt." "Ok dan..." En toen wandelde de persoon gewoon weg. Ben ik aan het hallucineren of zo? Ik herkende de persoon niet echt op het eerste zicht ma- Waar is die naartoe? Ik zag niemand meer. "Wat the-??" Ik stond daar enorm verward. Wie in godsnaam was dat? Ik had duizenden vragen.

Ik wandelde gewoon door wat straatjes, met mn kap op en probeerde mijn identiteit zo goed mogelijk te verbergen. Ik voelde nu en dan iemand passeren, en vervolgens wat ogen die me nog wat nakeken. Ik had beter niet hiernaartoe gekomen, maar ik had een bepaald gevoel dat ik hier niet weg kon. Ik was al te ver van het bos om plots te kunnen wegvluchten zonder dat er mensen op me keken. Ik kwam uiteindelijk uit op ene of andere plek. Het leek me bekend. Maar het kon ook een plek zijn die erop leek, meer niet. Ik bleef gewoon doorwandelen. Nog steeds was ik aan het nadenken van wie dat kon geweest zijn van eerder die dag. Hoe zou ik die moeten herkennen? Ik ken niet zo enorm veel personen en ik mag misschien niet de beste geheugen hebben, maar dit was echt vreemd. Ik besloot om terug te keren naar, nu ja, rond het kamp. Ik had niet echt het gevoel om terug te keren sinds ik Znoë tegen die boom had gegooid. Eens ik dicht bij het kamp was, ging ik een plaats zoeken om daar voor de rest van de dag gewoon wat te zitten pikeren.

Na een tijdje dat ik daar zat begon ik weer gewoon mezelf te zijn. Ik had mezelf eindelijk weer bijeen geraapt. Ik was nog steeds niet erop gekomen wie het was. Toen iedereen al in bed lag, en ik het zeker wist of het zo was, ging ik naar mijn kamer. Ik kon zien dat iedereen al lag te slapen als een blok. Gelukkig maar. Anders moest ik nog vanalles uitleggen en gezaag aan mijn hoofd hebben. Ik viel best snel in slaap. Ik droomde over iets dat ik eerder had gezien, en toen herkende ik wie de persoon was.