Znoace (uit mijn standpunt)

8

Ik voelde wat water over me heen gekiept worden. Godverde! Als het Znoë is dan-... SERIEUS?! De jongens die al wakker waren schoten natuurlijk in de lach. Ik zweer jullie, als ik de kans had ging ik gewoon terug slapen. Ik wil nog niet opstaan, komaan! Laat me nog even! "Je moet je bed verversen Yiku." Zei ze terwijl ze naar me lachte. "Ik maakte mijn bed niet vuil." Antwoordde ik best geïrriteerd. "Dan kan je die van de andere opmaken." Zei ze waarna ze naar buiten liep. *diepe zucht* Ok dan, hier gaan we dan maar. Ik begon met de lakens op te leggen en na een paar keer met mijn hoofd volle bak tegen de grond te knallen, was ik eindelijk klaar. Toen ik klaar was, ging ik naar de cafetaria en kwam daar ZR en MR tegen (mica). "Zijn de lakens gelukt Yiku?" Vroeg ZR aan mij toen ze bij mij kwam, en ik knikte. Ze liep door, en Niels fluisterde iets in mijn oor. En ik ging voor de verandering eens bij hun zitten. Af en toe keken wij naar haar en grijnsden. Eens ze klaar was, liep ze naar mij toe. "Je bent klaar met eten dus je kunt je routine beginnen.

Na 12 rondjes (aangezien ik er nog 8 over had van de dag daarvoor), deed ik het parcour. Ik was niet buiten adem of zo, dus ze liet me hetzelfde nog eens doen. "Yiku, voel je je wel goed?" Huh? Wat bedoelde ze daar nou weer mee? Ik deed gewoon zoals altijd. Nu ja, ik was misschien niet uitgeput of zo, maar toch. Vreemd. "Je doet zo... zo anders." Voegde ze er nog aan toe. Wat? Ik bekeek mezelf. "Shit!" Zei ik en liep weg. "Yiku Jeager terugkomen, NU!" Hoorde ik Znoë nog achter mij roepen, maar ik wou er niet naar luisteren. Ik moest hier zo snel mogelijk weg. Ik rende zo snel als ik kon naar een open plek in het bos, waar ik dan ook stopte. Ik moest daar ook wel stoppen, want ik kreeg een enorme druk in mijn hoofd. Ik probeerde het te stoppen, maar tevergeefs. Ik had de hele tijd het gevoel dat ik bekeken werd, alsof er iemand anders er nog bij was. Ik keek gestrest rond, nog steeds met die enorme druk in mijn kop. Ik had er een enorme hekel aan als ik eerlijk mag zijn. Ik heb er de dag van vandaag nog steeds last van. Ach welja, je leert er mee leven. Maar de druk bleef toch wel enorm lang. Ik voelde me niet echt bepaald op mijn gemak om eerlijk te zijn. Nu ja, ik had het gevoel dat ik de hele tijd werd bekeken plus mijn ogen... waren iets of wat verandert volgens mij. Na een tijdje hoorde ik een geluid. "Wie is daar?!" Riep ik uit in volle borst. Wat in godsnaam was dat nu? Ik hoorde dat mijn stem wat was gezakt, dus veel andere dingen zei ik niet. Na een tijdje liep ik verder, dieper in het bos. Ik besefte het niet, maar na een tijdje begon ik op de vier te lopen, wat dus betekend dat ik op beide handen en voeten liep. Dat was veel sneller aangezien... tja... iets. Ik durf het niet echt zeggen op dit moment, maar je zult er denk ik ooit wel achterkomen. Na een tijdje apart te zitten in het bos, begon ik uiteindelijk weer wat controle te krijgen over mezelf. Nu ja, ik kan het niet echt een 'tijdje' noemen, eerder een uur of 3. Dus, eens ik mezelf weer had dat niemand me op die manier moest zien, ging ik terug naar het kamp. Ik hoopte enorm hard dat er niemand mij zo op die manier had gezien.

Eens in de cafetaria, nam ik mijn eten en zette me weer bij mijn kamergenoten. Hoe veel hints we ook probeerden te geven naar ZR, ze snapte ons totaal niet. Dus daarom schoten we soms echt wel in de lach. De rest van de dag gebeurde technisch gezien niks, buiten het fijt dat Znoë eerder dan ons allemaal ging gaan slapen.

-

We waren iets eerder wakker dan haar, om te zien wat haar reactie zou zijn. Eens ze wakker werd, zag ze de handboeien. Maar vreemd genoeg grijnsde ze en deed haar dekens van haar af, om vervolgens haar haren te kamen. We keken haar allemaal verbaasd aan terwijl ze de handboeien eraf deed met een schuivertje. Ze gooide de handboeien opzij en deed haar uniform aan. "Yiku, uniform aan en hmmmm... doe maar 8 rondjes rond de cafetaria. De rest doet er 5." Zei ze lachend. We trokken allemaal een gezicht, maar begonnen er toch aan. Waarom moest ik nu eigenlijk 3 rondjes meer doen dan de rest? Dat ik gisteren zo 'in vorm' was betekend niet dat het vandaag ook zo gaat zijn. Nu ja, het was het einde van de maand, dus ik had om de een of andere reden. Nu ja ik weet het, maar ik wil niet echt zeggen waaraan het lag. Opnieuw, jullie zullen er hoogst waarschijnlijk achterkomen, aangezien ik mij soms eens mis spreek. Maar ok, we begonnen aan onze 5 rondjes. En ik aan mijn extra rondjes *zucht*. Net voordat de cafetaria open ging, waren we klaar. Ik ging even bij Aden zitten, die een beetje van een ongemakkelijke aura had. Na een tijdje hoorden we het gelach van de vrienden van Znoë, wat hoogst waarschijnlijk ging over het geval van vanmorgen. Als ik klaar was met mijn eten, begon ik aan mijn standaard routine. Aangezien MR was overgestapt naar dit kamp, hielp ze ZR nu en dan met mij ge trainen. Nu, het enorme nadeel was dat ze me elke keer 'Jeager' noemde. Ik was het al beu van ZR, en nu ze eindelijk mij bij mijn voornaam noemde, kreeg ik dit in mijn gezicht geduwd. Geweldig! (Sarcasme) wat ik wel vreemd vond, is het fijt dat Aden, ZR en MR even apart gingen. Ik had er een ongemakkelijk gevoel bij, alsof ik wist dat het over mij ging. Na ik klaar was, en zij terug waren, was het ondertussen al middag. Vreemd genoeg gingen ze apart zitten. Nu zat ik gewoon alleen te eten, met een gevoel dat ze, opnieuw, het over mij hadden. Wanneer ik af en toe wat naar hen spiekte, zag ik dat ze er best serieus bij zaten, zelfs Aden. Inderdaad, die ene gast die de hele tijd de flauwe moppenmaker is en niet kan stoppen met de 'salty' jokes. Na het eten zag ik dat ze in de richting van CR zijn bureau heen gingen. Nu pas kwamen de zenuwen echt op mij liggen. Toen ze terugkwamen, had ik het ergste gevoel erover. "Yiku, meekomen." Oh nee... Ik knikte en ging met hen mee, zenuwen tot over mijn hoofd. We kwamen uit op een afgelegen straatje. "Yiku, we moeten je iets vertellen..." Zei ze tegen mij waarna ze slikte. Ik gaf op. "Ben je bang?" Vroeg ik een beetje bezorgt aan haar. "Wel, niemand is nergens bang voor en dit is een van de dingen waar ik bang voor ben." "Wat is het dan Znoë?" Vroeg ik best gestrest aan haar. "De waarheid." Zei Mica erop. "Laten we niet meer rond de pot draaien en het hem gewoon zeggen." Zei Aden uiteindelijk. "Euh... Ik denk, omdat , ik, nu ja, ik degene ben die je traint ik het beter zeg." Zei ze nogal onzeker. Ik had het ergste gevoel hierover. Maar niet echt enkel om de conversatie, eerder ook omwille van het gevoel van een persoon die er van op een afstand naar zat te luisteren, staren. "Ik en mica-" Ze werd afgekapt door een jongen. "Geheimen vertellen hé? En wat met 'we vertellen het aan niemand'?" Zei de persoon waarna hij zijn cape afdeed, wat blauw haar en rode ogen onthulde. Ik had geen goed gevoel over deze persoon. Ik hield de 'switch' in mijn hoofd al klaar moest er iets verkeerd gaan. Je wou namelijk niet sollen met mij als ik die 'switch' klaar had, zeker niet tegen het einde van de maand. "S-Sam?" Wacht... kende zei die guy? "We moeten wel." Voegde ZR hier er ook nog aan toe. "Zno, je weet dat het niet kan." Zei de 'Sam'. Ik zag in Znoë haar ogen dat ze het toch ging doen. "Yiku, ik ben een elf en Mica is  een wolf. We zijn zoals jou." ... Wat. The. Fu?? Ik wou haar op het eerst niet geloven, maar alles werd nu logisch. "W-wat?" Bracht ik uit, aangezien ik letterlijk niks anders uitkreeg. "Ik weet dat je een demoon bent, ik zag jou en Aden bevestigde het. Het bos waar ik het zag is niet veilig." Voegde ze er nog snel aan toe. Ik wist niet wat ik daarop moest reageren. "Znoë, hoe kon je?" Zei Sam toen. "Zal ik ook zeggen dat jij een tovenaar bent?" Zei Znoë er vervolgens op, iets luider. Hij duwde haar opzij. "Dit is waarom ik wegging. Je weet dat wij drie samen mogen zijn Zno." Ik zag in Znoë haar ogen dat ze er tranen in begon te krijgen. Iemand, hou mij tegen of deze persoon is er binnen de kortste keren niet meer, ik zweer het! Ik kreeg het gevoel dat ik zonder het te weten gewoon automatisch die switch ging omdraaien. Ik voelde de bloeddruk hierbij al stijgen. Mica loopt naar Znoë toe, en geeft haar een knuffel. Sam verdween.

Ik kon niet slapen, ik zat met die Sam in mijn hoofd. Één ding is alvast zeker: die Sam gaat de volgende keer dat hij zoiets doet eraan. Niemand, maar ook echt NIEMAND doet zoiets tegen mijn vrienden of familie!