ÇOCUKLUK YAMALARI

Bir kenarda sessizce oturmayı öğrettiler. Çoğu zaman konuşmak istesem de içimde, taa derinlerde beni suskunluğa iten şeyler var. Yaşım büyüdükçe buna neden olan şeyleri daha net görüyorum.

Çocukluğum yetişkinlik kimliğimde sağlam yamalar açmış. İlişkilerimde, iş hayatımda, bir alışveriş sırasında, otobüste bu yamaları çok bariz görüyorum. 

Birgün üvey annem her zaman ki  gibi 15:00 de akşam yemeği hazırlığına girmişti. Ben 12 yaşındaydım. Hamile olduğu için yemek yapamıyordu, yaptığında ise kusma nöbetine giriyordu. Bu nedenle bana yaptırıyordu. Okuldan döner dönmez formamı çıkarmadan mutfağa girmemi sağlardı. Önce bulaşıkları yıkatırdı, sonra yemeği yaptırırdı. Tek bir kelime söylemeye cesaret edemezdim, Çünkü çok alıngandı. Şayet dilimi tutamayıp, hayıflanırsam o akşamın vay haline. Suratı beş karış evin içinde gezerdi, kimseyle konuşmazdı, kısacası küserdi hepimize. Bu nedenle hiçbir zaman ağzımdan kötü bir kelime çıkmadı.

Önceleri bu sessizliğimin nedeni babama olan saygımdan kaynaklanıyor diye düşünürdüm. Ancak zaman ilerledikçe görüyordum ki; sadece gülümsemesini istediğim için, dediği herşeyi yapıyordum. 

Yemek yaptığım günlerden bir gündü; Elim yanlışlıkla tuz kutusuna çarptı ve tuzlar  etrafa dağıldı. Nefesimi tuttum... Üvey annemin gözleri büyümüş, yüzüme bağırıyordu. Sadece yanaklarımda sıcak bir şeyler hissediyordum. Mutfakta ne kadar bu şekilde durduk bilmiyorum. Ama bana olan nefretini yüzüme kusması için bu tuz bahanesi yetmişti. Küçük kardeşim kulaklarını kapatmıştı ve ağlıyordu. O gün akşam babama tek bir kelime bile söyleyemedik. Hiçbir şey olmamış gibi, mutlu bir aile gibi yemek yedik. Ve odalarımıza çekildik. 

Bu olay ne yazık ki hala içimde bir şeyleri bastırmama neden oluyor. İş yerinde 1,5 yıldır uygulanan mobing'e susmama neden oldu. Ve birgün gidip sadece istifamı verdim. Mağdur oldum ama hakkımı arayamadım. Başkasına yapılan hiçbir haksızlığa susmadım, ancak bana yapılan her haksızlığa sustum. Bu bana yapılan kötü şeyleri hakettiğim için yapıldığını hep hissettirdi. Her zaman yaptığım şeyleri yanlış gördüm. Eleştiriye her daim açık oldum, çünkü yanımda yanlışlarımı söyleyecek bir ebeveyn olmadı. Olan ise her daim azarladı, sığıntı gibi hissettirip kapıyı göstermekten hiç çekinmedi. 

Çocukluk yamalarımı sardığımı zannettiğim hergün, yeni bir çıkmaza daha giriyorum. İçimde karanlığın ortasında kimsesiz bir çocuk hala yaşıyor.