Yürüyordum. Çaresizdim tek kelime ile.
Yorulmuştum. Bıkmıştım. Bezmiştim. Bir insan daha kaç kere ölümü yaşar bedeninde? Hissedebilir ölümü. Yaşanmış yada yaşanacak hadiselere karşı bitik, cılız bedeni ne kadar dayanabilir daha?
Bedenimin dört bir yanını saran duygular artık o kadar birikmiş, o kadar ağır ki. Zaten yorgun olan bedenim artık kaldıramıyor. Taşıyamıyor bütün yaşanmışlıkları. Bütün duygularımı taşıyamıyor yaralı bedenim.
Ben kendimi bildim bileli yorgun çehremde neden hiç umut yok?
Hayat acımasız değil mi?
Şimdi ise ilerliyorum.
Başı sonu belli olmayan adını dahi bilmediğim hani "İn cin top oynuyor" derler ya hani, oradayım ben şimdi. Tek başıma yürüyorum ve düşünüyorum.
Düşüncelerimi esir almış birtakım hadiseleri tartmaya çalışıyor beynim. Belkide yaşadığım çıkmaz yolların bir çıkışını arıyor, çıkışının olmadığını bile bile. Kim bilebilir ki?
Bekliyorum.
Bir çıkış arıyorum.
Umudu bekliyorum aslında. Evet umudun ne olduğunu tatmadan bilmeden birçare bekliyorum.
Hayat bu kez bana güler mi?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Umudun Haykırışı
General FictionAşk. Tek kelime , üç harf. Bir kelime bir insanın hayatını ne kadar değiştirir? Ya da nasıl bu denli değiştirebilir insanı? Umudu. Aşkı. Bir kere bile kalbinde hissetmeden nasıl anlar insan? Aşkı bilmeyen insan sever mi? Aşk nedir ki? Kalbinin hızlı...
